Rogier Vogelenzang - Aantekeningen van een hulpweigeraar

[Marjo]

Pas bij het zoeken naar informatie ontdekte ik dat dit verhaal gebaseerd is op een waargebeurd feit. Vreselijk..


Los daarvan is het een uitstekende roman, die wat mij betreft minstens op de longlist van ANV kan!

Lees meer: http://www.leestafel.info/rogier-vogelenzang

-

[Renate]

Interessant boek, dat ook de vraag oproept hoe ver je als maatschappij kunt gaan om mensen die geen hulp in hun leven toe willen laten, te helpen.

En ergens ook de vraag of vereenzaming wel zo gemakkelijk op te lossen is. Eenzaamheid is namelijk iets anders dan alleen zijn en de oplossing zit dus ook niet alleen in meer bezoek, wat veel mensen wel lijken te denken.

[Dettie]

Het lijkt mij ook interessant maar gezien de inhoud trekt het mij niet echt om het te lezen.
Dan zal ik weken met dat verhaal in mijn hoofd rondlopen, ben nu al een beetje van slag door de recensie, en het roept ook allemaal vragen op, hoe het kan.
Maar wel knap dat de schrijver zich zo kan inleven in deze man.

Dettie

[Annemarie]

Wat een verdrietig en aangrijpend verhaal. Heel knap dat de schrijver het onderwerp zo goed onder woorden heeft kunnen brengen.

[Marjo]

Dat vind ik ook: heel knap!
En ja, Dettie, het is niks voor jou, hoe mooi het ook geschreven is.
Ik vind dat je als hulpverlening nooit mag dwingen, maar ja, dit geval roept dan toch twijfels op.

[Renate]

Er kunnen inderdaad uitzonderingen zijn. Vaak zijn die ook wel geaccepteerd, als iemand een gevaar vormt voor zichzelf, of zijn omgeving, maar daar is hier kennelijk geen sprake van. En op dat moment wordt het natuurlijk wel ingewikkeld. De vraag is dan in zekere zin ook wat het probleem is, het feit dat de man zich verwaarloost, of dat hij eenzaam is.

Mij trekt het boek wel.

[Marjo]

Als je het over dit bepaalde geval hebt: die man was psychotisch, maar wist dat wonderwel te verbergen.Eenzaam was hij niet. Hij had zijn vrouw.
Zich verwaarlozen deed hij op het laatst wel, maar hij zag daar geen probleem in. Als je zelf geen last hebt van al die muizen of van het feit dat je koelkast kapot is, tja..

[berdine]

Grappig: net een boek uit van een huisarts. Het lijkt me een interessant boek. Ik heb het op mijn lijst gezet, maar het is een beetje te dik om even "tussendoor" te lezen. Mijn streven is eerst de bulk gekregen boeken te verslinden.

[Marjo]

Ha, nou als dat mijn streven nu eens kon zijn, met oogkleppen op voor wat er allemaal nieuw is...

[Renate]

Maar op het moment dat de vrouw dood is, heeft hij haar niet meer, al is haar lichaam in huis aanwezig.

Doet ergens ook een beetje denken aan een boek van Nicci French, met Frieda Klein.


Het probleem met psychoses is vaak dat de patiënt dat zelf helemaal niet merkt.

[Marjo]

Dat boek zegt me niets, al kan ik het best gelezen hebben. De man in dit boek ontkent dat zijn vrouw dood is, vooral tegenover zichzelf.

[Renate]

Ik geloof dat ik het boek besproken heb.

Ja, dat de man ontkent dat z'n vrouw dood is, weet ik, maar ook al ziet hij zichzelf daardoor misschien niet als eenzaam, hij is het op dat moment in zekere zin wel.

[berdine]

Het heeft lang op mijn lijst gestaan omdat de bieb het niet had, maar ineens was het er, als e-book. Boeiend boek, goed geschreven. Het geeft niet meteen alle geheimen prijs. Vooral over de gebeurtenissen in de oorlog blijf je lang in het ongewisse. Schuldgevoel over zaken in het verleden is ook een belangrijke oorzaak van zijn verwardheid.

[Marjo]

Niet dat ik me dit specifieke verhaal nog voor de geest kan halen, maar de sfeer wel.
Ik heb in de afgelopen jaren tweemaal gehoord over een vereenzaamde oudere man die nadat hij uit zijn woning gehaald was, een hoardingprobleem bleek te hebben. Een appartement vol met alles wat je maar in de loop van een mensenleven in je handen krijgt. Een van die mannen was gepensioneerd, kwam de deur nauwelijks uit. De andere was 'gewoon' buschauffeur. Niemand die iets vermoedde. Gelukkig geen dode vrouw of zo hier, maar wel muizen en ratten...
Het gebeurt nog steeds.

[Renate]

Misschien niet helemaal hetzelfde, maar in De Volkskrant staat er onregelmatig een stuk over eenzame uitvaarten. Dat zijn stukjes over mensen die overleden zijn, maar die verder geen familie meer hebben, of waar niemand meer echt contact mee heeft. Dat zijn vaak interessante stukjes, hoewel niet alle mensen even sympathiek zijn. Het zijn ook wel mensen, die door hun gedrag de mensen van zich af hebben laten keren.

[Marjo]

Ik denk dat het zo maar zo zou kunnen zijn, dat je het verhaal van deze mensen niet kent. Net zo min als het geval is bij die mannen die ik noemde.

[Dettie]

Ik ken ook zo'n verzamelaar, een ontzettend lieve, sociale man die voor iedereen een goed woord over heeft. Hij vraagt het liefst niemand thuis omdat hij wel weet dat er commentaar komt. Zijn huis is wel schoon, alleen overvol. Ik ken zijn achtergrond en die is niet mis. Een oordeel hebben is altijd makkelijk, maar als je zijn verhaal kent, snap je het wel. Het verzamelen is zijn houvast.

Dettie

[Renate]

Ik heb ook iemand gekend, maar die verzamelde alleen maar platen en platenspelers naar het scheen. Ik zorgde nog wel eens voor z'n katten. Een heel aardige man. M'n vader heeft nog een tijdje contact met hem gehad, omdat ze alle twee van jazz hielden, hoewel mijn vader eigenlijk alleen geïnteresseerd is in de muziek die voor 1935 is gemaakt.

Ik heb ook wel bij andere mensen voor katten gezorgd, waar het huis op z'n zachtst gezegd rommelig was. M'n vader zorgde kort na de dood van m'n moeder voor de katten van een dame (barones of zoiets) wier huis er uitzag alsof er in was gebroken en men het huis overhoop had gehaald.

Maar de krantenstukjes gingen meer over mensen die eenzaam stierven en niet perse verzamelaars. Daarvan werden dan ook de levensverhalen min of meer gereconstrueerd en daar zat ook iemand bij, waar niemand meer iets mee te maken wilde hebben. De laatste vrouw waar hij contact mee had gehad, was door hem opgelicht, dus ja, dan kun je je voorstellen dat mensen niets meer met hem te maken willen hebben.