Majgull Axelsson - Huis der Nevelen (samenleesboek)
Geplaatst: 30 Mar 2007, 21:42
In het kort: het verhaal gaat over een Zweedse diplomate, die terechtkomt in een gebied op de Filippijnen waar een vulkaanuitbarsting plaatsvindt. Tijdens haar vlucht uit het gebied krijgt ze te maken met vier mensen: Ricky, haar chauffeur, Butterfield, een ex-gevangene, Dolores, een kind en NogNog, een verknipte desperado. Als ze weer terug is in Zweden, krijgt ze een crisis na het overlijden van haar moeder, voor wie ze enige tijd heeft gezorgd. Iedereen denkt dat die crisis samenhangt met dat overlijden, maar dat is niet zo. De diplomate, Cecilia heeft ze, heeft om zichzelf te redden uit de lavastroom en van de bedreiging van NogNog, iets onvergefelijks gedaan.
Het is niet een boek dat je in één keer uitleest: daarvoor is het te zwaar. Het gaat 350 bladzijden lang over erge dingen als dood, echtscheiding, levensbedreiging, verkrachting, oude trauma's. Noem het, en het komt erin voor. Er is niet één keer sprake van enige verluchting, of van humor of ironie. Het is één en al ellende. En het einde is, zo staat het ook in het verslag op de leestafelsite, inderdaad gruwelijk.
Toch heb ik het wel met plezier gelezen. Het is namelijk wel spannend, want al in het begin wordt het duidelijk, dat Cecilia iets heeft meegemaakt dat ze niet kan vertellen. Daartussendoor zijn er sfeertekeningen van haar jeugd in de kleine Zweedse plaats, en die zijn wel goed (je zou er nog niet dood aangetroffen willen worden, zo benauwend is het daar).
Mijn eindconclusie is dat het een redelijk boek is, maar niet echt goed. Daarvoor is het te eenduidig ellendig. Waar ik over struikelde, was de verklaring voor het verschil tussen armoede en rijkdom in deze wereld. Axelsson heeft het dan over keuze, maar voor mijn gevoel kreeg ze hier niet voor het voetlicht wat ze eigenlijk bedoelde. Ze beweert dat arme mensen een tekort aan keuzes hebben, terwijl ik dan denk: vertel dan hoe dat komt.
-
Het is niet een boek dat je in één keer uitleest: daarvoor is het te zwaar. Het gaat 350 bladzijden lang over erge dingen als dood, echtscheiding, levensbedreiging, verkrachting, oude trauma's. Noem het, en het komt erin voor. Er is niet één keer sprake van enige verluchting, of van humor of ironie. Het is één en al ellende. En het einde is, zo staat het ook in het verslag op de leestafelsite, inderdaad gruwelijk.
Toch heb ik het wel met plezier gelezen. Het is namelijk wel spannend, want al in het begin wordt het duidelijk, dat Cecilia iets heeft meegemaakt dat ze niet kan vertellen. Daartussendoor zijn er sfeertekeningen van haar jeugd in de kleine Zweedse plaats, en die zijn wel goed (je zou er nog niet dood aangetroffen willen worden, zo benauwend is het daar).
Mijn eindconclusie is dat het een redelijk boek is, maar niet echt goed. Daarvoor is het te eenduidig ellendig. Waar ik over struikelde, was de verklaring voor het verschil tussen armoede en rijkdom in deze wereld. Axelsson heeft het dan over keuze, maar voor mijn gevoel kreeg ze hier niet voor het voetlicht wat ze eigenlijk bedoelde. Ze beweert dat arme mensen een tekort aan keuzes hebben, terwijl ik dan denk: vertel dan hoe dat komt.
-
