Leestafel forum

Geniaal boek! Een van de beste boeken die ik gelezen heb.

Het boek gaat over Enid en Alfred, een vreemd oud echtpaar en hun kinderen. Klinkt niet zo interessant, maar omdat de levens van de kinderen (behalve Gary) erg interessant zijn, en hun gedachten levendig en origineel, is het een erg boeiend verhaal.
Ook de compositie houdt de lezer alert en scherp, lange terugblikken. De beschouwende stijl, waarin luchtig en bijna ongemerkt van het ene naar het andere leven overgestapt wordt, en - bovenal - de milde maatschappijkritiek die uit het boek spreekt.
Een humoristisch boek, milde ironie met mededogen voor de hoofdpersonen en voor mensen in het algemeen maken het een prettig en 'wijs' boek.

Er worden heel veel thema's aangestipt, bijvoorbeeld dat mensen steeds 'correcties' proberen aan te brengen bij anderen en zichzelf, terwijl zij niet doorhebben dat het juist de vreemde tekortkomingen en eigenaardigheden zijn die de mens kleur geeft en individueel maakt.
Dat klinkt als een cliché (komt omdat ik het verwoord ) maar het is zo geschreven dat het heel natuurlijk en authentiek overkomt. Niet eens als een boodschap.
Zo zijn er nog veel meer van die thema's, de lezer wordt echter voor de gek gehouden door de schrijver, steeds is er de belofte dat het een groots eindigende maatschappijkritische roman wordt. Maar het boek eindigt niet met de zelfvernietiging van de mens door zijn 'correcties'.

Die correcties komen steeds terug. Het medicijn 'correctall' bijvoorbeeld, waarvan we maar niet te weten komen of het de aanjager is van een luchtbel-windhandel achtige aandelen fraude (zoals worldonline) of het een medicijn is dat een aantal ziekten de wereld uit helpt (als alzheimer) of een grote bedreiging voor de wereld van individuen.
Maar bijvoorbeeld ook het constante herschrijven van het verleden door de hoofdpersonen om het draaglijker te maken.

Ik schrijf er nu te lang na het lezen iets over, dus het verhaal staat me niet meer helder voor ogen.
Wat ik wel weet is dat ik iedereen aanraad om het boek te lezen.

Wie heeft het nog meer gelezen?

(update zie ook http://www.leestafel.info/jonathan-franzen )

Het boek is vanmiddag besteld. Ik heb het al gelezen, het heeft grote indruk gemaakt. Zo'n familie, dat gun je eigenlijk niemand, en toch iedereen. Ook hier kom ik op terug. Volgens mij heb ik al iets gesdhreven hierover, Bernadet, help!!

gevonden!

klik hier http://www.leestafel.info/jonathan-franzen

Bernadet

Het verhaal komt weer terug ja, er zit zoveel in het boek dat het moeillijk samen te vatten is, daar ben je goed in geslaagd Lizzy! En dat zonder iets te van de teasers te verklappen. (is ze het wel, is ze het niet , etc.)

Ja, indd de oude man wekt in zijn ouderdom zoveel sympathie op als hij in zijn jongere jaren ergernis en wrok opriep.
Het stuk waarbij Chip voor straf aan de tafel zit, netzo koppig als zijn vader, is erg kenmerkend.
Voor wie het boek niet gelezen heeft zal het misschien klinken als stoffig huiselijk tafereel uit een familieroman, het tegendeel is het geval, die huistafel is een spanningsveld waar heel veel gebeurt. En met zijn rijke taal en alles wat we weten van degenen die aan tafel zitten schets hij op een schitterende wijze wat er gebeurt.
Hij wijst het niet aan, legt het niet uit, maar laat het je voelen.

Het is zo'n verhaal dat snel wegebt, hoewel bepaalde dingen door blijven spelen. Het heeft mij bijvoorbeeld de afgelopen weken vaak doen nadenken over de vraag of persoonlijkheidsveranderende medicijnen wel of niet verboden moeten worden...

Boeken waarin heel veel gebeurt daarvan ebt het verhaal vaak snel weg is me opgevallen.
"rustige" boeken over één of twee onderwerpen blijven veel langer hangen. Bijv. Over het water of De tuin van de Samoerai.

Bernadet

Nu is het niet zo lang gelden dat ik die tuinen van de samoerai gelezen heb, maar bij het lezen van die woorden was het verhaal meteen terug..

ja ik geloof écht dat 'rustige boeken' langer blijven hangen. Er kan soms ook zoveel gebeuren in een boek dat je eigenlijk daarna niet meer precies weet waar het nou eigenlijk over ging.
De essentie zoals ze zo mooi zeggen dus.

Bernadet

Ik denk dat ik weet waarom ik het boek steeds maar niet pakte, toen het in december samenleesboek werd. Er zitten stukken is die ik bij de eerste lezing nogal diagonaal heb geelzen, ik ergerde me dood aan Chip bijvoorbeeld. Ik tegenstelling tot Lizzy (begrijp ik) vind ik Alfred juist een figuur die medelijden oproept. Er is niet meer dan een restant over van een krachtige sterke man, die zich wanhopig vastklampt aan de kleine vastigheden die hem steeds meer ontglippen. En dat geldt ook voor Enid.
Ik weet dat ik straks in het verhaal van Gary ook de nodige ergernissen tegen kom. En dat zal ik dan toch nog wel geweten hebben, vandaar dat ik niet zo happig was op herlezen.
En toch heb ik er nu geen spijt van..

Marjo schreef:Ik denk dat ik weet waarom ik het boek steeds maar niet pakte, toen het in december samenleesboek werd. Er zitten stukken is die ik bij de eerste lezing nogal diagonaal heb geelzen, ik ergerde me dood aan Chip bijvoorbeeld. Ik tegenstelling tot Lizzy (begrijp ik) vind ik Alfred juist een figuur die medelijden oproept. Er is niet meer dan een restant over van een krachtige sterke man, die zich wanhopig vastklampt aan de kleine vastigheden die hem steeds meer ontglippen. En dat geldt ook voor Enid.
Ik weet dat ik straks in het verhaal van Gary ook de nodige ergernissen tegen kom. En dat zal ik dan toch nog wel geweten hebben, vandaar dat ik niet zo happig was op herlezen.
En toch heb ik er nu geen spijt van..

Ik vind het juist wel leuk als een boek een beetje 'jeukt' of verontrust. Alle hoofdpersonen hebben hun irritante en irrationele kanten en dat maakt ze juist zo menselijk en herkenbaar. Van alle personen vond ik Chip het interessants en Gary het minst interessant.
Chip heeft een hang naar fatalisme mij echt intrigeert. Hij maakt een bende van zijn eigen leven, maar waarom? Hoe past dat in het grote familie verhaal? Dat is wat je je trouwens bij alle personen afvraagt, de stukken over de hele familie zijn het boeiends omdat je daar leert hoe ze nu zo geworden zijn. (een beetje dan)

Chip het meest interessant, hm..Als er ergens een reden wordt gegeven waarom hij is zoals hij is, dan heb ik dat nog niet gelezen.

Alle hoofdpersonen hebben hun irritante en irrationele kanten en dat maakt ze juist zo menselijk en herkenbaar

Dat vond ik nu ook. Enid vond ik de meest iritante. Ze zegt nooit openlijk haar mening maar door dingen over anderen te zeggen, die eigenlijk bij haar op de lever liggen, zegt ze met een omweg haar mening. Ze verontschuldigt voor haarzelf steeds Gary, haar lievelingszoon, maar als ze dan op een bepaald moment weet dat een eind op Denise moet rekenen verandert ze van "strategie" tegenover haar.
Het verhaal van Denise boeide me het meest. Chip vond ik gewoon een "nietsnut" ik heb dikwijls zitten denken in het begin" man pak jezelf eens bij de kraag en doe iets inplaats van zo'n medelijden met jezelf te hebben"
Het "kerstverhaal", de rode draad door het verhaal, vond ik in deze tijd van het jaar zéér toepasselijk. Net zoals Marjo ergens anders aanhaalde op het forum is het een moeilijkheid om in zo'n periode je familie samen te krijgen. Elk heeft zijn eigen bezigheden, zijn eigen vrienden, zijn eigen werk,.... zijn eigen excuus om maar niet te moeten komen.
Ik vond het alleen jammer dat de vrouw van Gary zo halstarrig blijft weigeren en zelfs de kinderen opstook om niet te gaan. Ja Enid is misschien niet de "gemakkelijkste" vrouw maar er was voor zover is kon lezen geen "echte" reden om niet te gaan.
Al met al deed het boek me denken aan onze eigen familiale situaties. De kleine ergernissen die zo onoverkombaar lijken, maar het toch zo nodig hebben van familie.

Groetjes Inge

Wat Chip betreft heb ik hetzelfde..voor zo'n zoon zou ik misschien (ik heb het gelukkig nog niet ondervonden) weinig moeite meer doen, wat een lamzak!
Caroline is een egoïstisch kreng vind ik, maar af en toe wordt er gesuggereerd dat het zijn redenen heeft, waardoor Gary het allemaal maar pikt..
Ik zie wel dat Enid konkelt, maar ik vind dat wel leuk. Ze is ook erg onzeker geloof ik.
Ik zit nu in het verhaal van Alfred, en vind hem nog steeds zielig: een man met strakke normen en waarden, die niet kan aarden in de grote moderne wereld, en dan ook nog een vrouw heeft die niet dezelfde ideeën heeft..

Jammer dat er niet echt gezegd wordt welke reden Carolien heeft om zo te reageren. Het is natuurlijk "cliche" zo dat de schoondochter en de moeder dikwijls weinig "overeenkomen". En de zoon zit daar dan maar tussen. Kiest partij voor zijn vrouw omdat het zijn vrouw is maar wil/kan toch niet helemaal "afscheid" nemen van zijn moeder. Zo ontstaan dan zo'n situaties waar de zoon alleen effekens vlug naar de moeder gaat.

Wat Enid betreft: Ze doet zich volgens mij onzeker voor maar als je haar hoort over beleggen en financieen enzo komt ze toch zelfverzekerd over.

Groetjes Inge

Ik ga in de Correcties beginnen,

ben door jullie reaties (die ik maar met een half oog gelezen ) erg benieuwd.

groetjes,
Wil

Ik heb nu het stuk gelezen waarin Enid en Alfred op het cruiseschip zijn. Ik vind dat een aangrijpend stuk: de aftakeling van Alfred is compleet en Enid weet niet wat te doen: ze moet de schijn hoog houden, maar gaat er aan onderdoor.
Hendrik begon dit item met de mededeling dat hij het oudere echtpaar niet zo interessant vond, maar de kinderen wel. Ligt het aan ons leeftijdsverschil dat ik precies andersom oordeel?
Ik denk dat de lezing die zij bijwoont over investeren een kernpunt van het boek is.

Marjo schreef:Ik heb nu het stuk gelezen waarin Enid en Alfred op het cruiseschip zijn. Ik vind dat een aangrijpend stuk: de aftakeling van Alfred is compleet en Enid weet niet wat te doen: ze moet de schijn hoog houden, maar gaat er aan onderdoor.
Hendrik begon dit item met de mededeling dat hij het oudere echtpaar niet zo interessant vond, maar de kinderen wel. Ligt het aan ons leeftijdsverschil dat ik precies andersom oordeel?
Ik denk dat de lezing die zij bijwoont over investeren een kernpunt van het boek is.

Ja, misschien is het 't leeftijdsverschil.

Chip het meest interessant, hm..Als er ergens een reden wordt gegeven waarom hij is zoals hij is, dan heb ik dat nog niet gelezen.

Ja, zijn fatalisme maakt hem interessant. Hij laat zijn leven redelijk op orde, maar laat zich meeslepen in fatalisme en gaat zelfs over op het meehelpen een land tegronde te richten voor eigen gewin!
Ik dacht toen ik het boek las dat ik begreep waarom, nu is het al te lang geleden.

Enid vondt ik trouwens een zeur, afschuwelijk dat mens, maar het verklaart wel waarom Gary op zijn vrouw is gevallen. (lijkt op enid)

Uit..en nu zal ik me nog eens over een verslag buigen. Niet makkelijk met deze pil, waar zoveel in zit.
Waarom Chip zich mee laat drijven daar in Litouwen? Ik denk dat die man niet nadenkt voor hij doet. Zijn vader ziet hem als de intellectuele zoon, maar ik vraag me af of dat niet berust op illusies.
Ik vind ook niet dat hij zijn leven op orde heeft! Hij maakt er een puinhoop van!

En Marjo heeft ook een verslag gemaakt,

klik hier! http://www.leestafel.info/jonathan-franzen


bernadet

Gelukkig dat ik niet de enige ben die het boek na 120 bladzijden nog niet in zijn greep heeft. Ik ga morgen pas verder!

groetjes, irene

En... irene en Wil, hoe gaat het met De Correcties?
Ik ben nu op blz 160 en eigenlijk vind ik tot nu toe Alfred en Enid alletwee stakkers. Ze zijn oud, willen het wel goed doen maar ja die kinderen... die doen steeds andere dingen dan waar zij van gedroomd hadden.
Alfred met zijn Parkinson, Enid die alles maar moet opvangen en weet als ze openlijk tegen Alfred ingaat dat ze het aflegt, dus dan maar stiekem, ze bedoelt het allemaal niet verkeerd geloof ik.

Die Chip moet ik eigenlijk wel om lachen. Maar die Gary... elke stemming wordt geannalyseerd, elke handeling is onecht, alles is even onnatuurlijk aan hem. Dat vind ik een enge man.

Bernadet

Niet alleen omdat hij zo onnatuurlijk overkomt vindt ik hem "eng". hij is ook degene die erop aandringt dat zijn ouders hun huis verkopen. De nachtmerrie van mensen met kinderen.

Inge

Gelukkig is De correcties maar een boek en is het niet écht!

bernadet

Zo zie je maar hoe in boeken realiteit en verhaal verweven kunnen worden. Eigenlijk zou de correcties best een waar gebeurd verhaal kunnen zijn.

Groetjes Inge

Zo zie je maar hoe in boeken realiteit en verhaal verweven kunnen worden. Eigenlijk zou de correcties best een waar gebeurd verhaal kunnen zijn.

Ja zo zie ik het verhaal tot nu toe ook. Het is het verhaal van een gezin met al zijn gebreken en goede dingen. (Ik ben nu op blz. 225)

bernadet