Majgull Axelsson - Ik heet geen Miriam

[Annemarie]

Een aangrijpende roman over een zigeunermeisje dat in de Tweede Wereldoorlog noodgedwongen de identiteit van een Joods meisje aanneemt.

Lees mijn recensie hier: http://www.leestafel.info/majgull-axelsson

[Dettie]

Majgull Axelsson schrijft altijd aangrijpende verhalenl die je heel lang bijblijven. Persoonlijk vind ik ze té indringend, te vreselijk. Waarschijnlijk omdat ik me teveel inleef, ik kan nooit denken ach het is 'maar' een verhaaltje. Zeker niet met dit soort verhalen omdat je weet dat het zo geweest kan zijn. Huis der nevelen vond ik ook zo enorm indringend.

Vraagje: je schrijft

Buiten het gehoor van Miriam bespreken haar stiefzoon Thomas, schoondochter Katarina en kleindochter Camilla de vreemde uitspraak. Ze begrijpen het niet en daarom besluiten ze het rare voorval te negeren. Het berust vast op een misverstand. Miriam is Miriam.

Miriam zelf is in gedachten teruggekeerd naar haar jeugd. Ze probeert zo min mogelijk aan het verleden te denken maar op deze bijzondere verjaardag lukt het haar niet haar herinneringen te beteugelen.

Wat ik begrepen had uit de flaptekst is dat Miriam haar verhaal verteld aan Camilla. Klopt dat niet?

Dettie

[Annemarie]

Ja, het is heel indringend maar ik vond het niet te. Een verhaal over de oorlog is altijd heftig.

Het klopt dat Miriam, uiteindelijk, haar verhaal deels aan Camilla vertelt. Later op de dag gaat het tweetal een wandeling maken en dan komt er het een en ander naar boven. De rest van het verhaal krijgt de lezer door Miriams herinneringen mee.

Wat ik ook wel goed aan dit boek vind, is dat Miriam niet altijd even lief is. Ze kan harde, wrange dingen zeggen. Dat vind ik heel geloofwaardig voor iemand die zulke vreselijke dingen heeft meegemaakt.

[berdine]

Ha! Die wil ik ook nog lezen. Axelsson is een van mijn favoriete auteurs. Je verslag lees ik dus nog even niet.
Net als bij haar vorige boek weer een super onaantrekkelijke cover.

[Annemarie]

Deze ga je zeker mooi vinden Berdine!

[berdine]

O vast en zeker, ik vind al haar boeken mooi.

[Annemarie]

Ik heb er nu twee gelezen en die zijn me allebei heel goed bevallen.

[berdine]

Moederpassie heb je nog gelezen, niet? Ik blijf "Huis der nevelen" het allermooist vinden. Dat boek deelt me toch een dreun uit tegen het eind! Ik heb daarna 2 weken geen ander boek kunnen lezen. Ik bleef zitten met de vraag in mijn hoofd: Wat zou ik in die situatie gedaan hebben? Gelukkig heb ik daar nu een vrij zeker antwoord op.

[Annemarie]

Ja, Moederpassie. Ik zal de titel Huis der Nevelen onthouden. Daar ben ik nu wel nieuwsgierig naar.

[berdine]

Pfff... uit! Geen boek voor jou Dettie! Axelsson is erg goed in het schrijven van indringende verhalen. Bijna achteloos schetst ze in een enkele regel de meest gruwelijke zaken. Het is ook een boek dat je niet zomaar los laat. Je blijft er eigenlijk de hele tijd mee bezig ook als je andere dingen aan het doen bent. Je wilt niet weten hoe bewust je je opeens bent van de smaak van je stokbroodje met echte boter! Je beseft ineens keihard in hoeveel luxe je leeft. Dat besef je je normaal ook wel, maar zij ziet op de een of andere manier kans dat een hele nieuwe ervaring voor je te laten zijn.
Daarnaast zijn het ook echte mensen die ze beschrijft. Met hun fouten en hebbelijkheden. Geen zwart-witte creaties. Dat maakt haar boeken ook zo geloofwaardig.
Mooi verslag heb je ervan gemaakt Annemarie!

[Annemarie]

Dank je wel Berdine! Ja, het is echt een heel heftige vertelling en het verhaal spookt nog steeds door mijn hoofd. Vooral het lot van het broertje. Afschuwelijk! Jij omschrijft het precies goed: "Dat besef je je normaal ook wel, maar zij ziet op de een of andere manier kans dat een hele nieuwe ervaring voor je te laten zijn." Zo is het ook. Iedereen weet dat de oorlog afschuwelijk was maar toch kwam het door dit verhaal nog eens extra bij me binnen.

[berdine]

En zonder dat het een zeurderig meelijwekkend verhaal wordt, ze vertelt het heel nuchter en daardoor komt het des te harder binnen. Ze vertelt het alsof het allemaal de gewoonste zaak van de wereld is. Ze laat het aan de lezer over om conclusies te trekken en het zelf in te voelen. Miriam vecht, maar verspilt haar energie niet aan zelfbeklag. Op die manier krijg je niet dat ongemakkelijke gevoel van meelij moeten hebben, maar die persoon eigenlijk een vervelende zeurkous vinden, wat dan van je geweten niet mag.

[Annemarie]

Ja, dat maakt het zo indringend. Ze is ook helemaal geen schattige, oude dame. Ze kan hard oordelen over anderen. Is ze gewoon geen leuk iemand of komt het door haar oorlogsverleden? Ik denk het laatste. Vooral het overlijden van haar broertje heeft haar gebroken en gehard. Heel begrijpelijk ook.

[Dettie]

Ja ik was er al bang voor dat het niets voor mij zou zijn. Ik leef me zo in dat ik erbij sta. Axelsson heeft zo'n invoelende manier van schrijven dat de mensen gaan leven voor je. Ik ben echt een tijdje van de kaart geweest van Huis der nevelen. Alsof ik het kind en de vrouw zelf gekend had. Afschuwelijk, maar wel heel knap dat ze dit kan oproepen natuurlijk. "Bijna achteloos schetst ze in een enkele regel de meest gruwelijke zaken." dat is precies goed gezegd berdine. Daarom hakt het er ook zo in.

dettie

[berdine]

Ja en deze is net zo. Zoals ik al zei, toen ik een stukje brood met boter in mijn mond stak, proefde ik op Miriams manier. Dus ik zou het boek maar voorbij laten gaan, hoe jammer ook.