Richard Flanagan - Het geluid van een klappende hand

[Marjo]

Mooi! Maar ik denk dat niet iedere lezer hier van zal houden, Flanagan schrijft in een bijna plechtige gedragen stijl. De sfeer is somber op het naargeestige af, hoewel er toch ook een hoopvol accent aan zit.

Lees meer: http://www.leestafel.info/richard-flanagan

[Dettie]

hee wat leuk, deze stond van de week als themaboek!
(Ik lees je verslag morgen, ben heel moe.)

Dettie

[Marjo]

Natuurlijk weet ik dat, daarom heb ik het gelezen. Leek me een mooi boek, en dat is het dus ook.

[Dettie]

Mooi verhaal lijkt het me, ook mooi geschreven als ik afga op de zinnen die je aanhaalt.

Verrassend dat Maria en Bojan Buloh van Slovenië naar Tasmanië vluchten, je zou eerder Europa verwachten.
Werd nog aangegeven waarom ze daarheen gingen?

Dettie

[Marjo]

Jazeker. Het had te maken met de blaadjes van de edelweiss..
Maar afgezien daarvan lag in die tijd heel Europa overhoop, dus dat is vast niet eens een optie geweest.

[Dettie]

We gaan wel, we gaan niet, zoiets als wij vroeger met madeliefjes deden?

1950 was inderdaad de tijd van de wederopbouw, alles was platgebombadeerd.
Hier had ook lange tijd niemand een woning. Daar had ik nog helemaal niet bij stilgestaan.
Maar zo te lezen was het voor hen in Tasmanië niet veel beter dan Europa.
Ze woonden in een 'kot' en hadden het erg arm.

Dettie

[Annemarie]

Wat een mooi taalgebruik. Gingen er na de Tweede Wereldoorlog niet vrij veel gezinnen naar Australië (Tasmanië)? Of was dat later pas?

[Marjo]

Nee, had meer te maken met de bloem als kompas.
En tja, ze werden uitgebuit en uitgekotst. Ging het niet overal zo?