Majgull Axelsson - Huis der Nevelen (samenleesboek)

[PetraO.]

In het kort: het verhaal gaat over een Zweedse diplomate, die terechtkomt in een gebied op de Filippijnen waar een vulkaanuitbarsting plaatsvindt. Tijdens haar vlucht uit het gebied krijgt ze te maken met vier mensen: Ricky, haar chauffeur, Butterfield, een ex-gevangene, Dolores, een kind en NogNog, een verknipte desperado. Als ze weer terug is in Zweden, krijgt ze een crisis na het overlijden van haar moeder, voor wie ze enige tijd heeft gezorgd. Iedereen denkt dat die crisis samenhangt met dat overlijden, maar dat is niet zo. De diplomate, Cecilia heeft ze, heeft om zichzelf te redden uit de lavastroom en van de bedreiging van NogNog, iets onvergefelijks gedaan.
Het is niet een boek dat je in één keer uitleest: daarvoor is het te zwaar. Het gaat 350 bladzijden lang over erge dingen als dood, echtscheiding, levensbedreiging, verkrachting, oude trauma's. Noem het, en het komt erin voor. Er is niet één keer sprake van enige verluchting, of van humor of ironie. Het is één en al ellende. En het einde is, zo staat het ook in het verslag op de leestafelsite, inderdaad gruwelijk.
Toch heb ik het wel met plezier gelezen. Het is namelijk wel spannend, want al in het begin wordt het duidelijk, dat Cecilia iets heeft meegemaakt dat ze niet kan vertellen. Daartussendoor zijn er sfeertekeningen van haar jeugd in de kleine Zweedse plaats, en die zijn wel goed (je zou er nog niet dood aangetroffen willen worden, zo benauwend is het daar).
Mijn eindconclusie is dat het een redelijk boek is, maar niet echt goed. Daarvoor is het te eenduidig ellendig. Waar ik over struikelde, was de verklaring voor het verschil tussen armoede en rijkdom in deze wereld. Axelsson heeft het dan over keuze, maar voor mijn gevoel kreeg ze hier niet voor het voetlicht wat ze eigenlijk bedoelde. Ze beweert dat arme mensen een tekort aan keuzes hebben, terwijl ik dan denk: vertel dan hoe dat komt.

-

[Dettie]

Wat ik wel weet is dat ik dagen van slag was door dit boek en daarna nooit meer wat van Axelsson heb willen lezen. Ik vond het zo'n ongelooflijk beklemmend verhaal, zo dreigend, zo ellendig. Wat niet wil zeggen dat ik het slecht vond maar het was mij veel te veel van alles. Ik voel het nu haast nog.

Dettie

[berdine]

Ja ik was er ook een tijdje van slag van. Met name toen op het laatst haar "geheim" onthuld werd. Het sloeg de grond onder mijn voeten weg. De vraag waartoe een mens in staat is, als zijn leven op het spel staat, heeft me dagen bezig gehouden.

[Marjo]

Echt Bernadet? Ik weet dat ik het gelezen heb, maar meer ook niet.
Er blijven niet zoveel boeken hangen in mijn hoofd, tenminste niet in de zin dat ik het meteen weer weet (voel) als ik de titel hoor.

[Dettie]

ja echt marjo. Ik vond het verschrikkelijk om te lezen hoe onwijs bang die NogNog was voor de Amerikanen (kano) en ja dat verhaal met dat kind, vreselijk! maar ook dat ze instortte en de manier waarop het beschreven werd... krijg nog de koude rillingen daarvan.
Juist omdat het allemaal écht zo kan zijn, kan gaan..

Dettie

[Marjo]

Ik snap in ieder geval waarom jij beter geen thrillers kan lezen!

[PetraO.]

Dat zal het zijn, Dettie, je leeft je teveel in. Ik vond het boek best schokkend, maar ik heb er in het echte leven geen last van. Dat zou ik wel hebben als ik zoiets als met dat kind in de krant zou lezen.

[Marjo]

Jawel, even..maar ook daar zou ik al niet wakker meer van liggen. Er gebeurt zoveel, dat kan gewoonweg niet. Pas als het nog dichterbij komt, als je de betrokkenen kent, dan raakt het.

[Dettie]

Ja, ik leef me inderdaad erg in. Dat zeg ik ook altijd, als ik iets lees dan sta ik er als het ware bij en 'zie' het met alle gruwelijke details erbij.
Inderdaad daarom lees ik ook geen thrillers, dat zou ik niet overleven denk ik

Ik zie van dit boek in feite nog dat landschap voor me, de donkere lucht, alles onder de zwarte as vanwege die vulkaanuitbarsting. Dat huis enz.

Dettie
die een HSP is.

[bianca]

Ik heb meestal niet zoveel last van een boek, maar dit boek bleef ook een paar dagen door mijn hoofd spoken. Ik vond het wel een goed boek, maar ik vind alle boeken van deze schrijfster erg goed.

[Inge]

Ik moet eerlijk zeggen dat ik me vooral nog het landschap onder de as herinner en dat ik dat van het kind erg vond maar ik heb er ook niet echt van wakker gelegen. Bij het ene boek lukt me dat beter dan bij het andere. In thrillers enz trek ik me het niet zo aan, boeken die zich in België afspelen of kinderprostitutie raken me meer. Ik denk omdat het landschap en de omstandigheden me dan herkenbaarder voorkomen. Ik kan me een vulkaanuitbarsting wel verbeelden maar ik heb het nog nooit zelf meegemaakt dus in mijn hoofd is het waarschijnlijk minder erg dan in werkelijkheid. Kinderen liggen me nader maar in het geval van dit boek was de situatie weer minder reëel dan ik me kan voorstellen. Het kind was al achtergelaten (als ik het me nog goed herinner), was door de vulkaanuitbarsting zijn ouders kwijt (denk ik).

Ik weet nog dat ik me afvroeg of ik in die omstandigheden een totaal vreemd kind zou meenemen naar huis. Maar ik kon me het niet echt voorstellen. Ik bedoel: ik zou dat kind misschien ook daar op dat moment geholpen hebben maar achteraf??????? Omdat ik me niet zo kan voorstellen wat ik in zo'n situatie doe blijft het maar een onrealistisch iets en trek ik me het niet echt aan. Misschien moest ik ooit zelf in zo'n situatie komen dat ik me het boek meer zou beetnemen. En daarbij denk ik dat het nog een verschil maakt als het over eigen kinderen gaat of een totaal vreemd kind. Ik denk dat je voor je eigen kinderen nog meer vecht dan voor een vreemd kind maar dat is weer denken.....

Inge