Grégoire Delacourt - De lijst van al mijn wensen

[Dettie]

Ja, het is bij mij ook het verhaal. Juist omdat het leven weergegeven wordt zonder opsmuk. Er is geen droomprins, het huwelijkse en gewone leven kent zijn ups en downs en dat erkent Jocelyne maar ze vindt het prima zoals het is. Het is niet die roze wolk van ouders met droomkinderen zoals zo vaak gesuggereerd wordt dat het zo moet zijn. Maar het is het leven zoals het vaak bij iedereen werkelijk is. Bij het ene gezin gebeurt dit, bij het andere dat. En iedereen probeert er wat van te maken.
Dat gewone leven wordt zelden beschreven, en zo goed beschreven, als in dit boek.

Ook de wending in het verhaal vind ik goed, volkomen onverwacht ook.

Dettie

[Joanazinha]

Ik heb het boek deze week binnengekregen; ga er binnenkort in beginnen.

[WilV]

ah leuk, ben benieuwd wat jij vindt.

[Marjo]

Eerlijk gezegd ben ik blij dat het geen recensieboek is voor mij. Ik weet niet goed wat ik er mee moet. Een verhaal, leuk, verrassend wel, maar verder?

Lees meer: http://www.leestafel.info/gregoire-delacourt

[Joanazinha]

En mijn recensie is naar Dettie gestuurd. Ik vond het een erg mooi boek, met veel plezier gelezen.

Joanazinha

[WilV]

Ah, mooi. Ben benieuwd naar je recensie.

Groetjes Willeke

[Dettie]

De recensie van Joanazinha staat nu ook op de site, zie

http://www.leestafel.info/gregoire-delacourt

--

[Dettie]

Eerlijk gezegd ben ik blij dat het geen recensieboek is voor mij.
Ik weet niet goed wat ik er mee moet. Een verhaal, leuk, verrassend wel, maar verder?

Ik snap niet zo goed wat je bedoelt met 'maar verder?' Marjo.
verder niet goed? verder wél goed? verder een vreemd verhaal?
vertel, vertel...

Nieuwsgierige Dettie

[WilV]

De recensie van Joanazinha staat nu ook op de site, zie

http://www.leestafel.info/gregoire-delacourt

--

Mooi verwoord. ja het is bijna filosofisch dit boek.

En wat leuk...vier recencies op een rijtje.

[Marjo]

' een heel aparte, bijna mystieke sfeer' 'bijna hypnotiserende verteltrant'

Als ik deze aanprijzing lees van Joanazinha, dan denk ik dus echt dat ik een ander boek gelezen heb. Het is een Franse schrijver, die hebben een andere manier van schrijven, en misschien dat ik het daarom niet als zo bijzonder ervaren heb?
Ik vond het verhaal: leuk, maar niet bijzonder. Het boek heeft mij helemaal niet veel gedaan.

[Dettie]

Wat ik zo mooi vind, is dat het een verhaal is over een heel gewoon leven met alle ups en downs die je daarin tegenkomt.
De vrouw is behoorlijk tevreden en maakt er wat van. Ze weet dat heel boeiend te vertellen, net wat Joanazinha zegt, je wordt haar leven in gezogen en het berustende laconieke maakt het zo meeslepend en fascinerend. Ze denkt haar wereld en vooral haar man te kennen en vindt het allemaal. Maar dan... Ik vond het een enorme klap die haar toegediend werd.
En daarna... hoe houdt ze zich staande na zo'n totaal onverwachte en verbijsterende gebeurtenis? Je wil weten hoe het verder gaat.

Dettie

[Marjo]

Nou ja, dat heb ik dus niet. Het zal er wel aan liggen dat jullie invoelend lezen.

[WilV]

Heeft ook wel wat hoor, vind ik, die verschillende manieren van lezen die we allemaal hebben. Anders stonden er vier exact dezelfde recencies. Veel saaier. En met zijn allen weerspiegelen we zo zoveel mogelijk 'de lezers', want ook die zullen allemaal anders lezen, en zich in een van de versies herkennen.

[Dettie]

Ja inderdaad Willeke, ik geniet altijd enorm als er verschillende recensies verschijnen.

Dettie

[Boekenworm65]

Wat een genot inderdaad!

[berdine]

En ook ik heb het uit. Ik denk dat het succes van dit boek, nauwelijks meer dan een novelle, te danken is aan het feit dat het zo luchtig en simpel lijkt en toch behoorlijk diep gaat. De wending was inderdaad verrassend en tegelijk ook weer niet. Al eerder had iemand zich van een slechte kant laten zien. (Jonge, jonge, hoe verwoord ik dit zonder iets te verraden. Misschien maar beter onder een verklapper?)
Nu denk ik, hmm, wel een aardig boek. Ik verwacht dat als ik het wat laat bezinken, mijn waardering groter zal worden. Er zit veel onderhuids. Jocelyne houdt zichzelf lang voor de gek....Leugens, leugens, hoe vaak komen die woorden niet in haar op? Ze dekt alle pijn en gekwetsheid af met een laagje tevredenheid.

[WilV]

Ah leuk, jij las het ook, en jij zit tussen de reacties in. Ben benieuwd of dat nog gaat veranderen, of dat het zo blijft.

[Renate]

Ik ben er net in begonnen en ik heb ook de vragen achterin het boek gelezen. Vooral over de vraag "Is geluk te koop" moest ik even denken. Geluk mag misschien niet te koop zijn, maar met geld kun je wel dingen veranderen, waardoor je gelukkiger wordt. Geld biedt namelijk vrijheid.

[berdine]

Daar kan ik het wel mee eens zijn.

[Dettie]

Ben benieuwd hoe je reactie is als je het boek uit hebt Renate. Het lijkt aanvankelijk een vrij luchtig verhaal, maar dan...

Ja geld biedt wel een bepaalde vrijheid, als je heel weinig geld hebt levert dat zeker zijn beperkingen op. Maar weinig geld maakt vaak ook creatief. Met geld kun je alles kopen, zonder geld zul je je creatieve geest moeten laten werken om toch bepaalde dingen te bereiken. Bovendien ben je dan wel veel meer blij met alles, omdat je er zelf voor geknokt hebt.
Maar te weinig geld is inderdaad heel vervelend en roept flink zijn beperkingen op. Ik zal armoede zeker niet goedpraten.

Dettie

[Willeke]

O ja, wat een fijn boek was dit. En het zet je inderdaad aan t denken over wat belangrijk is.

Ik ben het met jullie beide eens, het fijne van geld is dat het een bepaalde zekerheid bied, maar aan de andere kant schept het, is mijn ervaring, ook een ontzettende voldoening om met weinig geld allerlei dingen bij elkaar te vergaren en/of van oud nieuw te maken.

[berdine]

Grappig, ik zat bij dat geen geld meer te denken aan diensten dan aan spullen. Dat je als een oud en gebrekkig mens geen huishoudelijke hulp meer krijgt en het ook niet zelf kunt betalen. Je kunt knap ongelukkig worden van het zien verslonzen van je huis. Maar ik ben het zeker met jullie eens, dat je gelukkig wordt van zaken waar je zelf voor hebt moeten sparen of knokken.

[Renate]

Ik heb het boek uit en ja, het was mooi, al vind ik Jocelyne ergens wel een beetje dom. Het punt is overigens, dat ze al gelukkig is. Ze wordt gewaardeerd om haar blog, ze heeft vriendinnen en een man met wie ze het, ondanks de problemen goed kan vinden. Ze kunnen rondkomen van hun inkomen en met haar blog krijgt ze steeds meer succes. De winst van de loterij zou het kersje op de taart kunnen, maar ze besluit de cheque voor iedereen te verbergen en er helemaal niets mee te doen.

Ik moest bij het boek ook denken aan een Duits boek dat ik heb gelezen. Dat was meer chick-lit, maar het ging ook over iemand die een grote prijs in een loterij wint. Zij krijgt ook het advies om het geheim te houden en raakt daardoor ook in moeilijkheden, omdat ze het geld, dat ze zal krijgen, begint uit te geven aan dingen die ze nodig heeft, maar eigenlijk niet zou kunnen betalen. Ze verzint dus smoezen om het een en ander recht te praten en laat haar vriendinnen dus uiteindelijk meedelen in haar geluk. Zij koopt bijvoorbeeld een nieuwe auto en vertelt dan dat ze het ding gratis heeft gekregen, om reclame te maken. Dat willen haar vriendinnen ook wel en zij regelt het, door ook voor hen een auto te kopen. Het verhaal loopt overigens wel heel anders af. Het is al een tijd geleden dat ik het heb gelezen, dus ik kan het allemaal niet meer zo goed navertellen.

Door het geld heeft Jocelyne uiteindelijk wel een ding geleerd en uiteindelijk verandert dit haar leven toch wel op een manier, waarop het niet was verandert zonder die prijs. Het geld heeft haar dus uiteindelijk toch wel gelukkiger gemaakt.

Als je net als ik zo'n 30 jaar van een bijstandsuitkering hebt geleefd, is een grote prijs in de loterij nog altijd meer dan welkom. Kom bij mij dus niet aan met sprookjes over dat geld niet gelukkig maakt. Geld zorgt voor vrijheid en onafhankelijkheid. En als geld niet gelukkig maakt, waarom doen rijke mensen dan zo hun best om nog meer geld te vergaren? En waarom ontduiken ze dan de belasting? Ook Bill Gates zorgt er echt wel voor dat hij zelf meer dan genoeg geld overhoudt om zeer riant te kunnen leven.

Als ik mag kiezen tussen 18 miljoen euro en een bijstandsuitkering, dan weet ik het wel. Ik ben het namelijk meer dan zat om afhankelijk te zijn. Afhankelijk van een sociale dienst, die iedere keer de regels verandert en nooit bereid is om dingen goed uit te leggen. Afhankelijk van m'n vader, die m'n leven in ieder geval nog een beetje leuker maakt en als ik een levenspartner zou vinden, afhankelijk daarvan, omdat dit negatieve consequenties voor m'n uitkering heeft. Ik zie met angst en beven de dag tegemoet waarop m'n vader er niet meer zal zijn.

Armoede maakt helemaal niet creatief, je kunt namelijk alleen nog maar denken hoe je elk dubbeltje om moet draaien.

[Dettie]

Ja ik denk dat iedereen kiest voor 18 miljoen in plaats van een bijstandsuitkering. Dat is niet meer dan normaal.

Zelf ben ik ook weinig gewend qua geld. In mijn kinderjaren was er ook niets, kleren kregen we van tantes, vlees bij het eten of een toetje was supersupersuperdeluxe, als we al eens een toetje hadden dan was het een bakje yoghurt met een lepel jam er doorheen. Héerlijk, dat was feest! De enkele keer dat we vlees hadden dat was dat één speklapje dat door 6 werd gedeeld (4 kinderen en 2 ouders). Het was tegen sluiting naar de markt gaan om goedkoop groente of fruit te krijgen enz. Vakantie zat er ook niet in. Soms hadden we wel vakantie maar dat was meestal in huizen/vakantiehuisjes van vrienden of familie. Voor ons kinderen was alles avontuur, hoe het voor mijn ouders was is een andere vraag.

Maar... Daardoor ben ik wel blij met alles wat ik nu heb en een patatje geeft nog steeds een luxe gevoel, een kopje soep of een broodje buiten de deur eten blijft me ook nog steeds een rijk gevoel geven. Ik heb ook heel lang de tijd gekend dat ieder dubbeltje omgedraaid moest worden en ik met angst en beven de huurverhoging of de premieverhoging van het ziekenfonds e.d. aan zag komen.
Een tientje verhoging was een ramp. Ik heb me een slag in de rondte gewerkt om alles te kunnen betalen.
maar toch... Het maakte me écht creatief. Ik kon met 'niets', iets maken, koken was een uitdaging, je maakte er altijd iets van enz. Kleren (ver)maakte ik ook zelf, knapte zelf m'n huis op, met een blikje verf kun je wonderen verrichten, met een paar plantjes (of stekjes) zag je huis er al heel anders uit en ga zo maar door.
Natuurlijk wilde ik wel eens gewoon alles kunnen doen, zonder op geld te kijken, maar het was nu eenmaal zo. En ik baalde er af en toe ook flink van om steeds zo op te moeten letten.
Maar het maakt ook dat ik nu vreselijk kan genieten van alles wat we ons nu kunnen veroorloven en dat is nog steeds niet veel maar wel blijft alles heel bijzonder. Elke extra iets is geweldig.

ik houd soms m'n hart vast voor de kinderen van nu die zoveel hebben. Ik hoor ze nu gillen om friet en ijs dat kwam niet eens bij ons op! We waren blij als we dat eens een keer kregen. Ze hebben alles nu, hoe zal dat gaan als ze een flinke stap terug moeten doen?

Dettie

[Renate]

Tja, vroeger kreeg ik wel eens te horen, dat je niet aan mij kon merken dat ik enigst kind was, omdat ik helemaal niet verwend overkwam.

En ja, dingen zijn anders geworden. Ik merk het ook aan m'n vader, zeker in de zomer is het bijna iedere avond: "zullen we nog een ijsje nemen?" Toen m'n moeder nog leefde, gebeurde dat niet. In vakanties precies hetzelfde. De ene dag dronken we ergens koffie met gebak en de andere dag alleen koffie. Nu is het iedere dag koffie met gebak. Mij hoor je niet mopperen. En ja, als we in vakanties gingen wandelen en dat deden we vaak, namen we broodjes, of knäckebröd, boter en een blikje vis, of vleeswaren mee en dan gingen we ergens op een bankje zitten eten. Ik heb zelfs nog wel een vakantiefoto, waarop we zitten te eten.

Dat creatief zijn ben ik wel eens zat. Ik wil ook wel eens niet meer afhankelijk zijn en gewoon een relatie kunnen zoeken, zonder dat op de een of andere manier gevolgen voor m'n uitkering heeft. Ik haat afhankelijk zijn.