Anne Moraal - Honden huilen niet

[berdine]

Samenvatting: Jin Kyoung groeit op in Noord-Korea als kind van een beroemd wetenschapper. Na zijn dood stort Jins wereld in en wil ze maar één ding: ontsnappen aan haar verdriet. Dan wordt ze uitverkoren om te gaan werken in het enige Noord-Koreaanse restaurant in Europa en verruilt ze Pyongyang, de hoofdstad van Noord-Korea en centrum van haar wereld, voor Pyongyang, een restaurant in een voormalig buurthuis in Amsterdam Osdorp. Haar reisgenoten blijken allemaal hun eigen redenen te hebben om hun vaderland achter zich te laten - een plek waar sommigen nooit meer zullen terugkeren.

Een apart en geloofwaardig verhaal over een volk dat we niet echt kennen. De inwoners, die nooit anders hebben gehoord, geloven werkelijk dat de ideologie van hun land superieur is aan die van de wereld buiten hun grenzen, precies zoals wij geloven dat de onze de beste is. De leider wordt als een god en vader vereerd en als hij overlijdt hebben de mensen echt verdriet.
Het restaurant in Amsterdam wordt geen succes. Wanneer de groep terug komt in Noord-Korea wordt iedereen aan een uitputtend verhoor onderworpen, want er ontbreekt er een. Jin Kyoung is de hoofdpersoon en wij volgen haar levensgeschiedenis en haar verhoor in afwisselende hoofdstukken. Jin is door haar opvoeding en alles wat in Nederland gebeurd is tot de conclusie gekomen dat iedereen naast de vaste waarden ook recht heeft op een eigen verhaal en weet aardig fictie met waarheid te vermengen. Dat wordt haar niet in dank afgenomen door de rechtlijnig denkende ambtenaren. Ik wil niet nadenken over de gevolgen daarvan voor Jin.
Het boek is prettig opgebouwd en het leest heerlijk. Een paar minpuntjes: de Nederlanders worden wel erg cliché neergezet (ze willen alleen patat, bier en brood met kruidenboter en lopen de polonaise tijdens een feestje in het restaurant) en er staan wat dubieuze zinnetjes in ("ondanks de geruchten dat ze Engels kon"). Het grote pluspunt van dit boek vind ik het kweken van begrip voor mensen uit een totaal andere cultuur en met een haast tegengestelde opvoeding. Ze doen volgens hun normen hun uiterste best, praten met niemand en kijken niemand aan en wij vinden dat dan onbeleefd.