Leestafel forum

Het beest in Daisy
Cindy Hoetmer

Het boek begint: "Mannen gaan altijd weg. Dat is niet erg, je voelt er niks van."
Sander is de zoveelste man die haar heeft gedumpt. Hij zei dat ze lui was, onzeker en passief. Dat ze haar leven vergooide en dat hij daar genoeg van had. Ze neemt het hem niet eens kwalijk, want hij heeft gelijk. Nou ja, ze vindt zichzelf niet lui, want ze heeft een baan, maar verder vindt ze eigenlijk ook wel dat er niet veel met en aan haar te beleven valt. Daisy treurt nog steeds over haar eerste grote liefde Jay, al was zijn verdwijnen het beste wat haar had kunnen overkomen. Jay was haar eerste vriendje, hij trok haar mee in de wereld van kraakpanden en drugs. Ze raakte haar ouders kwijt, de school, en de moed om opnieuw te beginnen. Nu, jaren later heeft ze een baan en woonruimte, maar zonder Jay is er geen lol meer in haar leven.
Het enige vaste punt is haar vriendin Colette. De vriendin die zelf nooit iets meemaakt, en zich laaft aan Daisy's avonturen. En die er steeds is als Daisy het te bont maakt. Want er zit een beest in Daisy, waardoor ze andere beesten aantrekt..
Literaire chicklit denk ik dat je dit kunt noemen. Het is goed geschreven, er wordt niet gezeurd, er zit humor in en niet al te veel expliciete seks. Aardig debuut.

Paperback | 208 Pagina's | Arbeiderspers | 2006 ISBN: 9029562668

© Marjo

Is het niet een erg babbelverhaaltje Marjo?

Bernadet

Nee, dat valt mee. Anders zou ik het niet literair noemen. Mijn weergave is alleen van de feiten natuurlijk.

Nou ik heb het gelezen en ben aan een verslag begonnen maar dacht halverwege dit boek is geen verslag waard.
Ik vond het ronduit vreselijk. In het begin dacht ik nog mwah wel aardig maar na 50 bladzijden dacht ik al ik hoop dat dit niet zo doorgaat.
Sex, drugs en foute mannen. Maar helaas het ging wel zo door. Ik zeg het niet gauw omdat ik altijd respect heb voor iemand die de moeite neemt een boek te schrijven maar ik vond dit echt 3x niets.

Ik las deze recensie en kan niet anders dan het daar roerend mee eens zijn.

“Cindy Hoetmer is bekend van columns in Blvd, Viva en HP/De Tijd. Haar beknopte en ironische manier van schrijven heeft daar wellicht alles mee te maken. De roman is bij vlagen grappig, maar dat is dan ook het enige leuke aan het verhaal. De gebeurtenissen liggen duimen dik voor de hand. Zodra Daisy met veel geld in haar jas het kraakpand intrekt weet je al dat ze er later van bestolen zal worden. En zo zijn alle ontknopingen al mijlenver in zicht. Alles wordt voorgekauwd aan de lezer en er blijft niets meer over voor eigen interpretatie. Zelfs de verdwijning van Jay wordt opgelost, met wederom een spectaculair sterk verhaal. Alles is zo eenvoudig dat je het idee krijgt dat je een kinderboek aan het lezen bent.
De schrijfstijl van Hoetmer leest erg gemakkelijk, je fluit door het boek heen. Voor mooie zinnen hoef je het boek echt niet open te slaan. De woorden dienen alleen om te verwoorden, niet als doel op zich. Hoewel er genoeg in het boek gebeurt, triggert het niet bepaald om door te lezen. Het is te voorspelbaar of te ongeloofwaardig om het serieus te nemen. Leuk voor in een column, maar bagger voor een roman.”

Bernadet

Ik kan me er iets bij voorstellen Bernadet.
Met tussenpauzes zijn wij regelmatig abonnee geweest van HP/de Tijd,
maar sinds de komst van de columns van Cindy Hoetmer, dachten wij:
welk opinietijdschrift publiceert in godsnaam dit soort blubverhalen???
En dan komt er ook nog eens--- hoe is het mogelijk--- een boek uit.
Puur commercie zullen we maar denken.
Ik richt mijn aandacht liever op echte literatuur.

Groetjes, Irene

Ja ik heb zelden dat ik een boek echt helemaal niets vind.
Maar dit vond ik tenenkrommend.

Ik hoor Marjo al denken en.. "Ik ben omring door debielen" dan?
Dat boek vond ik meer een persiflage, cabaretesk, maar dit boek had volgens mij nog een pretentie dat het iets moest zijn wat het gewoon niet was.
In ik ben omringd door... wordt alles duidelijk op de hak genomen en dat vond ik bij dit boek niet. Het wordt wel droog verteld maar dat is dan ook eventueel nog het enige leuke.

Bernadet

We verschillen wel vaker van mening, maar nog nooit zo erg als nu!
Ik heb een paar prettige uurtjes gehad met dit boek, hoewel ik moet zeggen dat ik het nu al wel vergeten was en ik het eerst heb moeten doorlezen..