Tobias Hill - Dat het goed komt

[Dettie]

drie families in na-oorlogs Londen proberen een nieuw bestaan op te bouwen

Zie http://www.leestafel.info/tobias-hill

Dettie

[Marjo]

Hé, Tobias heeft een nieuwe!!!
Zijn boeken zijn altijd net iets anders. Ik wil je verslag (nog) niet lezen, dan weet ik te veel, maar heeft dit boek dat ook?

[Dettie]

Je hebt het boek dus niet? Dan komt naar u toe mevrouw.
Het is inderdaad net iets anders, ben erg benieuwd wat jij er van vindt.

Gaat vandaag op de bus.

Dettie

[Marjo]

Nou, nog meer in dit verhaal? Ik vind het al zoveel. Je kan het makkelijk herlezen, en nog eens lezen. Prachtig (dank je wel, Dettie)

Lees meer: http://www.leestafel.info/tobias-hill

[Dettie]

Maar de overige personages zijn helaas geen karakters die je bijblijven en dat is jammer, er had meer in dit verhaal kunnen zitten.

Nou, nog meer in dit verhaal? Ik vind het al zoveel. Je kan het makkelijk herlezen, en nog eens lezen. Prachtig

Ja ik vond de personages erg vaag blijven. Pond en Dora waren de enige die echte karakters werden de rest niet. Ook Sybil, ondanks haar verrassende beslissing niet.
Solly leer je helemaal niet kennen, ook Michael niet ondanks het eind van het boek, enz. Ik kon me geen beeld bij die personages vormen.

Het verhaal zelf is wel mooi maar prachtig... nee, dat vind ik niet, daar vind ik het toch te oppervlakkig voor. (oei)
Voor mij zinderde het dus niet.

Dettie

[Marjo]

Ik weet nooit wat ik me moet voorstellen bij het tot leven komen van personages.
Karakters die je bijblijven, nee, daar heb je gelijk in. Maar naast vooral de sfeer, zindert voor mij de vertelling over het naoorlogse leven, waar het Columbiacomplex voor staat, wel na. Oppervlakkig is het helemaal niet, (niet oei, maar foei!!) maar je kan die diepte inderdaad niet vinden in de personages.

[Dettie]

Ik weet nooit wat ik me moet voorstellen bij het tot leven komen van personages.

Nou dat je ze voor je ziet, dat je hun karakters leert kennen, dat het échte mensen worden. Bijv. Als een personage een streek uithaalt die echt bij dát personage hoort. Dat je het diegene dat bijna ziét doen en bijna denkt, ja echt wat voor hem/haar. In dit verhaal worden de mensen wel genoemd en beschreven maar ze komen niet tot leven, het blijft meer beschouwend.

Oppervlakkig is het helemaal niet, (niet oei, maar foei!!)

Wat vind jij dan diepte ingaan in dit verhaal? Ik zie het echt niet. Het is een beschrijving van drie gezinnen en hoe die mensen met elkaar omgaan, al dan niet losjes.
Maar het leed van de 'bananenkoning' en bijv. Mary, de vrouw van Michael die toch weg 'moest' uit de buurt etc. merk je niet. Het wordt zijdelings aangegeven. De naoorloogse sfeer vind ik ook niet echt geweldig weergegeven, hooguit dat Engeland zelf bezig is weer alles op te bouwen en dat het soms vrij moeilijk voor mensen was. Maar ook hier niet echt het heel persoonlijke gebrek. Summier wordt het tekort aan spullen genoemd maar veel meer is het niet.

Dettie

[Marjo]

Personages worden voor mij nooit echte mensen. Raar vind ik het ook om zoiets te zeggen, het zijn romanfiguren.
Dan komen in feite figuren uit de Geronimoboeken tot leven, want daar kloppen de daden met de karakters. Toch lukt dat niet bij mij hoor.

Dat beschouwende vind ik dus prettig, en dat geeft in dit boek ook de diepte. Het gaat niet zozeer om die mensen. Hill laat hen vertolken hoe Londen na de tweede wereldoorlog aan de wederopbouw begon. Hij vertelt hoe mensen een bestaan opbouwen, ondanks het verlies van geliefden, ondanks het feit dat hun dromen aan diggelen liggen. Dit kan door ieder willekeurige persoon verteld worden (daar zit 'm jouw punt denk ik). Hij vertelt hoe er altijd mogelijkheden zijn, kansen om al dan niet te grijpen. En zelfs vind ik dat hij laat zien dat goedheid beloond wordt, en hoe boontje om zijn loontje komt.
Columbia Buildings: alles wat er mee gebeurt, gebeurt ook met mensen.
Het hoeft niet om personen te gaan, dat is juist het punt. Het is het leven van willekeurige mensen, in willekeurige situaties, maar dan wel op een manier zoals dat gebeurt na een slechte tijd.
Ik denk dat wat jij graag gelezen had een psychologische roman is, waarbij je dus inderdaad meer verdieping in karakters hebt, en je hen begrijpt. Maar Hill heeft dus geen psychologische roman, maar een min of meer maatschappelijke roman geschreven. Vind ik.

Dit bedoel ik: 'Een familieroman is een roman waarin de lotgevallen van een heel gezin of van een hele familie (soms van enkele generaties daarvan) worden beschreven. Sommige familieromans groeien uit tot sociale romans, doordat zij het karakter van de familieroman overstijgen, bijvoorbeeld omdat ze de hele sociale context van zo'n familie in de beschrijving betrekken.'

[Dettie]

Code: Selecteer alles

Personages worden voor mij nooit echte mensen. Raar vind ik het ook om zoiets te zeggen, het zijn romanfiguren.
Dan komen in feite figuren uit de Geronimoboeken tot leven, want daar kloppen de daden met de karakters. Toch lukt dat niet bij mij hoor.

Je hebt bijv. Darcey uit Pride and Prejudice, bijna iedereen maakt zich daar een voorstelling van tijdens het lezen. Je ziet hem als het ware voor je, net als de woonomgeving van de Bennetmeisjes. De moeder van de meisjes zie je ook voor je.
Bij Over het water zie je de jongens roeien met hun coach instructies roepend vanaf de waterkant.
De tuin van de samoerai zie je bijna het lepradorp en de vrouw en de tuin. Dat bedoel ik met tot leven komen. Het is alsof je alles zelf gezien hebt, en de mensen hebt leren kennen.

Code: Selecteer alles

Dat beschouwende vind ik dus prettig, en dat geeft in dit boek ook de diepte. Het gaat niet zozeer om die mensen.


Ja ik denk dat je gelijk hebt Marjo. Dat beschouwende komt op mij dus oppervlakkig over. Het verhaal lijkt een afstandelijke documentaire.
Hill vertelt inderdaad door middel van de bewoners wat er allemaal gebeurt bij de gewone man na de oorlog maar hij laat mij niet echt voelen hoe lastig en zwaar het na de oorlog voor die mensen was.
Heeft hij daarom ook Dora en Solly erbij gehaald denk je? De joodse mensen die alles kwijt waren. Maar waarom dan het stel uit Jamaica? Geen standaard Engels gezin. Of moeten die het multiculturele Londen voorstellen?
Ik kreeg tijdens het lezen niet echt het gevoel dat ze aan het sappelen waren dankzij de oorlog, wel dat ze sappelden zoals menig gezin sappelt vanwege geldgebrek. Maar dat had zich ook nu, in deze tijd, in een arme wijk van Londen, Amsterdam, Rome of wat dan ook kunnen afspelen. En dan in de rij staan bij de voedselbank bijvoorbeeld.

Code: Selecteer alles

Hij vertelt hoe mensen een bestaan opbouwen, ondanks het verlies van geliefden, ondanks het feit dat hun dromen aan diggelen liggen. Dit kan door ieder willekeurige persoon verteld worden (daar zit 'm jouw punt denk ik).

Ja dat denk ik ook. Het is me te oppervlakkig, te beschouwend.

Code: Selecteer alles

 En zelfs vind ik dat hij laat zien dat goedheid beloond wordt, en hoe boontje om zijn loontje komt.

Goedheid wordt in mijn ogen niet erg beloond als je ziet wat er met Bernadette gebeurde, de vrolijke vrouw die voor iedereen klaarstond, en Pond die toch bij Dora en Solly wegloopt ondanks dat ze hem geadopteerd hebben en letterlijk uit de goot hebben gehaald.
Je zou bijna andersom denken. Michael de louche figuur maakt het, de rest niet, hij wordt beloond ondanks zijn gesjoemel met alles. Pas op het eind van zijn leven verandert er iets bij hem, maar voor de rest is het gewoon een uitbuiter.

Ik had trouwens soms ook moeite met de stijl (jawel!) Ik vond het soms erg van de hak op de tak. Soms was me niet duidelijk over wie er gesproken werd, en moest ik even teruglezen. had jij dat niet?

Dettie

[Renate]

Personages worden voor mij nooit echte mensen. Raar vind ik het ook om zoiets te zeggen, het zijn romanfiguren.

Dat weet ik niet. Bij verschillende boeken van Hubert Lampo heb ik vaak het gevoel dat ik graag in het gezelschap van de hoofdfiguren zou verkeren.

[Marjo]

Dat heb ik dus nooit. Ik 'zie' geen jongens roeien, en dat ik Mr Darcy zie, komt door de film/serie.
We hebben het al vaker opgemerkt, we beleven lezen heel anders.

Er wonen veel Jamaicanen in Londen, ja. En er waren veel Joden, maar wat multicultureel betreft is het maar een keuze. Er zijn veel meer volkeren in Londen, ook toen al. Als ik dan iets voor me zie, zijn het de straten: Columbia Road, Petticoat Lane, omdat ik er geweest ben dus. Dus had het verhaal zich niet elders kunnen afspelen: het ging juist om die wijk in Londen, om dàt wooncomplex.
Maar als je het leest als psychologische roman, dan komt het wel zo over natuurlijk. En als je het zo leest - wat eigenlijk moet, omdat het dat niet is - dan is het ook niet oppervlakkig, maar juist boeiend.
Maar hiermee zullen we niet door een deur kunnen denk ik.

Nee, ik had geen last van hak op de tak, misschien wel omdat ik niet op personages las.

En ik vind het wel grappig dat jij het goed en kwaad heel anders oppakt. De gebeurtenissen die jij nu noemt gebeuren midden in het boek, en zijn een deel van het verhaal. We hebben dan een inleiding gehad, het verhaal volgt, en daarna is er de ontknoping.
Dit valt niet samen met de delen in het boek overigens, die zijn op tijd ingedeeld.
De ontknoping: hoe het afloopt met het gebouwencomplex, en met de mensen, daar zit hem voor mij de beloning en de afstraffing.

[Dettie]

Ik zat dit nog even te lezen omdat een recensie van de twee in het archief gezet is.
Je schrijft:

De ontknoping: hoe het afloopt met het gebouwencomplex, en met de mensen, daar zit hem voor mij de beloning en de afstraffing.

Wat is voor jou dan de beloning en afstraffing? Ik zit me suf te denken.
De man van Bernadette is in deel 2 ook nog steeds erg verdrietig, het gebouw wordt gesloopt, de kinderen ontmoeten elkaar weer. Maar het gesukkel in deel 1, in de tijd na de oorlog, om rond te komen en vooruit te komen, blijft voor die mensen uit deel 1 bestaan, ze zijn allemaal niet echt gelukkig, de ene wacht nog steeds op het pleegkind, en de ander eindigt erg eenzaam.
Het zijn de kinderen in deel 2 die het uiteindelijk beter voor elkaar krijgen maar dat is dan niet meer het Londen van vlak na de oorlog waar jij het over hebt, dat is een flinke tijd later.
Is de afstraffing dat het gebouw plat gaat? Is de beloning dat de kinderen elkaar weer vinden?
vertel, vertel...

Dettie

[Marjo]

Wil je echt antwoord? Ik heb op dit moment geen flauw idee.

[Dettie]

haha ja, anders vraag ik het niet.
Ik las je opmerking en liep er over na te denken wat dan de beloning en afstraffing was.
Misschien is het wel zo dat het neerhalen van de flat symbolisch bedoeld is, die tijd wordt afgesloten, ze gaan verder maar dan
in een nieuwe tijd en nieuwe omgeving. Misschien is dat de beloning?


Dettie

[Marjo]

Ik zie het neerhalen van de Columbia building als de afsluiting van een periode: je begint opnieuw. Nieuwe huizen, nieuwe kansen.

Wat heb ik precies bedoeld met 'beloning en afstraffing'? Moeilijk dat terug te halen. Dat heeft te maken met de 'ontknoping', het einde van Michael, de louche huisbaas die het maakt. 'Boontje komt om zijn loontje', geldt voor hem. Daar zit de 'afstraffing'. Niet het gebouwencomplex.

De beloning zag ik misschien bij Dora en Solly. Hoe zij het leven oppakken, voor een rustige oude dag, en hun problemen kunnen vergeten.