# Antoinette Beumer - Mijn vader is een vliegtuig (debuut)

[Marjo]

Een verhaal als dit, hoewel hier grotendeels fictief, komt in de realiteit vast vaak voor. Je kan het opvatten als een waarschuwing.

Lees meer: http://www.leestafel.info/antoinette-beumer

[Dettie]

Heftig verhaal! In mijn tijd (en haar tijd, gezien haar geboortejaar) werd er met kinderen over zulke ernstige zaken niet gepraat wat het eigenlijk alleen maar enger maakt natuurlijk. Een kind gaat fantaseren wat er aan de hand kan zijn.
Een geestelijke ziekte was het een schande, hulp vragen gebeurde zelden of stiekem, je moest je eigen boontjes kunnen doppen en als je naar een psycholoog moest was je gek. Nu loopt half Nederland bij een psycholoog en is het taboe als iemand een geestelijk ziekte heeft een eind opgeheven. En gelukkig is er vaak nu wél opvang voor kinderen in ontwrichte gezinnen. Hoewel het voor een kind nog steeds moeilijk blijft natuurlijk.

Maar het is wel triest als ik het zo lees wat voor heftig leven Antoinette gehad moet hebben, hoewel dit een roman is natuurlijk. Knap dat ze toch autobiografische elementen erin durft te stoppen!

Dettie

[Marjo]

Zo had ik het nog niet eens bekeken, maar het is wel zo, denk ik. Dat het speelde in een tijd met een taboe hierop bedoel ik.

[Renate]

Of dat taboe helemaal weg is, weet ik niet. Er wordt soms toch ook wel te gemakkelijk over gedacht, zie ook een kabinetslid dat een paar jaar geleden nog opmerkte dat men maar een praatje met de buurvrouw moest maken. En zie ook hoe er met de jeugdpsychiatrie wordt omgesprongen. Dan lijkt er ook wat al te vaak verwezen naar het zoeken van hulp in de eigen kring.

[Dettie]

Ik denk dat het afhankelijk van de aard van het probleem is Renate. Bij het ene probleem volstaat de buurvrouw/familie/kennis/vrienden bij het andere probleem is meer nodig.

Dettie

[Renate]

Het punt natuurlijk dat vooral naar die buurvrouw, familie of kennissen wordt verwezen als het gaat om depressies, omdat dit vaak wordt gezien als gewoon een beetje somber zijn. En bij kinderen lijkt dit tegenwoordig al helemaal het geval te zijn, dat het er van af gaat hangen waar je woont of je adequate psychologische hulp krijgt. Daar is toch wel een groot verschil tussen hoe er tegen lichamelijke klachten wordt aangekeken en hoe er tegen psychische problemen aan wordt gekeken.

[Renate]

Ik vond het boek gisteren in de bibliotheek op een tafel met boeken die men onder de aandacht wilde brengen en besloot het gelijk mee te nemen en een ander boek terug te zetten.
M'n vader is het boek aan het lezen en hij vond Eva niet zo sympathiek. Maar ja, Eva is een ondernemer en staat daardoor bij voorbaat bij m'n vader al met 1-0 achter. Bovendien verwart m'n vader ambitie met streberigheid. Als je iets wilt bereiken zal je misschien ook wel eens iets op moeten offeren in een relatie.

[Renate]

Ik ben er inmiddels in bezig. Verwonder me wel over de roze olifant in de kamer. Volgens mij hoort de roze olifant ergens anders thuis en is het een gewone olifant die zich in de kamer bevindt, als er iets moeilijks is waar niet over gesproken kan worden.

[Renate]

En ik heb het boek uit. Heel goed. De houding van de inmiddels overleden moeder begrijp ik ook niet helemaal. Als je leest wat er gebeurd is zijn bepaalde handelingen wel logischer, maar het had misschien prettiger voor Eva geweest als ze ook wat meer had geweten.
Ook de houding van de kliniek is ergens vreemd. Men wil Eva wel als voogd voor haar vader hebben, maar z'n dossier mag ze zelfs na z'n dood niet inzien. Terwijl dat ergens zo belangrijk is. Eva probeert het contact met haar vader te herstellen en probeert hem een beetje z'n waardigheid terug te geven, maar dan komt de kliniek weer met verwijten. Zonder kennis van de achtergronden is dat voor Eva natuurlijk ook moeilijk te bevatten.
Het einde geeft ergens ook wel aan dat de problemen voor de kliniek ook niet altijd even eenvoudig zijn. Een probleem dat je overigens wel vaker tegenkomt in de psychiatrie. Wat doe je met een agressieve patiënt die niet in bedwang kan worden gehouden en andere mensen schade toe kan brengen?

[Dettie]

Het is gewoon een heel moeilijk onderwerp. En het hangt ook erg van de behandelende mensen af. De ene psychiater is de andere niet.
De ene is min of meer 'verhard' werkt volgens de regels of volgens het 'geval' de ander ziet de mens zelf. Er lastig daar een oordeel over te vellen over wat wel en niet goed is en wat je moet doen met een agressief mens.

Dettie

[Renate]

Dat bedoel ik ook. Er wordt soms erg gemakkelijk geroepen wat er met een agressieve patiënt gedaan moet worden, terwijl het vaak niet zo gemakkelijk is. Zie dus de vader van Eva. De man beland in het ziekenhuis door z'n agressie en ziet daar op z'n sterfbed nog kans om de arm van Eva te breken. Dan is het dus te gemakkelijk om te zeggen dat het verplegend personeel in de inrichting verkeerd gehandeld heeft, omdat de vader van Eva door hun handelen in het ziekenhuis is beland.

Wat betreft de inzage van het dossier van de vader had de directeur zich misschien minder formeel kunnen opstellen. Als Eva niet precies weet wat er met haar vader aan de hand is, is het voor haar ook lastig om het goede te doen.

[Dettie]

Ja dat minder formeel lijkt vaak beter maar privacy staat in een hoog vaandel. Het is af en toe bijna krom wat er allemaal niet mag ten aanzien van privacy. Maar ja. Als het jou zelf betreft ben je misschien wel blij met zo'n strenge wetgeving.

Dettie

[Renate]

Op zich wel, maar soms dreigt men ook wel eens door te slaan, zeker als de meest naaste familie betreft. Ik bedoel, als ouders niet mogen weten wat hun kind bezield heeft als het zelfmoord heeft gepleegd, of een volwassen kind niet mag weten wat er met z'n handelingsonbekwame ouder aan de hand is, dan gaat dat echt een beetje te ver.

Voor mij is privacy ook een beetje gezond verstand gebruiken. Moet iedereen alles weten? Nee.
Moeten mensen die direct betrokken zijn met de zorg voor iemand, weten wat voor die zorg van belang is? Ja.