Leestafel forum

'Bouwval' is het debuut van Frans Kellendonk. Het is in mei 1977 uitgebracht.
Het boek bevat drie verhalen: de novelle 'Bouwval' en de twee korte verhalen 'Achter het licht' en 'De waarheid en mevrouw Kazinczy'.

Lees verder, klik hier http://www.leestafel.info/frans-kellendonk

PetraO.

Petra je schrijft Theet heeft de functie van scharnier in de vertelling.
Wat bedoel je daar precies mee, ik ken die uitdrukking niet

Dettie

Het verhaal heeft een wending: eerst hoopt iedereen nog op iets, vooral de hoofdpersoon, en als Theet dan begint te praten vallen de illusies in duigen. Zo is fungeert hij als scharnier. Vond ik dan.

Dank u, dank u

Dettie

Dit boek zwerft ergens tussen de stapel ongelezen..

Bij mij zwerft het boek in de categorie "heel lang geleden gelezen", ik kan me er dan ook niets van herinneren. Mooie aanleiding om het verslag eens goed te gaan lezen!

Hier en daar laat Kellendonk te weinig aan de verbeelding van de lezer over en legt hij nog eens uit wat al heel duidelijk is door de handeling en de dialoog.

Zou dat kunnen komen doordat het boek uit 1977 dateert? Dat het opvalt, omdat we het nu (30 jaar later) anders gewend zijn?

Troosteloze verhalen lijken het me. Ik maakte onlangs een verslag van Van Lieverlede van Mensje van Keulen, 1975. Dat was ook al zo'n troosteloos verhaal.
Wie weet of dat een kenmerk was van die jaren: troosteloze, uitzichtloze verhalen, mislukte levens? Het is een periode waarin ik vrijwel niets las, dus ik mis een stukje literatuurgeschiedenis....

Het zou best kunnen, dat er toen anders werd gedacht over het al dan niet weglaten. Die verhalen zijn inderdaad niet echt opwekkend, maar er zit wel veel humor in, vooral in Bouwval. Daarom zijn ze niet naargeestig.
Van Lieverlede vond ik ook goed.
Ik geloof wel dat in die tijd de meeste literatuur 'zwaar' was: over niet waargemaakte ambities, mislukkingen, vreselijke jeugdjaren enzovoort. Als het lichtvoetig was, werd het niet tot literatuur gerekend. Echte vertellers, zoals Jan den Hartog bijvoorbeeld, werden niet serieus genomen.
En ik moet zeggen: dertig jaar na dato hou ik nog steeds van de wat minder lichtvoetige onderwerpen. Veel van wat er tegenwoordig door met name de jongere schrijvers op de markt wordt gebracht vind ik te onbeduidend, juist door die lichtvoetigheid.

Van Jan de Hartog herinner ik mij Het Ziekenhuis (1964). Daar was ik echt van onder de indruk. Toch ook geen licht onderwerp. Als je het nog niet kent, kan ik het je echt aanraden.
A.M. de Jong was ook zo'n heerlijke verteller, maar die is dan ook van al wat langer geleden. De Naturalisten las ik ook graag, maar die zijn nog ouder. En af en toe wel erg somber.

Zo zie je maar, dat wat literatuur genoemd wordt, niet alleen per persoon kan verschillen, maar ook nog per periode.

Ik verdiep me sinds vorig jaar pas weer in wat er zo verschijnt op het gebied van de Nederlandse literatuur. En heb nog heel wat in te halen. Dus ik heb nog niet veel gelezen van de huidige "bekende" namen. Maar Gerbrand Bakker (Boven is het stil), Lilian Blom (De Tuinkamer), Margriet de Moor (De Verdronkene), Jan Siebelink (Knielen op een bed violen), Hans Münstermann (Het gelukkige jaar 1940) en Adriaan van Dis (De Wandelaar) spreken me wel aan doordat ze niet bepaald lichtvoetig zijn. Al realiseer ik me wel, dat dat niet allemaal "jonge schrijvers" zijn.

Inderdaad, je komt nooit tot een definitie van literatuur. Het wisselt, per persoon, per periode, en misschien ook nog wel per sociale groep.

Wat mij van de huidige literatuur niet aanspreekt, en wat ik eigenlijk geen literatuur vind zijn schrijvers als Ronald Giphart, chicklit en alles wat volgens de achterflap hilarisch is. Dat is me allemaal te eenduidig, en te veel op het effect gericht. Maar zo'n oordeel heeft natuurlijk ook te maken met mijn eigen smaak.