John Boyne - De grote stilte

[Annemarie]

Werkelijk een prach-tig geschreven een heel aangrijpend boek over het seksuele misbruik binnen de katholieke kerk.

Lees mijn recensie hier: http://www.leestafel.info/john-boyne

[Marjo]

Gatver, ik denk niet dat ik dit wil lezen..

[Annemarie]

Nee, het is juist niet gatver. Maak je dat uit mijn recensie op? Ja, het onderwerp is zwaar maar het is heel mooi en integer gebracht. Het is niet bedoeld om te choqueren maar juist om inzicht te geven. Ik vind het echt heel goed.

[Marjo]

Het onderwerp alleen al staat me tegen. Hoer mooi er ook over geschreven is, ik zal het niet snel lezen.
Nu is mijn verhouding met Boyne er toch al een van haat en liefde: het ene boek vind ik goed en het andere niks aan, dus ach..

[Annemarie]

Ik ben tot nu toe enthousiast over zijn boeken. Maar ik heb er ook pas twee of drie gelezen geloof ik.

[Dettie]

Het lijkt me wel een heftig boek, zat je je niet vreselijk kwaad te maken onder het lezen?
Zoals om die passieve houding van Ordan, die alles langs zich heen laat glijden...
Of heb je toch wel begrip voor hem vanwege die daad van zijn vader? Het kan namelijk ook zijn dat je vindt dat door dat vaderverhaal een soort excuus is gezocht voor de passieve houding van Ordan, waardoor het als het ware 'goedgepraat' wordt dat Ordan toekijkt en niet handelt.

Wel mooi trouwens dat Boyle aangeeft dat Ordan staat voor de doofpotcultuur!

Dettie

[Annemarie]

Boyne geeft niet aan dat Odran voor de doofpotcultuur staat. Dat hoeft ook niet want dat komt heel duidelijk uit het verhaal naar voren. Odran is een soort belichaming van alles wat de kerk jarenlang heeft ontkent.

Lange tijd maakte ik me helemaal niet kwaad om Odran. Dat is juist zo knap aan het verhaal. In eerste instantie vond ik hem maar een simpele ziel. Een onschuldig iemand die gewoon niet doorhad wat er om hem heen gebeurde. Een lieverd haast. De kwaadheid sijpelde heel langzaam binnen. Op een gegeven moment besef je als lezer dat het geen domheid of onwetendheid is maar het niet willen weten. Heel langzaam wordt Odran zo in een ander daglicht geplaatst totdat je beseft dat hij misschien wel evenveel schuld aan de mishandelingen heeft als de daders zelf.