Roos Hanemaaijer - Geen weg terug

[Marjo]

Deels autobiografisch verhaal over hoe een depressie kan ontstaan en hoe je die probeert te verhelpen.

Lees meer: http://www.leestafel.info/roos-hanemaaijer

-

[Dettie]

Indrukwekkend! Goed dat ze het geschreven heeft!
Het is een beetje mijn stokpaardje aan het worden, ik vind dat mensen nog nauwelijks hun échte gevoelens mogen tonen.
De huidige maatschappij draait om vrolijk zijn, altijd maar lachen hoe rot je je ook voelt. Vrolijk rondspringen met je Tenalady bijvoorbeeld. Of blij zijn met reuma want er is gelukkig een smeerseltje voor. Zo gauw mensen hun échte zelf laten zien met al hun kwetsbare kanten dan wordt het moeilijk, want dat mag niet. Zo gauw ze zich somber voelen of verdrietig dan wordt het éng'. Met alle gevolgen van dien voor die mensen. Ze worden eenzaam en voelen zich onbegrepen.
Zelf ben ik - net als Roos - ook een rasoptimist maar vooral tijdens de overgang ben ik flink somber/depressief geweest. ik werd bang voor mezelf. Maar als je dat zei dan schrokken mensen en vermeden ze je.
Sowieso hebben ook hormonen een grote invloed op vrouwen. Een heel lieve kennis van mij veranderde tijdens haar zwangerschappen altijd in een zeer labiele vrouw, die boos werd om alles én depressieve gevoelens had. Begrip? Ho maar.

Nou ik stap maar van mijn stokpaardje af. Echt goed dat Roos haar verhaal heeft verteld! Hopelijk helpt het een heleboel mensen verder, die zien dan dat ze niet alleen zulke gevoelens hebben, maar dat heel veel mensen zich zo voelen.

Dettie

[Marjo]

Natuurlijk kan het heel goed zijn dat jij die ervaring hebt, dat je niet depri mag zijn, dat je geen gevoelens mag tonen, maar daar merk ik niets van.
Ik krijg volgens mij eerlijk antwoord als ik vraag hoe het met iemand is. Zeker als ik weet dat er iets gebeurd is, en ik vraag er gericht naar.
Ik ken geen verstoppertjespelers.