Atticus Lish - Ter voorbereiding op het volgende leven

[berdine]

Een dik boek met een flinterdun verhaal, dat desalniettemin aangrijpend is.

Lees verder http://www.leestafel.info/atticus-lish

-

[Annemarie]

Wat jammer dat het verhaal niet tot leven komt. De beschrijving klinkt best goed maar als ik dan jouw ervaring met het boek lees, spreekt het me toch niet erg aan. Zonde want het onderwerp is goed gekozen.

[berdine]

Ik vond het moeizaam lezen. Ik heb er ook twee weken over gedaan. Over het algemeen is men er wel enthousiast over, dus hou je niet aan mij vast. De pers is zeer lovend, dus wie ben ik? Ik ben op een gegeven ogenblik pagina's diagonaal gaan lezen, omdat "ik nou wel wist hoe het er op straat aan toe ging" en stukken over Jimmy - die wel een rol speelt in het verhaal - samen met zijn vrienden, die er niet toe deden, behalve om een bepaalde sfeer te scheppen. Als het boek een stuk dunner was geweest had het mij meer geboeid.

[Annemarie]

Eigenlijk heeft de schrijver het dus misschien iets te veel willen beschrijven? Alles te beeldend willen maken? Over het algemeen hou ik daar ook niet zo van. Korte sfeeromschrijvingen vind ik juist een aanvullening maar steeds maar weer meer van hetzelfde en beschrijvingen die weinig aan het verhaal toevoegen, vind ik zelf niet fijn. Ik wil dan door met het verhaal en mijn aandacht verflauwt dan.

[Dettie]

Bij Tzum wordt o.a. dit over het boek geschreven:

"Doordat Lish nadrukkelijk afstand neemt van de personages, en ze louter laat handelen en niet laat denken, raakt ook de lezer niet betrokken bij de deplorabele leefomstandigheden van de eigentijdse Romeo en Juliet." en

"Ter voorbereiding op het volgende leven is wars van alle sentimentaliteit en moet het niet hebben van het beschrijven van gevoelens. Ter voorbereiding op het volgende leven is dan ook allerminst een love story, maar een imponerend en keihard portret van de New Yorkse onderbuik."

Ze zijn het dus met je eens.

Het klinkt wel als een mooi verhaal. Ik houd wel van dit soort boeken. Maar 494 blz... is wel veel. Zelf heb ik ook vaak met dikke boeken dat het verhaal me te uitgebreid verteld wordt, dan ga ik ook diagonaal lezen. Uitzonderingen daargelaten natuurlijk. Lelieblank, Scharlakenrood van Michel Faber bijv. vond ik prachtig net als Schijnbewegingen het eerste boek van Floortje Zwigtman.

Dettie

[berdine]

Wel, dan ben ik niet de enige die het zo heeft ervaren.
Lelieblank was een heel ander soort boek. Daar kon je juist heel erg met Sugar meeleven. Zo erg dat Michel Faber duizenden verzoeken om méér heeft gekregen en wij allemaal wilden weten hoe het verder met Sugar was gegaan.