Marc Poorter - De waarheid en het koninkrijk (debuut)

[Dettie]

Het, deels autobiografische, verhaal van Mario, die opgroeit in de gesloten wereld van Jehova's getuigen.

Zie http://www.leestafel.info/marc-poorter

Dettie

[Renate]

Lijkt me een interessant boek.
Moet ergens denken aan een buurmeisje van een vroegere vriendin van me, die ook Jehova's getuige was geweest en min of meer voortdurend op de wip zat. Aan de ene kant wilde ze terugkeren in de schoot van de kerk en aan de andere kant wilde ze er niets mee te maken hebben. Het nadeel van het laatste was, dat ze dan ook het contact met haar ouders kwijt was.

[Marjo]

Eh, ja, debuut...goed geschreven zeg je. Vooruit dan maar. Of denk je dat het te autobio is?

[Dettie]

Lijkt me een interessant boek.
Moet ergens denken aan een buurmeisje van een vroegere vriendin van me, die ook Jehova's getuige was geweest en min of meer voortdurend op de wip zat. Aan de ene kant wilde ze terugkeren in de schoot van de kerk en aan de andere kant wilde ze er niets mee te maken hebben. Het nadeel van het laatste was, dat ze dan ook het contact met haar ouders kwijt was.

ja dat gebeurt hier ook Renate, zo gauw ze iets doen wat niet mag, liggen ze uit de Jehova gemeenschap. Ze bestaan gewoon niet meer. Bij Mario, de jongen in het boek, spraken zijn ouders ook na een voorval niet meer met hem, moeder schreef een briefje waar hij eten kon vinden, dat mocht nog wel, maar voor de rest werd hij helemaal genegeerd. Ik moet er niet aan denken!
Als je eruit stapt ben je inderdaad ook alles kwijt, ook je ouders, broers, zussen, vrienden... alles.

Dettie

[Dettie]

Eh, ja, debuut...goed geschreven zeg je. Vooruit dan maar. Of denk je dat het te autobio is?

Dat vroeg ik me ook af Marjo. Maar het boek van Ellen Heijmerikx werd ook niet te autobiografisch gevonden.
Ik denk dat dit boek ook meer als roman dan als autobiografie gezien wordt. het heeft wel weg van Heijmerikx' boek, maar dan anders

Dettie

[Renate]

Lijkt me een interessant boek.
Moet ergens denken aan een buurmeisje van een vroegere vriendin van me, die ook Jehova's getuige was geweest en min of meer voortdurend op de wip zat. Aan de ene kant wilde ze terugkeren in de schoot van de kerk en aan de andere kant wilde ze er niets mee te maken hebben. Het nadeel van het laatste was, dat ze dan ook het contact met haar ouders kwijt was.

ja dat gebeurt hier ook Renate, zo gauw ze iets doen wat niet mag, liggen ze uit de Jehova gemeenschap. Ze bestaan gewoon niet meer. Bij Mario, de jongen in het boek, spraken zijn ouders ook na een voorval niet meer met hem, moeder schreef een briefje waar hij eten kon vinden, dat mocht nog wel, maar voor de rest werd hij helemaal genegeerd. Ik moet er niet aan denken!
Als je eruit stapt ben je inderdaad ook alles kwijt, ook je ouders, broers, zussen, vrienden... alles.

Dettie

Ik geloof dat je dat vaak hebt met dat soort orthodoxe bewegingen. Ik heb het ook gezien in een boek van iemand wier ouders bij de Noorse Broederschap waren (kan me noch de naam van de auteur, noch de titel van het boek herinneren) en ik meen dat het ook bij de Amish zo is.

[Dettie]

Renate bedoel je Ellen Heijmerikx met het boek Blinde Wereld? Dat gaat over het Noorse broederschap.

http://www.ellenheijmerikx.nl/index.php/blinde-wereld

Dettie

[Renate]

Renate bedoel je Ellen Heijmerikx met het boek Blinde Wereld? Dat gaat over het Noorse broederschap.

http://www.ellenheijmerikx.nl/index.php/blinde-wereld

Dettie

Inderdaad. Ik heb ook haar andere boek 'Wij dansen niet' gelezen.

[Annemarie]

Indrukwekkend! Van mensen die ik ken heb ik soortgelijke verhalen gehoord en ik heb een aantal jaren vlakbij een Koninkrijkzaal gewoond. Als we met onze hond wandelden op de openbare grasveld naast de zaal, werden we bewaakt. Dan patrouilleerden ze echt naast het pand totdat we weer weg gingen. Heel naar vond ik dat.

[Renate]

Ik heb het boek uit de bibliotheek en m'n vader is het nu aan het lezen. Hij schiet er aardig in op.

[Renate]

Ik ben er nu in bezig en krijg een steeds grotere afkeer van Jehova's getuigen. Vreselijk, wat een mensen. Moeder heeft een bloedneus, die maar niet over gaat, maar een ambulance mag niet gebeld worden, want dan krijgt ze een bloedtransfusie en dat is een grote zonde, dan komt ze niet meer in de hemel. Later wordt ze geprezen om haar opofferingsgezindheid. (Ik moest denken aan m'n moeder die verschillende keren naar het ziekenhuis is geweest, omdat ze een bloedneus had.) En dan de manier waarop de mensen bijna verlekkerd lijken te luisteren naar de verhalen over de vervolging van Jehova's getuigen in een Afrikaans land. Het lijkt wel of ze geen genoeg kunnen krijgen van de bloederige details. Bijna ziekelijk.
De vader is nog het minst fanatiek, maar hij is toch wel op een andere manier de weg een beetje kwijt, als hij met een bijl gaat lopen zwaaien.

Het contrast tussen de wereld van Mario en die van Sylvia kan bijna niet groter zijn.

Wat ik wel grappig vind is het feit dat het boek zich ongeveer in de tijd van mijn jeugd afspeeld, al was ik iets jonger. Het nummer Dynamite van Mud, waarvan een tekstfragment in het boek voorkomt is uit mijn jeugd. Ik denk dat ik in de tweede klas van de Mavo zat.

[Dettie]

Ja, het boek maakt je af en toe flink je wenkbrauwen optrekt. Er schijnt trouwens wel een vloeistof te zijn dat wel mag en bloed kan vervangen.
Vader is er volgens mij aan zijn haren bij getrokken door moeder, maar de jongen, Mario, heeft ook zo zijn bedenkingen. Hij gelooft wel maar er zijn dingen die hij betwijfeld.

De tijd waarin het verhaal zich afspeelt was voor mij ook herkenbaar, ik denk dat ik ietsje ouder ben (57) dan jij.

Dettie

[Renate]

Ja, het boek maakt je af en toe flink je wenkbrauwen optrekt. Er schijnt trouwens wel een vloeistof te zijn dat wel mag en bloed kan vervangen.
Vader is er volgens mij aan zijn haren bij getrokken door moeder, maar de jongen, Mario, heeft ook zo zijn bedenkingen. Hij gelooft wel maar er zijn dingen die hij betwijfeld.

De tijd waarin het verhaal zich afspeelt was voor mij ook herkenbaar, ik denk dat ik ietsje ouder ben (57) dan jij.

Dettie

Ja, over dat vervangende bloed wordt inderdaad in het boek gesproken. Ik meen van m'n moeder wel eens gehoord te hebben dat het dan om bloedplasma gaat, dus zonder de rode bloedlichaampjes.

De vader lijkt er inderdaad door de moeder bij getrokken te zijn. Hij doet niet zo veel moeite, maar z'n gezwaai met de bijl vind ik toch ook wel merkwaardig. Wat ik ook vreemd vind is dat de zoon, als hij 'gezondigd' heeft, niet door z'n ouders ter verantwoording wordt geroepen, wat volgens mij toch de meest normale gang van zaken is, maar dat de groepsleider zich daar over uit meent te moeten spreken.
Tot nu toe heb ik de indruk dat Mario het zich allemaal een beetje aan laat leunen. Hij wil Silvia redden, dus daaruit blijkt dat hij ergens wel gelooft, maar als hij met z'n vader mensen moet bekeren, heb ik niet echt de indruk dat hij er veel problemen mee heeft als z'n vader het er een beetje bij laat zitten. Ik vermoed dat z'n zus heel anders zou reageren op het gedrag van de vader.

Ik ben inderdaad iets jonger (55). Ik zat in Den Haag op school.

[Renate]

Inmiddels zit ik in het tweede deel van het boek en vond ik Mario in het eerste deel nog wel een beetje sympathiek, nu heeft hij al m'n sympathie wel verloren. Hij laat zich meeslepen in het bedrog van twee Surinaamse broeders, die pretenderen dat ze bijstandsmoeders en alleenstaande vrouwen (dus juist de zwakkeren) met 15 gulden per maand in 15 jaar rijk te kunnen maken. Als Mario een beetje na zou denken, zou hij toch wel moeten kunnen bedenken dat dit onmogelijk is. Hij zit nota bene in de verzekeringen, dus hij moet toch wel enig verstand van geld hebben. Tegelijkertijd verkondigt hij nog steeds dat de wereld binnen afzienbare tijd zal vergaan, dus dan hebben ook die bijstandsmoeders niets meer aan dat geld, gewoon omdat ze dan toch dood zouden zijn, als ze zich niet bekeerd hebben. Dat hij nu zelf ook bedrogen wordt is wat mij betreft in zekere zin z'n verdiende loon. Als je met oplichters in zee gaat, kun je dat verwachten. Dat de kerk de broeders blijft verdedigen en Mario verwijt dat hij z'n personeel moet ontslaan is in zekere zin bijzaak. Eigenlijk zouden de twee Surinaamse broeders natuurlijk al lang voor hun oplichterij door de kerk gestraft moeten zijn.

[Dettie]

Ja en dat is denk ik ook wat de schrijver wil laten zien.
Dat alles wat krom is rechtgepraat wordt door de kerk. Als de kerk maar zieltjes wint.
De waarheid is ver te zoeken.

Dettie

[Renate]

Ja en dat is denk ik ook wat de schrijver wil laten zien.
Dat alles wat krom is rechtgepraat wordt door de kerk. Als de kerk maar zieltjes wint.
De waarheid is ver te zoeken.

Dettie

Mario wordt er ook als hij z'n geloof uiteindelijk echt lijkt kwijt te raken, niet echt sympathieker op.

[Dettie]

Mario is wel een kind natuurlijk als hij overspoeld wordt door de Jehovaleer.
Zijn zus is ook erg fanatiek erin, daar vindt hij ook geen steun bij. - Hoe vind je die zus overigens? -
Wat vind je niet sympathiek aan Mario?

Ik denk dat de schrijver wilde laten zien hoe het er aan toegaat binnen de Jehova's getuigen. Dat eerlijk zijn niet bovenaan staat. Maar wel het geloof. Als je maar Jehova Getuige bent en blijft, of je de boel bedondert of losse handjes hebt maakt niet uit als je maar het geloof uitdraagt.
Mario is ook vreselijk zoekende, hij denkt dat de wereld vergaat. Maar daarna weet hij het ook allemaal niet meer.
Ga er maar aanstaan, er wordt je verteld dat je in het Koninkrijk komt waar iedereen 30 jaar oud is en dat gaat niet door.
Mario leeft daar helemaal naartoe. Dan stort alles in als het niet zo blijkt te gaan. En wat dan...
Ook daar wordt weer een draai aan gegeven, maar wat moet je nog geloven?

Dettie

[Renate]

De zus van Mario vind ik ook tamelijk eng, net als haar man overigens.

In de eerste plaats laat Mario zich wel erg gemakkelijk meeslepen in het bedrog van de broeders. Hij kan net zo goed zeggen dat hij daar niet aan mee wil werken. Het idee dat mensen door 15 gulden per maand te geven in 15 jaar rijk kunnen worden klopt gewoon niet. Dat kun je volgens mij op je 10 vingers natellen en de eigenaar van een verzekeringskantoor moet dat toch zeker kunnen. Het gaat bovendien om een kwetsbare groep mensen die op deze manier geld afhandig wordt gemaakt. Daarnaast verkondigt men nog altijd even vrolijk dat het snel afgelopen kan zijn met de wereld, hetgeen ik dus ook al niet echt kan rijmen met de verkoop van een product waar mensen pas over 15 jaar (als ze er volgens de voorspellingen van de Jehova's getuigen helemaal niet meer zijn) wat aan hebben. Mario gedraagt zich vreemd richting z'n vrouw, laat zich van de trap vallen en dergelijke en gaat vreselijk drinken. Als hij dan van z'n geloof is gevallen vertelt hij aan een vrouw die hij in een bar ontmoet, dat hij miljonair is. Dat vind ik ook niet erg eerlijk en dat maakt hem er, ondanks de ellendige omstandigheden waar hij, deels ook door eigen toedoen, niet sympathieker op.

Tja, de wereld is niet vergaan op 1 januari, maar in plaats dat hij daardoor tot inkeer komt, blijft hij geloven in dezelfde kletspraatjes. In het eerste deel is hij zoekende. Dan is hij kwetsbaar, want uiteindelijk nog maar een kind. Als hij volwassen is, ligt dat toch een beetje anders. Dan is hij verantwoordelijk voor z'n eigen doen en laten.

[Marjo]

Zo, gelezen. Ik kan niet met Heijmerickx vergelijken, ben al lang kwijt hoe dat boek geschreven is.

Ik denk dat je niet moet vergeten dat iets wat je jarenlang geloofd hebt niet zomaar kwijt bent. Het Jehovageloof heeft hem geleerd eerlijk te zijn en misschien is het naïef maar ja, hij ging er van uit dat andere Jehova's dat 'dus' ook waren. Een harde les.
Alles wat je geleerd hebt zomaar terzijde schuiven dat gaat niet, hij is even van het padje af.

http://www.leestafel.info/marc-poorter

-

[Dettie]

Ja wat je zegt Marjo, ik ben katholiek grootgebracht en dat raak je nooit helemaal kwijt ondanks dat ik niet meer naar de kerk ga en me niet meer met dat geloof bezighoud.

Het boek van Ellen Heijmerickx vond ik iets emotioneler geschreven maar ook bij haar werd het geloof niet onderuit geschoffeld ondanks vreemde praktijken die plaatsvonden.
Er zijn verder wel veel overeenkomsten maar ik let meer op het verhaal en jij meer hoe het geschreven is, dus echt antwoord geven op jouw opmerking over de boeken vergelijken met elkaar kan ik in dat opzicht niet.
Beide boeken zijn verhalen over heel jonge mensen die met een streng geloof opgroeien en hoe ze daar uitgestapt zijn of later mee omgaan. Zelf vond ik toch wel veel overeenkomsten in de verhalen zitten. Alle twee de boeken zijn op hun manier mooi.

Dettie

[Dragonda]

Jemig wat een goed boek.
Ik herken het helemaal zoals word beschreven.
Ben er al heel lang uit en nog altyd mis ik het contact met mijn famillie.
Als je er uit stapt zoals ik heb gedaan ben je alles kwijt. Heb een heel nieuw leven en ben gelukkig.
Toch met de jaren knaagt het gemis van je broers en zussen.
Heb mij er altyd dood ongelukkig in gevoeld en er uit stappen was voor mij de enige manier om verder te leven ook al koste mij het mijn vrienden en famillie.
Het is fijn om te weten dat ik niet de enige ben die het zo heeft ervaren.
Dankjewel

[Dettie]

Welkom bij Leestafel Dragonda

Wel knap dat je de stap hebt durven nemen, dat is niet niks geweest. Ik denk dat er nog veel meer zijn die eruit gestapt zijn, alleen kom je dat zelden te weten omdat zij bijvoorbeeld daar geen boeken over schrijven.

Het blijft altijd vreemd dat een geloof zulke (in mijn ogen) strenge onmenselijke regels oplegt, maar dat is iets wat ik (wij?) als buitenstaanders toch niet echt zullen begrijpen. Als kind neem je gewoon aan dat je ouders weten wat goed voor je is en als dan de twijfel toeslaat is het erg moeilijk om tegen je ouders in te gaan.

Dettie