Leestafel forum

Het thema van de boekenweek 2016 is Duitsland. Nou vooruit, zal Gerritsen gedacht hebben: we laten de broer even in Duitsland wonen. Meer verband is er niet, of je moet allerlei ingewikkelde constructies bedenken.
(ik had de afbeelding beter achterwege kunnen laten, ik kreeg geen goede gevonden, ze staan scheef..)


Lees meer: http://www.leestafel.info/esther-gerritsen

Het boekenweekgeschenk is ook een vrije opdracht en het hoeft dus niets met het thema te maken te hebben.

Nee, dat zal wel niet. Het is maar nauwelijks het geval. Maar toch let ik er op.

Het linkje met Duitsland is wel heel summier dan. Het verhaal zelf klinkt eigenlijk wel goed. Is het je bevallen? Dat laat je in de recensie stiekem een beetje in het midden.

Zo! Dat heb je snel uit! Ik ga er pas a.s. zondag aan beginnen. In de trein, dat spreekt voor zich.

Het is zo klein Annemarie. Een verhaal als dit verdient meer. En daar komt nog bij dat het andere boek dat ik in de trein (ja! Ik ook hoor) bij me had een soortgelijk verhaal is.
Maar jawel, het is de moeite waard.

Voor een Boekenweekgeschenk vond ik het zéér behoorlijk. Een van de betere zelfs. Al had het inderdaad wel een heel boek verdiend, maar dat denk ik bij ieder goed Boekenweekgeschenk.
Maar Gerritsen weet de karakters ondanks de beperkte pagina's, zeer goed weg te zetten.
het verhaal maakt een vrij korte bocht naar een goede afloop, dat had bij een dik boek wat langzamer gekund, maar verder was ik weer tevreden.

ik had wonderbaarlijk genoeg nog nooit iets van deze schrijfster gelezen, dat ga ik snel goedmaken.

Eindelijk gelezen. Vooral in het begin vond ik het echt goed. Het verliest wat richting naar het eind toe, met inderdaad een korte bocht naar een hoopvolle afloop, zoals Willeke zo mooi zegt. Al met al een van de betere boekenweekgeschenken.

Helemaal mee eens!

Hè ik word steeds nieuwsgieriger, ik heb het hier liggen, denk toch dat ik het even tussendoor ga lezen.

Dettie

Doe maar!
Ben benieuwd wat je er van vindt.

Ben benieuwd hoe het verder gaat. De eerste bladzijden hebben inderdaad niet veel met Duitsland te maken. Het lijkt mij alvast vlot geschreven, en ook het niet alledaagse onderwerp spreekt wel tot de verbeelding.

Ik mis toch wel diepgang. De vaart waarmee het verhaal evolueert van een ongelukkige gebeurtenis (amputatie) naar een gelukkig gezinnetje, waarin ook plaats is voor de broer en de werkgever van mevrouw nadert de lichtsnelheid, en dit vind ik toch wel wat te snel.

Tja, ze mag nu eenmaal niet meer dan die 95 pagina's.