De aanhouder wint! Na bijna twee maanden heb ik vandaag het boek toch uitgelezen.
Het thema van het boek sprak me wel aan: de jaren vijftig, de onderlinge verhoudingen in dit diverse gezin. Toch stoorde mij in dit verhaal het e.e.a.
De korte, staccato-achtige zinnetjes konden mij geenszins bekoren. Het geheel vond ik rommelig overkomen. Los-vaste onderwerpen komen aan de orde, die m.i. totaal niet in het verhaal passen (bijvoorbeeld dat onverwachte bezoek aan de wereldtentoonstelling). Soms wordt er een onderwerp aangekaart, maar niet meer uitgewerkt. Jammer.
De opzet vind ik wel aardig gevonden (vertelperspectief, dan weer van Raymond, dan van Rika en dan van Rosa).
Al met al een aardig debuut maar het had veel dieper en beter uitgewerkt kunnen worden. Maar wie weet misschien kruipt Lenaerts nog weleens in de pen; ze schrijft wel "warm" én bovenal "sappig" met dat vlaamse taaltje.....
groetjes, irene
Simone Lenaerts: Zeewater is zout, zeggen ze (debuut)
Voor mij is dit de winnaar geworden voor de debutantenprijs.
Het Vlaamse taalgebruik was best te volgen, het wisselende vertelperspectief gaf het verhaal een extra dimensie, het tijdsbeeld werd heel goed beschreven. Je zou het een sociale roman kunnen noemen, maar net zo goed een psychologische. De karaktertekening is goed geslaagd.
Het boek bracht herkenning, boeide me en ontroerde me. Hoe eenzaam kunnen de leden van èèn gezin zijn? Vooral met die dappere Rosa had ik te doen. Maar ik voelde ook een grote bewondering.
Ik vond het juist wel apart even in het ongewisse te zijn over wie er nu weer aan het woord was. Maar ik kan begrijpen dat niet iedereen het daar mee eens is. Het wisselende perspectief zorgde wel weer voor extra karakter uitdieping.
De stijl van de monologen vond ik sterk: daar kon je de persoon in kwestie na verloop van tijd ook aan herkennen. Echt zoals mensen in gedachten tegen zichzelf spreken.
Ik heb Sneeuweieren en Hemelsleutels samen op de tweede plaats gezet, Ik weet hoe jongens huilen op de vierde en De monografie van de mond op de laatste (ik heb het niet op kunnen brengen het boek uit te lezen).
Het Vlaamse taalgebruik was best te volgen, het wisselende vertelperspectief gaf het verhaal een extra dimensie, het tijdsbeeld werd heel goed beschreven. Je zou het een sociale roman kunnen noemen, maar net zo goed een psychologische. De karaktertekening is goed geslaagd.
Het boek bracht herkenning, boeide me en ontroerde me. Hoe eenzaam kunnen de leden van èèn gezin zijn? Vooral met die dappere Rosa had ik te doen. Maar ik voelde ook een grote bewondering.
Ik vond het juist wel apart even in het ongewisse te zijn over wie er nu weer aan het woord was. Maar ik kan begrijpen dat niet iedereen het daar mee eens is. Het wisselende perspectief zorgde wel weer voor extra karakter uitdieping.
De stijl van de monologen vond ik sterk: daar kon je de persoon in kwestie na verloop van tijd ook aan herkennen. Echt zoals mensen in gedachten tegen zichzelf spreken.
Ik heb Sneeuweieren en Hemelsleutels samen op de tweede plaats gezet, Ik weet hoe jongens huilen op de vierde en De monografie van de mond op de laatste (ik heb het niet op kunnen brengen het boek uit te lezen).
"Een mens die het aandurft om een uur te verspillen heeft de waarde van het leven nog niet ontdekt."
Charles Darwin Engels medicus en bioloog (1809-1882)
Charles Darwin Engels medicus en bioloog (1809-1882)
Voor mij zou Simone Lenaerts ook de winnares zijn, maar jij en ik zitten beiden qua taal en verwantschap dichter bij het Vlaamse en ik ben bang dat het merendeel van de stemmers haar niet waarderen. Dus zal het van de Coevering worden..
Weet je dat ik eigenlijk Tania Hermans helemaal vergeten was? En alskanshebber kun je haar niet uitvlakken.
Weet je dat ik eigenlijk Tania Hermans helemaal vergeten was? En alskanshebber kun je haar niet uitvlakken.
Terug naar “Door leden gelezen boeken en samenleesboeken”
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 38 gasten