David Nicholls - Wij

[Dettie]

Douglas is een wetenschapper, netjes, heel voorzichtig, wil alles gepland hebben, laat niets aan het toeval over. Connie is een kunstenaar, chaotisch, vrijgevochten en laat alles gewoon gebeuren. Twee uitersten, toch zijn ze onvoorstelbaar gelukkig en hebben een fantastisch huwelijk... althans dat denkt Douglas.

lees verder http://www.leestafel.info/david-nicholls

Dettie

[Renate]

Dat boek moet ik lezen.
Waarom moet ik ineens weer denken aan "Een man genaamd Ove"?

Waarschijnlijk omdat dat ook over iemand gaat die in zekere zin aan Douglas doet denken.

[berdine]

Ja inderdaad Renate, hij doet aan Ove denken. Alleen, Ove deed zijn best om te verbergen dat hij het goed bedoelde, voortdurend nors en onbeschoft, waar iedereen dwars doorheen keek. Deze lijkt juist zijn best te doen om het wel goed over te laten komen, maar wordt door zijn omgeving niet begrepen. (denk ik)

[Renate]

Het verschil is natuurlijk ook dat Ove z'n vrouw kwijt is. Voor haar dood is hij in zekere zin toch anders.

[Dettie]

Ik dacht even dat jij het boek ook gelezen had berdine, maar toch niet?
Douglas doet niet zijn best goed over te komen, hij doet gewoon zijn best omdat hij dat graag wil. Hij wil het beste voor allemaal.
Hij is bijvoorbeeld heel streng voor Albie rond zijn huiswerk. Zit avond aan avond wiskunde met hem te oefenen. Albie vindt het vreselijk en Connie, zijn vrouw, ook. Maar Douglas denkt aan later, dan heeft Albie wiskunde nodig volgens hem en dan is hij blij dat Douglas zo doorgezet heeft. Hij wil graag een goede relatie met zijn zoon maar verpest het steeds door veeleisend te zijn. Ik had soms de indruk dat Douglas tegen autistisch gedrag aan zat. Alles moet een reden hebben, alles moet gepland worden enz.
Douglas is niet nors en onbeschoft maar hij snapt gewoon niet dat zijn vrouw en zoon anders zijn of anders denken dan hij.
Hij is echt de wetenschapper en zij zijn heel kunstzinnig. Zijn omgeving begrijpt hem wel maar hij begrijpt zijn omgeving niet.

Dettie

[Renate]

Onvoorstelbaar, maar de bibliotheek in Den Haag heeft het al. Helaas is het boek uitgeleend.

[berdine]

Nee ik ken het niet. Onze bieb heeft het in een fors aantal aangeschaft, dus ik heb het maar gereserveerd. Hè, alsof ik niks te lezen heb.....Nu hebben we dadelijk wel in minivorm een een samenleesboek. Misschien haakt er nog wel iemand aan.
En ik begreep dat Douglas juist niet nors en onbeschoft is, dat is Ove.

[Renate]

Ove is ook niet echt nors en onbeschoft. Dat is hij eigenlijk alleen na de dood van z'n vrouw.

[Annemarie]

Mooi recensie Dettie! Het doet inderdaad aan "Een man die Ove heet" denken.

[berdine]

Ben er net in begonnen en het is erg humoristisch, "beschaafd" humoristisch. In die zin doet het ook aan Ove denken.

[Dettie]

Oh leuk berdine! ben heel benieuwd hoe jij het boek vindt. ja mooi gezegd "beschaafd" humoristisch.

Dettie

[Renate]

Wat moet ik me voorstellen bij "beschaafd" humoristisch?
Ik heb wel een idee, maar ik weet niet of dat klopt.

Ik zou zeggen dat het geen "lach of ik schiet" humor is, maar dat zal dan weer voor iedereen anders zijn. Ik zou "De honderdjarige die uit het raam klom en verdween" niet onder "beschaafd" humoristisch vatten.

[berdine]

Nee inderdaad, die humor is van het dijenkletsersoort. Ik bedoel een soort humor die eerder fijntjes is, waar je zachtjes om moet grinniken. Je hebt Ove ook gelezen, dus ik denk dat je het verschil wel aanvoelt.

[Dettie]

Ja je zegt het mooi berdine, humor waar je zachtjes om moet grinniken... dat kom je in dit boek wel regelmatig tegen.

Dettie

[berdine]

Ik vind het ook wel een goed boek. Tragikomisch zou je het kunnen noemen. Douglas is wel net zo klunzig als Ove soms is, maar Douglas doet zijn uiterste best om alles goed te doen, terwijl Ove zijn best doet om aan niemand - zelfs niet aan zichzelf - toe te geven, dat hij iets goeds wil doen.
Ik had wel medelijden met Douglas. De manier waarop Connie hem behandelt vond ik erg egoïstisch. Tenslotte wist ze hoe hij was en dat mag je hem dan later niet verwijten. Ook de manier waarop ze hun zoon aan zich bindt en altijd partij kiest voor het kind en zodoende de antipathie van hun zoon voor zijn vader voedt, vond ik beneden alle peil. Onbegrijpelijk dat die man niet eerder zelf op wilde stappen.
En heel even, wanneer Douglas achter Albie aan heel Europa doorkruist om hem te zoeken, proef je een vleugje 100-jarige man, maar dan zonder de "dikke pret". Het komt door de over elkaar heen buitelende avonturen, denk ik.

[Dettie]

Hoewel hij het allemaal wel goed bedoeld heeft Douglas maar weinig oog voor wat zijn vrouw leuk vindt. Zij is heel kunstzinnig en vrij in haar doen en laten, ze wil genieten en het leven laten gebeuren zoals het zich voordoet. Hij wil alles strak gepland en geregeld hebben. Er wordt niets aan het toeval overgelaten en zij stikt daarin. Hij komt laat en chagrijnig thuis van zijn werk en zij trekt alle dagen met hun zoon op. Het is niet zo verwonderlijk dat moeder en zoon zo met elkaar optrekken. Bovendien heeft zoonlief haar aard, dat vrije, niet dat strakke, benauwende wat zijn vader heeft. Vader doet weinig moeite zich in hen te verplaatsen, hij ergert zich alleen maar.
Ik kan me wel voorstellen dat zij stikt in die omgeving en denkt nu zoon weggaat moet ik ook weg. Ik houd het niet uit met die starre weinig flexibele man.

Dettie

[berdine]

Nou dat hij geen oog heeft voor wat zij leuk vindt, vind ik niet helemaal waar. Hij laat haar behoorlijk zichzelf zijn. Hij stimuleert haar te schilderen, maar zij wil hem veranderen. Ze wil dat hij dezelfde dingen leuk vindt. En dat gaat natuurlijk niet.
En hij komt chagrijnig thuis, klopt ook niet precies. (Je laat het klinken alsof het zijn eigen schuld is. ) Hij komt doodmoe thuis. Hij heeft een drukke baan en moet ook nog eens heel ver reizen. Dan vindt hij hen gezellig aan het knutselen. Ze begroeten hem niet eens. De tafel is een puinhoop en overal glittertjes. Daar wordt ook een minder star mens chagrijnig van. Ik vind eerder dat zij geen rekening hield met hem. Ze had toch ook kunnen zorgen dat de boel opgeruimd was en het eten klaar op het moment dat hij uitgeput thuis kwam? En ik kon ook heel goed begrijpen dat hij zijn zoon normen en waarden wilde bijbrengen (dan had die waarschijnlijk 's nachts niet het hele hotel op stelten gezet met de muziekherrie.) Maar het ergst vond ik dat zij constant partij koos voor het kind tégen de vader. Het was geen enkele keer: Luister nou eens naar papa of geef je papa een knuffel of wat dan ook.
Hij deed zijn best om hun kunst te begrijpen. Maar iedere opmerking werd met minachting begroet of genegeerd. Ik snap niet dat hij het zolang volhield de interesse op te brengen. Ik vond hem ook minder star dan jij hem aftekent. Hij had zo zijn principes. En een ander idee van "leuk".
Ik geloof dat wij ieder met een ander persoon hebben meegeleefd!

[Dettie]

Haha ja misschien wel berdine, ik verwachtte ook wel gesputter van je.
Als ik eerlijk ben, het lijkt me juist leuk als je thuiskomt en je ziet je vrouw en kind gezellig aan de knutsel.
Ik word een beetje eng van het beeld van vrouwen die het huis aan kant en het eten klaar moeten hebben als vader thuiskomt.
Maar om misverstanden te voorkomen, ik vond Douglas een lieve stuntel. Ik sluit m'n recensie ook af met:"het is een heerlijk feelgood boek, waarbij je tijdens het lezen langzamerhand gaat houden van die stuntelende, klunzige, liefdevolle Douglas."

Maar ik snap ook waarom zij genoeg kreeg van hem. Er is geen enkel gaatje in zijn systeem te vinden, alles moet volgens zijn richtlijnen. Hij bedoelt het inderdaad allemaal verschrikkelijk goed, hij houdt ook erg van zijn vrouw en zoon maar er is zo weinig ruimte voor speelsheid, laissez faire, pluk de dag enz. Dat is wat anders dan interesse tonen in kunst of proberen het te begrijpen. In het begin is zo'n tegenstelling wel grappig, vonden ze dat leuk van elkaar, maar later wordt het benauwend en voorspelbaar. Er is geen ruimte voor spontaniteit. Van zijn kant wil hij een vrouw die hun kind volgens strakke regels opvoedt, het kind mag amper kind zijn want hij moet dit en dat... Moeder wil hem wel kind laten zijn. Misschien is die uitspatting in het hotel ook wel omdat alles zo strak en vast gepland is. Het is wel een puber, die doen wel vaker dingen ook al zijn ze keurig opgevoed.

Maar ik had ook erg te doen met Douglas die de reis zo zorgvuldig plant en oprecht hoopt dat het goedkomt. Het is een lieve, doodgoeie man, die voor iedereen het beste wil. Alleen alles moet volgens het protocol, volgens zijn normen en waarden. Hij ziet niet wie zijn vrouw en zoon werkelijk zijn. Het is inderdaad schrijnend om te lezen hoe hard hij zijn best doet. Ik denk dat hij iedereen ook erg verrast als hij uiteindelijk afwijkt van het strakke schema... (dankzij de zoon)
Maar... de zoon wilde al helemaal niet mee, het wordt toch doorgedrukt, en als ze op reis zijn en iets willen zien wat afwijkt van het programma dan kan het niet. Dat past niet in het schema, lijkt me erg verstikkend. Dat is eventjes leuk maar niet je hele leven.
De schrijver heeft denk ik bewust de tegenstelling tussen man en vrouw zo groot gemaakt.
Ik vond haar inderdaad ook vaak een klier, maar misschien moest ze wel zo doen omdat er anders nergens ruimte voor was.
Die zoon was gewoon een dwarse puber.

Dettie

[berdine]

Je schrijft: Ik word een beetje eng van het beeld van vrouwen die het huis aan kant en het eten klaar moeten hebben als vader thuiskomt.

Dat kan wel zo zijn, maar als je baan je totaal uitput, dan is dat maar al te fijn. En Douglas zat op dat moment al tegen een burn-out aan. Ook omdat hun karakters zo ver uit elkaar liepen, had ze er best rekening mee mogen houden. De rest van de dag kon ze zoveel zichzelf zijn als ze wilde. Die rest van de dag was ook nog eens behoorlijk lang. Douglas was weg voor zonsopgang en pas thuis erna. Voor mij hoeft het ook niet altijd zo star te zijn, maar in dit geval met zijn zware baan en met haar royale vrije tijd, vind ik dat ze hem toch wel de ergernis mocht besparen.

Gelukkig is het eind hoopvol. Al vind ik die Angelo er wel met de haren bijgesleept (o nee, hij was kaal inmiddels. )

[Dettie]

Kon Connie dan weten hoe laat hij thuiskwam en of hij überhaupt wel kwam eten? (Ik moet even nakijken hoe het ook alweer zat.)
Ik vraag me dan wel af of het normaal is als vrouw met zoonlief zit te knutselen en dat hij zo tekeer gaat over de rommel en de glittertjes. Het gaat er in mijn ogen om dat het thuis gezellig is, als steeds alles aan kant moet zijn omdat papa thuiskomt dan wordt hij ook de boeman. Ik ben een beetje allergisch voor het man-vrouw patroon, vrouw zorgt voor het eten en een net huis, man werkt en moet opgevangen worden als hij thuiskomt. Brrrr...
Hij werkt hard ja, maar moet dan alles daarvoor wijken?

Wat ik begreep uit het verhaal is dat Connie hun zoon zelf wil laten ontdekken wat hij wil, zijn talenten ontplooien, niet in een keurslijf duwen. Douglas wil een gedegen opleiding en strakke hand. Voor alle twee is wat te zeggen. Maar de zoon heeft meer het artistieke van zijn moeder dan het wetenschappelijke van zijn vader en daar is Douglas blind voor. De jongen mag niet zijn wie hij is ondanks de allerbeste bedoelingen van Douglas. Pas als de zoon werkelijk vrij is en zijn vader hem dat ook laat zijn, komt er toenadering. Voor die tijd moest de zoon zich constant verdedigen en verantwoorden voor zijn doen en laten. Daar springt moeder steeds in om de jongen zijn eigen ontwikkeling te laten doormaken en niet de opgelegde ontwikkeling van de vader.
Natuurlijk had ze dat wel fijnzinniger mogen doen en meer in overleg met Douglas maar hij is niet veel thuis en als hij er is dan is hij niet te genieten van moeheid.

Ik vond het mooie van het boek dat het gedrag van alle twee wel te begrijpen is. Ik vond Douglas ontroerend in zijn pogingen om er het beste van te maken. Het stel past gewoon niet bij elkaar ondanks hun wederzijdse genegenheid voor elkaar. Ze hebben elkaar lief maar passen niet als man en vrouw bij elkaar en daar is Connie zich erg van bewust. De kunst wil niet meer sinds ze met hem is omdat de sfeer thuis er niet naar is. Hij wil die vrouw van het nette huis en eten maar zij is de kunstenaar die eenmaal bezig tijd en eten vergeet. Hij snapt niet wat haar drijft omdat hij niets met kunst heeft. Voordat het te laat is wil ze ook haar leven kunnen leiden wat bij hem niet lukt. Ook al is ze veel alleen dan wil dat niet zeggen dat ze haar gang kan gaan. In bepaalde situaties raak je geblokkeerd in je doen en laten en daar heeft zij last van maar houdt het vol tot zoon het huis uit gaat.

Ja het einde is hoopvol... (met of zonder haar )

Dettie

[berdine]

Ja Connie kon weten dat hij laat thuis kwam. En zo was hun rolverdeling nu eenmaal. Ik zeg niet dat het zo altijd moet zijn, maar als je je leven samen zo inricht, dat de één lange dagen maakt op het werk en het geld verdient en de ander voor het huis en het kind zorgt, dan is daar niks mis mee. Je hebt ook vrouwen met een drukke baan en een man die huisman is. Er ontstaan irritaties wanneer een van twee zich niet aan zijn rol houdt. Je kunt toch niet verwachten dat degene met de drukke baan ook nog eens gaat poetsen en koken? Je moet in dat opzicht rekening met elkaar houden. Connie weet hoe Douglas is, maar houdt daar geen rekening mee. Douglas doet zijn best om rekening te houden met haar andersoortige geaardheid, maar op bepaalde momenten trekt ie dat niet. Ik kon dat wel invoelen.
Om het helemaal duidelijk te maken hadden we het verhaal ook vanuit Connie moeten horen. Nu vertelt de auteur dat wel achteraf, evenals vanuit het perspectief van Albie, maar dat kwam op mij meer over als "goedpraten". Alsof iemand tegen hem had gezegd: Ja, dat vertel je nu allemaal wel mooi, maar hoe was het voor Connie en voor Albie? Dus misschien heb jij gelijk en zie ik Connie teveel als een bitch en Albie als een verwende onopgevoede puber.

[Marjo]

Tja, tot drie keer toe ben ik begonnen cq verder gegaan in dit boek, en het kan mij absoluut niet bekoren.
Ik vind de vrouw nog erg meegaand, ik had allang de deur dichtgeslagen in het gezicht van die zielepiet.
Ik kreeg een hekel aan de hoofdpersoon, en al hoeft dat geen belemmering te zijn om door te lezen: ik heb het boek dichtgeslagen en ik hoef niet meer. Ik geef dus toe dat ik heel veel elementen waar jullie het over hebben niet eens gelezen heb.

[Marjo]

Nu had ik een ander boek van deze schrijver hier liggen, omdat mij dat aangeraden was: 'De eerste dag'.
Het is een zelfde soort verhaal, en dus vind ik het geen aanrader. Daar denken jullie waarschijnlijk anders over.