Imre Kertész - Onbepaald door het lot

[Dettie]

Wanneer ik deze roman in handen krijg ben ik onder de indruk. De abstracte omslag toont grof uitgesmeerde verf wat van boven naar beneden al snel kleur verliest om te eindigen in zwart. Het enige luchtige op de voorkant van deze roman is het bijtje van de uitgeverij.
Aan de achterzijde van het boek kijkt de auteur, getooid met zwarte hoed, zwarte jas en witte sjaal, ons niet aan maar zoekt naar een punt in de oneindigheid. Zijn blik is zeer gereserveerd en in mijn ogen achterdochtig alsof hij wil zeggen ‘jij gaat mijn boek geen goed boek vinden’. Dat een omslag iets kan vertellen is mij nu wel duidelijk.

lees verder http://www.leestafel.info/imre-kertesz

Jan van Rijsingen

[berdine]

Nou, dan hoef ik het ook niet te proberen. Ik begrijp precies wat je bedoelt met dat glas water in het concentratiekamp (denk ik). Het is knap dat iemand dat zo kan beschrijven, dat jij als lezer je eerstvolgende glas water ook proeft, alsof je de hoofdpersoon die er naar gesnakt heeft, bent. Ik had dat met Majgull Axelsson's Ik heet geen Miriam. Het eten van een stukje brood kan dan een totaal andere gewaarwording opleveren. Heel speciaal. Jammer dat het boek verder zo onnavolgbaar wordt.
Soms denk ik wel eens dat hoe complexer en vreemder een boek is, hoe genialer men het vindt. Alsof eigenlijk niemand het begrijpt, maar dat niet toe wil geven, bang om voor dom te worden aangezien. In De vergever veegt Robert Anker dan ook de vloer aan met bepaalde geniale literaire werken, dat is grappig om te lezen. Net is zoiets als een kunstwerk. Hoe duurder het is, hoe beter men het vindt.

[Willeke]

Ik deel je ervaringen Jan, ik heb het boek ook geprobeerd, en kwam een heel eind, maar ook mij lukte het niet helemaal, al was ook ik van het eerste gedeelte onder de indruk.