Donna Tartt - De verborgen geschiedenis Samenleesboek

[Marjo]

ik heb het boek uit.
Koud, hm. Afstandelijk is hij zeker, anders had hij dit verhaal niet zo kunnen vertellen. Hij lijkt nauwelijks betrokken, maar is het wel.
"sociaal ondervoed" noemde Hendrik hem..
(Ik vraag me overignes af of de anderen dat eigenlijk niet ook waren?)

In het begin vertelt hij ergens dat hij totaal niet besefte dat de anderen hem mysterieus vonden. Hij zei en deed nauwelijks iets, maar ze hadden niet door dat het kwam omdat hij niet durfde. Hij is erg op zichzelf, doet geen beroep op de anderen, maar past zich steeds aan, ook aan vervelende situaties. Ik vind hem niet onsympathiek, maar begrijp wat je bedoelt.

[Inge]

Ik denk (ik heb nog "maar" de eerste 150 blz gelezen maar dan wel in 1 ruk) dat hij afstandelijk moet vertellen omdat hij anders weer teveel meegezogen wordt in de emoties. Ergens heb ik het gevoel dat het verhaal zeer emotioneel is voor hem. Je voelt ergens die "onderhuidse" kriebeling. Je voelt dat er meer aan de hand is, dat het diepgaander is, maar hij vertelt het inderdaad tamelijk "koud".

Vreemd eigenlijk. Het is de derde of de vierde keer dat ik het boek opneem om te lezen en pas nu kom ik in het verhaal. De vorige keren stoorde mij de vertalingen in het grieks, de "vervormde" zinnen, de uitwijdingen. Het is echt een boek waar je "tijd" moet voor nemen. Je kunt niet zomaar effe een paar bladzijden lezen om het dan een week weer weg te leggen. Vind ik toch. Ik ben in ieder geval blij dat ik nu eigenlijk eens dat boek kan lezen. Wilde het al zo lang maar vond er geen tijd, concentratie, geduld,..... voor.

Inge

Inge

[Marjo]

"Je kunt niet zomaar effe een paar bladzijden lezen om het dan een week weer weg te leggen."

Dat vind ik ook Inge. Je moet doorlezen. Het kwam wel eens voor dat ik maar eventjes tijd had, maar dan pakte ik maar wat anders, want met dit werkt dat niet.

Je hebt inderdaad die spanning in het boek, terwijl je al op de eerste bladzijde weet wat er gebeurd is. Mijn zoon zei: hoe kan je nou een boek spannend vinden, als je al weet wat er gebeurd is? Nou, en dat is dus het knappe, dat je tot bijna het einde op het puntje van je stoel zit.

[irene]

[quote]Eh, Hendrik, in mijn exemplaar van het boek bedankt Tartt een heleboel mensen maar niet Brett Easton-Ellis.[/quote]

Las ik een reactie van Marjo...

In mijn druk (11e druk, juli 1993) staat naast de citaten van Nietzsche en Plato:
Voor Bret Easton Ellis, wiens generositeit altijd weer hartverwarmend is.

Heb me toch maar weer voorgenomen om na zoveel jaren het boek weer eens te lezen

Groetjes, Irene

[Inge]

Ik ben meer dan halverwege in het boek. Het is in een woord spannend. Soms betrap ik mezelf er op dat ik tijdens het lezen mijn adem inhou. Zo spannend!!! Ook moet ik het boek, sinds het vertellen over de eerste moord ,zo nu en dan 5 minuutjes neerleggen om alles te kunnen verwerken. Zo gruwelijk, zo koud verteld. En dan de moord op Bunny..... Wat is die Henry een .....(het woord ontsnapt me en koelbloedig drukt niet genoeg uit wat ik bedoel) iemand.
Net als in het boek van Toby Litt "Dodenzang" lopen de rillingen me over de rug als ik bedenk hoe "zwart" mensen soms reageren. Gewoon duivels.
Het is gewoon niet begrijpelijk hoe een gewoon normaal mens zo kan ontsporen.
Ik moet zeggen ik vind het boek duizend keer beter geschreven dan "de kleine vriend". Veel meeslepender. Niet zoveel uitwijdingen. En toch, je voelt de sneeuw en de kou gewoon.
Ik ga vlug verder lezen.

Groetjes Inge

[irene]

Ik heb de verborgen geschiedenis ook even uit het stof gehaald. Begin er dit weekend aan.

Groetjes, Irene

[Inge]

De verborgen geschiedenis is uit. Ik heb me bijna constant door het boek gegrepen gevoeld. Alleen op het laatst viel het voor mij uiteen.
Hoe de "jongens" elk op hun manier hetgeen er gebeurd was probeerden te verwerken was nog tot daar aan toe maar de "nobele daad" van Henry vindt ik er helemaal niet toe doen, net als de "raadselachtige" ziekte van Charles. Van daar af aan valt het boek voor mij uiteen. De spanning is weg. Het flakkert nog effenkes met een zwak lichtje op als blijkt dat ze Henry ervan verdachten iets met de zaak te maken te hebben en hij de naam van Richard blijkbaar noemt maar dat is maar een kort doodlopend zijweggetje.
Toch in het algemeen een goed boek. Spannend, huiveringwekkend, knap met de omgekeerde manier van werken. Alleen het einde vind ik minder. Misschien is het niet zo gemakkelijk om als je met het einde begint een goed einde aan het boek te breien? Doen ze dat niet ook vaker in films? Met het einde beginnen om dan een beetje met de keer de oorzaak, de feiten enz op "tafel" te leggen? Kan me alleen niet herinneren hoe ze dan eindigen.

Groetjes Inge

[Inge]

Blijkbaar is er nog een boek van Donna Tartt vertaald: "Het land van de papaver". Iemand dat al gelezen?

Groetjes Inge

[Hendrik]

De verborgen geschiedenis is uit. Ik heb me bijna constant door het boek gegrepen gevoeld. Alleen op het laatst viel het voor mij uiteen.
Hoe de "jongens" elk op hun manier hetgeen er gebeurd was probeerden te verwerken was nog tot daar aan toe maar de "nobele daad" van Henry vindt ik er helemaal niet toe doen, net als de "raadselachtige" ziekte van Charles.

Ik heb die daad van Henry helemaal niet als nobel ervaren, maar als desperaat. Hij zag alles waar hij op vertrouwde in elkaar zakken en kon niet leven met de schande, volgens mij was daar helemaal niets nobels aan.
Het doordraaien van Charles kwam voor mij ook als een verrassing, ik dacht de eerste keer toen ik het las echt van he hoe kan dat! Dat is toch totaal ongeloofwaardig? Maar bij herlezing merkte ik dat er toch wel aanwijzingen voor waren. Niet alleen zijn drankmisbruik maar ook zijn eerdere geweldadige uitvallen, die zijn zusje met de mantel der liefde probeerde te bedekken.

Vergeet bij Henry vooral niet dat de belangrijkste persoon in zijn leven niets meer met hem te maken wilde hebben, die leraar.
Tot op het einde is er trouwens het vermoeden dat Henry de 'vogelwichelaar' was die onder invloed van die leraar (ben zijn naam even kwijt), het sekte achtige groepje manipuleert om zonder risico achter het raadsel van de dyonische waantoestand (ofzo) te komen. oftewel 'het zelf te ontvluchten'.

Van daar af aan valt het boek voor mij uiteen. De spanning is weg. Het flakkert nog effekes met een zwak lichtje op als blijkt dat ze Henry ervan verdachten iets met de zaak te maken te hebben en hij de naam van Richard blijkbaar noemt maar dat is maar een kort doodlopend zijweggetje.
Groetjes Inge

Voor mij was dat juist een punt waarop ik echt schrok, ook verklaart het waarom Richard zoveel minder te lijden had onder de spanning, hij werd immers niet uitgehoord door de politie.
Zijn introverte houding en het feit dat hij nooit echt helemaal bij het groepje hoort is maar een deel van de verklaring daarvoor, want hij is sociaal emotioneel weldegelijk afhankelijk van het lot van zijn vrienden.
Die afstandelijke manier van vertellen intensiveren de spanning ook een beetje, omdat het voelt als een manier om het te verwerken, of te sublimeren. (rationalisering.)

[Hendrik]

Blijkbaar is er nog een boek van Donna Tartt vertaald: "Het land van de papaver". Iemand dat al gelezen?

Groetjes Inge

Het is meer een verhaal, ik heb het opgezocht, het heeft maar 42 bladzijden. Het is uitgegeven bij de Bezige Bij en kost maar 3 euro.

[Inge]

Maar bij herlezing merkte ik dat er toch wel aanwijzingen voor waren. Niet alleen zijn drankmisbruik maar ook zijn eerdere geweldadige uitvallen, die zijn zusje met de mantel der liefde probeerde te bedekken.

Waren daar al voor de dood van Bunny aanwijzingen over?????
Wat ik eigenlijk bedoel met uiteen vallen is (denk ik) ik vond het hel verhaal goed aan een hangen met uitzondering van het einde. Ik had meer een einde verwacht zoals jij (denk ik) dat Julian de leraar er voor iets tussen zat. Maar vanaf het moment van die brief houdt de climax plots op. De Henry pleegt zelfmoord (waarom begrijp ik niet echt, het moest op de anderen overkomen als "nobele daad" want zo gaf hij de anderen een verklaring voor de schotwond, het pistool enz.), Charles ontspoort helemaal, Julian verdween, Francis kreeg fobieen. Enkel Camilla en Richard (over)leefden verder met hetgeen ze wisten. Toen de leraar verdween dacht ik dat Henry er iets mee te maken zou hebben, dat hij hem bv. ook vermoord had. Het eindigt nogal "soft" volgens mij. Bijna (niet helemaal natuurlijk ) ze leefden nog lang en gelukkig.
Oke Henry had wel degelijk de touwtjes in handen bij dat alles, de anderen waren de schapen die de leider volgden (zelfs over de afgrond). Maar het leek me nogal gemakkelijk om dan op het einde naar hem te wijzen terwijl ze allemaal meegedaan hadden, zelfs zonder er ook maar bij stil te staan wat ze deden. En misschien was Henry wel alle grond onder zijn voeten kwijt na het verdwijnen van Julian maar nog begrijp ik niet waarom hij dan op dat moment zelfmoord pleegt.
Het is gewoon niet logisch. Tijdens het lezen had ik andere "eindes" in mijn hoofd. Ik vond het einde eerder een teleurstelling.

Inge

[Marjo]

Nee, niet voor de dood van Bunny, wel daarna. Ik denk dat Hendrik vooral de tijd bedoelt daarna: Charles was degene die voor verhoor mee moest, en die zijn zus in de handen van een ander zag vallen (jaloers, in de war en onder drank en drugs).
Henry was zijn geliefde leraar kwijt, zijn 'God' had verraad gepleegd door er tussen uit te knijpen. Ik denk dat die Julian niet voorzien heeft wat zo'n dionysisch bacchanaal zou kunnen uitrichten. En ze hebben het hem ook niet verteld. Eigenlijk was Henry de leider, wat hij deed dacht hij onder leiding van Julian te doen (maar dat bleek niet zo te zijn op het einde) en de anderen volgden hem.
Ik denk dat Henry de bodem onder zijn leven zag wegzakken en hij was altijd al wat theatraal aangelegd. Dus: zelfmoord.

[Inge]

Zoals het een echte griekse tragedie eer aandoet Tja, je kunt de zelfmoord van Henry, eigenlijk het hele boek als een grote tragedie zien. Niet slecht gezien. De intriges, het mystieke, zo had ik het nog niet gezien. Zeer toepasselijk.

Inge

[gordana]

Ik breng als nieuwkomer op dit forum een paar oude topics terug, maar ik hoop dat niemand dat erg vindt.

'De Verborgen Geschiedenis' was een enorme hype en ik heb het voor mijn studie moeten lezen. Wat mij vooral stoorde was dat ik het nogal krampachtig intellectueel vond aandoen. Verder een heel goed boek en vooral als thriller zeer geslaagd. Maar dat ik het nou zó ontzettend goed vond?

[Dettie]

welkom gordana!

Eigenlijk lees ik nooit thrillers omdat ik vaak afknap op het slechte verhaal. Daarmee bedoel ik dat er veel onwaarschijnlijke ontsnappingen zijn of een erg makkelijk plot, maar misschien heb ik nooit de goede thrillers gelezen dat kan ook.
De verborgen geschiedenis was een van de weinige thrillers die ik wél goed vond. Het was spannend en bleef spannend. Maar om te zeggen dit is het beste boek sinds jaren, nou nee. Het was gewoon een goede thriller. 10x beter dan Dan brown bijvoorbeeld.

Bernadet

[Marjo]

"krampachtig intellectueel", wat bedoel je daar precies mee? Ik ga er van uit dat Tartt onderzoek gedaan heeft, of in ieder geval dat ze de kennis die ze van school had geverifiëerd heeft. Het is aan haar om dat in een boek in te brengen en ik heb er niets op tegen. Ik houd er juist wel van dat een schrijver dat doet. Ik kan niet zeggen dat ik het krampachtig vond, het hoorde helemaal bij het verhaal.

[gordana]

Het is een hele tijd geleden dat ik het boek heb gelezen, Marjo. Maar wat ik me er nog van herinner is dat er geregeld een verwijzing naar iets uit de filosofie stond waarbij ik het gevoel had dat de schrijfster dat vermeldde om te laten zien dat ze er verstand van had. Niet omdat het noodzakelijk was voor het verhaal of dat het verder van belang was.

[Dettie]

Het was sowieso een elitair groepje. Dat was denkelijk ook het bijzondere en daardoor konden zij de dingen ook doen zoals ze die deden.
Als het geen bijzonder intelligente studenten waren geweest dan had dit verhaal, in deze vorm, niet geschreven kunnen worden. Dat is mijn persoonlijke mening. Het staat me niet bij dat ik me irriteerde aan het etaleren van kennis van de schrijfster.

bernadet

[Marjo]

Nee, ik heb me er ook niet aan geërgerd. Het hoorde bij de types die ze beschreef.