Tatiana de Rosnay - Het huis waar jij van hield

[Marjo]

Parijs, tweede helft 19de eeuw. Door de ambitieuze stadsvernieuwingswerken van baron Haussmann verdwijnen er complete wijken van de kaart. De huizen van duizenden Parijzenaars worden onteigend. Ondertussen kabbelt het leven van Rose Bazelet rustig voort, ze leest Le Petit Journal en maakt wandelingen in de tuinen rond het Palais du Luxembourg. Tot de dag waarop de noodlottige brief komt: haar huis ligt op het tracé van de boulevard Saint-Germain en moet worden afgebroken. Haar wereld dreigt in te storten, maar Rose bindt de strijd aan met de prefect en met de keizer, om het familiebezit te redden, het huis dat een angstvallig bewaard geheim herbergt.

Ik maak geen echt verslag. Ik vond het boek alleen boeiend waar het ging over de veranderingen van Parijs. Het is eigenlijk net als met dat boek waar ze bekend mee is geworden (haar naam is Sarah): het onderwerp boeit, maar het verhaal er omheen niet.

[Annemarie]

Jij bent geen fan van deze schrijfster dus. Ik vind haar boeken mooi. Niet dat ze me allemaal eeuwig bijblijven maar de sfeer in de verhalen bevalt me.

[Marjo]

Nee, ik ben geen fan van de manier waarop ze haar verhaal inkleedt. Ik snap dat er een lopend verhaal moet zijn, maar die verhalen vind ik nogal banaal. Terwijl de achtergrond dus juist vaak heel interessant is. Voor mijn gevoel past het niet bij elkaar. Maar mensen zijn net als jij dol op haar boeken, dus ik zal het wel mis hebben.

[Annemarie]

Natuurlijk heb jij het niet mis! Boeken worden vaak op verschillende manieren ervaren. Ik vind dit wel mooi, jij niet. Dat is prima toch!

[Dettie]

Was het angstvallig bewaard geheim ook niet spannend genoeg?

Het is denkelijk net als het boek van Steve Berry, de amberzaal. Als het over die zaal ging was het geweldig, er werd veel informatie over gegeven, maar het verhaal eromheen was niet veel, beetje slap james Bond verhaal.
Maar ik heb inderdaad ook heel goede berichten over de boeken van Rosnay gelezen.

Biblion (tegenwoordig ondergebracht bij de boekensalon) schrijft o.a. over dit boek
Goed geschreven, boeiende en sfeervolle brievenroman over de geschiedenis van het 19e eeuwse Parijs en de strijd van een vrouw om haar geliefde huis. Met nawoord van de auteur en een plattegrond van de omgeving van Boulevard Saint-Germain. Op http://www.tatianaderosnay.nl/het-huis- ... -van-hield is veel achtergrondinformatie over de roman te vinden.

Hele recensie, zie: http://www.deboekensalon.nl/boek/het-hu ... -van-hield

Dettie

[Marjo]

Dat laatste is het leuke er aan: de informatie.
Nee, dat geheim, dat voelde je al aankomen, voor mij voegde het niets toe.
Wat dan wel weer leuk is, is dat het past binnen de opdracht die ik voor Frans kreeg. Spreekbeurt over het 5e arrondissement. Dat valt dit stukje Parijs onder, dus mooi een aanknopingspunt.

[Dettie]

Ja ik vond het deels een prachtig boek, vooral de stijl is erg mooi en net wat Marjo vertelt, het verhaal over de veranderingen in Parijs zijn bijzonder en interessant. Maar het verhaal over de hoofdpersoon is wat anders...

Lees het verslag http://www.leestafel.info/tatiana-de-rosnay
Dettie

[Marjo]

De vrouw had haar man beloofd te blijven. Rosnay vertelt eigenlijk waar de liefde toe in staat is.
Maar het boeide mij eigenlijk alleen om de feiten, dus eigenlijk zijn we het wel eens.

[Dettie]

Hee, dat wist ik niet dat ze dat beloofd had. Waar staat dat?

Die man was toch allang dood voordat de plannen bekend werden? Zij vertelt hem wat er gebeurt. Aanvankelijk denken de bewoners nog de dans te ontspringen omdat ze vlakbij de kerk wonen. Iedereen verwacht dat ze de huizen om die kerk heen wel laten staan, niet dus.

Je brengt me helemaal aan het twijfelen of ik het wel goed gelezen heb, ik ga het maar even nazoeken.

Dettie

[Marjo]

Ja, grapjas, weet ik veel waar dat staat, maar ik weet dat ze per se die belofte wilde houden. Hij had haar gevraagd voor het huis te zorgen, het was het huis waar ze gelukkig waren, ik dacht zelfs zijn geboortehuis. Ze zou er voor zorgen tot haar dood.
Of hij dan al of niet van Hausmann wist, doet er niet toe.

[Dettie]

Ik ga het opzoeken. Dan heb ik er overheen gelezen denk ik.

Dettie

[Dettie]

Nou heb je even...

Het huis is inderdaad van de familie Bazelet, zij woonden op de 3 bovenverdiepingen en op de begane grond is naast elkaar een bloemenwinkel en boekhandel. Ook eigendom van de familie Bazelet maar gehuurd door de winkeliers.

Armand Baselet is al 10 jaar dood maar wist wel van de stadsvernieuwingsplannen.
'Aan de kerk zullen ze nooit komen en aan de huizen eromheen ook niet.' zei hij tegen Rose. 'we wonen vlak bij de kerk, dat zal ons beschermen.'

Nadat Rose het nieuws gehoord heeft dat het huis toch gesloopt gaat worden, vertelt ze dat ze zich helemaal niet betrokken voelt omdat de mensen het allemaal over geldzaken hadden, maar voor Rose was het anders.

O, mijn lief, hoe kon ik het hun uitleggen? Hoe kon ik hun zelfs maar enigszins kenbaar maken wat het voor mij betekende. Mijn pijn, mijn smart, was van een andere orde. Het was niet het geld, maar het was het huis dat mijn egdachten beheerste. Ons huis. En hoeveel je ervan hield. En wat het voor jou betekende.

Ze schrijft wat ze aan Alexandrine - die de bloemenwinkel huurt en inmiddels een vriendin is geworden - vertelde.

"Die avond legde ik haar voor de eerste keer uit hoezeer het huis voor jou een bron van hoop was geweest in die laatste, vreselijke jaren. Je kon je niet voorstellen dat je eruit weg zou gaan, zelfs niet voor eventjes, want het bood je bescherming. En nu, tien jaar na jouw dood, oefent het huis op mij dezelfde aantrekkingskracht uit. Begrijp je nu, zei ik tegen haar, dat deze muren in mijn ogen veel belangrijker zijn dan een of andere som geld die de prefectuur me zal uitbetalen?

Nadat zij en Armand naar de stadvernieuwingswerken zijn gaan kijken en een voorgevel in elkaar zien storten en Armand helemaal van de kaart thuiskomt zegt Rose (blz 61) 'Ze zullen nooit aan de kerk en de huizen eromheen komen, wij lopen geen gevaar, het huis loopt geen gevaar.'

Ze zegt dus niet dat ze belooft te blijven, want ze waren er van overtuigd dat hun huis niet afgebroken zou worden. Ze hoefde dus ook niets te beloven. Rose kiest er zelf voor om te blijven omdat er zoveel herinneringen aan het huis zitten, ze wil zelf nergens anders wonen dan daar.
Ze heeft ook alle meubelen en alle spullen naar haar dochter gestuurd.

Dit is trouwens de straat waar ze in woonde, Rue Childebert, kan me voorstellen dat ze daar niet weg wilde.
https://fr.wikipedia.org/wiki/Rue_Child ... debert.jpg

en hier is de plattegrond van dat deel van de stad voor de stadsvernieuwing te zien
http://vergue.com/media/.plan-rue-childebert_s.png

en hier hoe vlakbij de kerk ze woonden (er bijna tegenaan)
http://vergue.com/media/.plan-saint-benoit-1867_m.jpg

Acht jaar na Armands dood begon het bij Roos te dagen dat mogelijk hun straat er ook aan ging, omdat een fotograaf hun straten stond te fotograferen... Toen ze vroeg waarom dat was (blz 65) kreeg ze als antwoord: 'In opdracht van de perfect, en met mijn hulp, fotografeert monsieur de straten van Parijs die voor de stadsvernieuwing moeten worden gesloopt." Ze wist dus pas veel later dat het écht ging gebeuren.

Dettie

[Marjo]

Dit boek vergeet je nooit meer...

Dan had zij het hem postuum beloofd, omdat ze wist dat hij van dat huis hield. En heb ik dat 'omgebouwd.'
Hoewel ik niet dacht dat ze dan beloofd had dat ze zou blijven, maar er voor te zorgen. Nu komt dat wel enigszins op hetzelfde neer natuurlijk.
Ik heb dat boek niet, anders had ik meegekeken.

[Dettie]

haha nee, dit vergeet ik niet meer, maar het is wel leuk om er even zo lekker in te duiken en daardoor kwam ik ook die plattegronden en foto van het straatje tegen waardoor het verhaal nog veel meer begon te leven. Dus dank voor de opmerking over die belofte!

Dettie

[Marjo]

En ik kreeg mijn huiswerk voor de herfstvakantie toegestuurd: onderwerp Hausmann. Dus ik ben blij met jouw links, die aansluiten bij die ik zelf al had.

[Dettie]

Nou ja! Het moet gewoon zo wezen!

Dettie