Joseph Pearce - Voet bij stuk

[berdine]

Samenvatting: Feest bij Opperman & Winterberg, topuitgevers van literatuur: Emma Kranenburg, secretaresse en manusje-van-alles, heeft beslag gelegd op een manuscript dat de wereld van het boek op haar grondvesten zal doen trillen. Dan slaat het noodlot toe. De uitgever overlijdt, de nieuwe baas heeft een totaal andere visie op de toekomst. Bovendien bewaart het pas ontdekte meesterwerk een groot geheim. Wanneer Emma het ook nog met de auteur aan de stok krijgt, beseft ze dat ze met de ernstigste crisis uit de geschiedenis van de uitgeverij wordt geconfronteerd. Drastische maatregelen dringen zich op.
In deze satire richt Joseph Pearce zijn pijlen op al wie beweert de letteren een warm hart toe te dragen. Waarom spelen bedrijfsmanagers voor uitgever? Wat zijn de gevolgen van een hype? Zien lezers het onderscheid tussen kwaliteit en knoeiwerk? Is er wel een winnaar in de oorlog tussen commerciële belangen en de hooggestemde idealen van de letterarbeider?

Satire over de uitgeverswereld. Aanvankelijk lijkt het alsof de auteur zichzelf rekent tot de auteurs van een topuitgeverij, zo een als Opperman & Winterberg, maar dan vind je toch een paar fikse taalfouten, die over het hoofd zijn gezien, dus helaas...
Soms humoristisch, soms erg voorspelbaar. Af en toe zeer onwaarschijnlijk, onlogisch of te gemakkelijk. Het einde is erg jammer. Voor ons lezers, bedoel ik. Al met al lichtvoetig vermaak met veel herkenbare namen en factoren. Ik heb me best geamuseerd met dit boek!

[Dettie]

Nou ik ben benieuwd, ik moet er nog in beginnen.

Dettie

[Renate]

Ik schiet er aardig in op en ik moet zeggen dat het soms inderdaad wel erg over de top is, tot het punt dat het ongeloofwaardig wordt. Probleem is soms dat ik de neiging krijg me af te vragen welke auteur, of welke uitgeverij er bedoeld wordt. De IJverige Mier moet natuurlijk wel De Bezige Bij zijn, maar De Rode Maan?

Het is inderdaad amusant, maar mag ik zeggen dat het niet bijzonder mooi geschreven is? Na het lezen van 2 boeken van Toon Tellegen valt dat me toch wel een beetje op.

[berdine]

Ja dat vroeg ik me ook af Renate. Maar misschien staat niet élke naam voor iets of iemand.

[Renate]

Ik moet zeggen dat de satire in het boek de subtiliteit van een stoomwals heeft. Soms is het behoorlijk ver gezocht en ik heb zelden een ongeloofwaardiger einde gelezen.

[Dettie]

Jullie maken me helemaal nieuwsgierig....

Dettie

[berdine]

Mooi gezegd, Renate.

[Dettie]

Ik ben halverwege en ik vermaak me kostelijk met dit boek. Later meer...

Dettie

[Renate]

Ik heb me ook wel vermaakt met het boek, laat ik dat er wel bij zeggen.

[Dettie]

Zo de recensie staat op de site, ik vond het een geweldig boek.

zie http://www.leestafel.info/joseph-pearce

Dettie

[berdine]

Dus jij was wel tevreden met het einde?

[Dettie]

Ja, het hoorde helemaal bij de absurditeit van het boek. Ik vond het ook erg verrassend, had het niet verwacht.

Dettie

[berdine]

Dat is nog zacht uitgedrukt. Ik vond juist dat het het verhaal geen goed deed. Voorheen was het een persiflage, die de knelpunten van auteurs/uitgevers/lezers blootlegde. Humor met een serieuze ondertoon. Op het eind was het een klucht, die al het voorgaande als flauwekul onderuit haalde.

[Dettie]

Ik ga even door onder de verklapper. (mensen die het boek nog willen lezen, kunnen hier stoppen)

V

E

R

K

L

A

P

P

E

R

Ja maar dat was juist 'de grap' vond ik. Emma deed alsof ze zulke hoogstaande principes had, hoewel het gedoe rond de geniale schrijver natuurlijk ook bedenkelijk was, maar ze keek in feite alles af van Barbara. Zij voelde zich enorm gepasseerd door de aanstelling van Barbara, zij was toch de spil waar alles om draaide en dan neemt die directeur zomaar iemand aan als zijn vervanger! Erger had je haar niet kunnen kwetsen. Onder het mom van principes nam zij op haar manier wraak. Maar het ging helemaal niet om literaire principes maar om persoonlijke wraak! Ze voelde zich enorm te kakken gezet door haar baas (en Barbara).

En het is natuurlijk ook zo dat dankzij de 'principiele' Emma de schrijver alles in het verhaal kwijt kon en zo kon hij de gang van zaken bij de uitgeverijen van alle kanten belichten en aan de kaak stellen. Uiteindelijk blijft van al die principes weinig over en blijkt zelfs de meest principiële niet bestand tegen de druk van de commercie ofwel het grote geld.

Ik vond de draai aan het eind helemaal geen klucht, eerder triest, het geeft de teloorgang van de de literatuur aan.

Dettie

[Renate]

Ik kreeg bijna het gevoel dat Barbara de plaats van Emma in had genomen en dat ze met de woorden die Emma gebruikte om haar waardering voor literatuur te beschrijven, nu thrillers verdedigde. Overigens vond ik de hoogdravendheid van Emma aan het begin ook wel wat overdreven, alsof je voor goede literatuur geen goed verhaal nodig hebt, dat je ook met plezier kunt lezen, alsof lezen alleen maar werken moet zijn.

[Dettie]

Er staat hier een zeer uitgebreide recensie over dit boek (jammer dat er een enorme verklapper in staat)

http://www.knack.be/nieuws/boeken/josep ... 62643.html

Dettie

[berdine]

Jij bedoelt Stijn Sterk met de enorme verklapper?

Overigens ben ik het niet eens met jouw verklaring voor het eind. Als het zo zou zijn, dan was Emma toch niet met de twee anderen naar de rand gelopen en de rest die erop volgt (om maar even géén verklapper te gebruiken)? Hoe dat op dat moment verder ging was puur toeval.
Daarnaast bedoelde ik ook de allerlaatste regels van het boek. Over dat Duitse telefoontje. Er waren in feite twéé ongeloofwaardige eindes in dit boek.