Jenny Offill - De laatste dingen

[Annemarie]

Een prachtig geschreven roman over een meisje dat op unieke wijze door haar moeder wordt opgevoed. Uniek is echter niet altijd voor iedereen goed...

Lees mijn recensie hier: http://www.leestafel.info/jenny-offill

[berdine]

Haar vorige vond je ook al prachtig! Een naam om te onthouden dus.

[Annemarie]

Ja, dit is echt een heel goede schrijfster. Dit boek is heel anders geschreven dan het vorige maar allebei hebben ze iets bijzonders.

[Dettie]

Zo dat klinkt weer goed Annemarie.
Willeke had laatst ook al een boek over een moeder die manisch depressief is "Wachten op Bojangles" dat klonk ook al zo mooi.
Vind je het wel geloofwaardig geschreven? De moeder doet niet al te rare dingen? Klopt het allemaal of is het soms erg ver gezocht? Soms wil dat nog wel eens het geval zijn bij boeken waarin een persoon een geestelijke aandoening heeft zoals autisme, manisch depressiviteit, depressie enz.

Dettie

[Annemarie]

Deze moeder leeft in haar eigen wereld en doet zeker rare dingen maar het is beslist, wat heel knap van de schrijfster is, niet ongeloofwaardig. Dat Anna psychisch ziek is, wordt ook niet vermeld. Het is duidelijk maar er wordt door de schrijfster geen labeltje aan gehangen. Omdat niemand haar afremt of bijstuurt, glijdt ze heel geleidelijk af. Ze verliest de grip op de realiteit, dat gebeurt nu eenmaal soms met mensen.

[Marjo]

Ik kwam er niet door. Ik lees graag fantasie maar dit soort fantasie, daar kan ik niet mee uit de voeten.

[berdine]

Dat begrijp ik Marjo. Ik heb heel lang zitten wachten tot het echte verhaal begon. Dat begon niet. Alle tekst hangt van bizarre fantasieën aan elkaar. Ook de vader en de oppas zijn niet normaal. Het leest wel snel dus ik ben toch maar doorgegaan. De laatste 100 bladzijden, toen duidelijk was dat het verhaal nergens heen ging, ben ik maar diagonaal gaan lezen, maar ik had het net zo goed meteen weg kunnen leggen.
Gelukkig heb ik haar andere boek Verbroken beloftes al gelezen anders zou ik nooit meer een boek van haar oppakken.

[Dettie]

Zijn het fantasieën of wanen? ik begrijp uit het verslag van Annemarie dat de moeder geestelijk niet goed in haar vel zit.
Ik begin ondertussen wel nieuwsgieirg te worden naar het boek.

Dettie

[berdine]

Nee fantasieën. Die moeder zit voor haar eigen gevoel prima in haar vel. Maar ze doet gekke dingen en sleept haar dochter daarin mee. De vader werkt en is amper thuis, maar hij vindt de invallen van zijn vrouw niet echt verontrustend. Als hij haar serieus had genomen, had hij haar op een gegeven moment wel laten opnemen. Hij vond haar wel een spannende vrouw. Eentje die in een Egyptisch koningsgraf gewoon een stukje van de lijkwade van de mummie afknipt en dan natuurlijk wordt opgepakt. Ze brengt voortdurend haar dochter in gevaar. Ze loopt b.v. zomaar een flink eind de woestijn in en verdwijnt dan. Dochter wordt bang en gaat haar zoeken. Dochter vindt het ook niet raar om zich in het meer zover naar de bodem te laten zakken, dat ze bijna verdrinkt. Dat komt allemaal door haar "opvoeding". De jongen die komt oppassen spoort ook niet helemaal. Heeft last van dwanghandelingen, praat soms hele tijden niet en probeert van alles uit te vinden. Alle personages zijn zo vreemd dat je met geen van hen kunt meegaan. Het "verhaal" glijdt daarom gewoon langs je heen zonder je te beroeren.
Ik kan het je niet aanraden.

[Dettie]

Ja maar mensen zoals die moeder, vinden vaak dat ze goed in hun vel zitten. Maar het is wel haar geestelijke toestand die maakt dat ze die fantasieën heeft. Kun je het niet zien als een verhaal over iemand die geestelijk wat mankeert en daardoor dingen doet die niet bij de doorsnee opvattingen van onze maatschappij horen? Dan wordt het denkelijk ene heel ander boek.
Het lijkt me eigenlijk ook wel logisch dan dat ze zo'n oppas kiest, die past ook beter bij haar denkbeelden.

Dettie
die het wel grappig vindt dat iemand zomaar een stukje stof afknipt bij de mummie. Maar ja als iedereen het deed was het gauw helemaal weg!

[berdine]

De moeder is een heel spontane vrouw. Ze doet gewoon waar ze zin in heeft, of dat nou goed of slecht is voor wie dan ook. Ze moet het kind zelf les geven, maar ze leert haar alleen maar dingen die haar zelf interesseren. Dat zijn creatieve en fantastische verhalen. Rekenen b.v. hoeft helemaal niet. Ze haalt haar dochter 's nachts uit bed om te zwemmen of rond te zwerven. De vader had allang in moeten grijpen. Hij ziet toch ook dat het kind slaap en eten te kort komt. Maar moeder en kind kunnen uitstekend met elkaar overweg, omdat het kind haar moeder normaal vindt. Daar wil hij niet tussen komen. Ze ontspoort pas echt als hij in een ander deel van het land werk vindt en maanden van huis is. Je kunt het niet lezen als een verhaal over een vrouw die gewoon wat buitenissig is. Daarvoor creëert ze teveel gevaarlijke situaties.

[Dettie]

Nee zo bedoel ik het ook niet. Niet zomaar wat buitenissig, maar geestelijk niet goed, manisch. Als je het door die ogen kijkt, dat die moeder ziek is, wordt het dan geen ander boek voor je? Dat was mijn vraag. Wordt het dan meer een boek over de gevolgen van die ziekte, wat er dan allemaal kán gebeuren. Mensen met een geestelijke ziekte vinden vaak dat het normaal is wat ze doen, ook midden in de nacht dingen doen omdat er geen rem op zit. (Kan het niet zo goed uitleggen)

Dettie

[berdine]

Ik denk wel dat ik het nu begrijp, maar het verhaal wordt niet verteld vanuit de moeder. Je hebt dus geen idee wat er in haar om gaat. Het kind vertelt: mijn moeder haalt me uit bed, we gaan dit of dat doen, ze komt niet terug uit het bos, dus ik wacht maar, ik heb honger en er ligt niets in de koelkast. Het kind fladdert maar wat rond. Er komt geen lijn in het verhaal. Er gebeurt niets daadwerkelijks. Je kijkt het hele boek naar een spelend kind dat haar eigen wereldje creëert. Dat is even leuk, maar daarna wil je een echt verhaal, een plot die ergens heen gaat en dat komt niet.
Ik had het boek van de bieb, anders had je het van me gekregen!

[Dettie]

Ha lief! Ik ga eens speuren ernaar. Misschien via Boekenkraam of zo.

Dettie