Danny Scheinmann: Gemiste tijd
-
elviratoverspin
- Berichten: 386
- Lid geworden op: 21 Mei 2005, 22:33
- Locatie: leuven
Ben wat laat met mijn beoordeling.
Leo, een vriendelijke, gevoelige, extraverte jongeman verliest zijn vriendin met wie hij al een aantal jaren een relatie had. Hij beschouwde haar als de liefde van zijn leven.
We zien hem in een ziekenhuis in Zuid-Amerika. De twee waren op vakantie toen het gebeurde... maar wat? De realiteit dringt maar langzaam tot hem door. Zijn geest heeft zich afgesloten voor de grauwe werkelijkheid.
Stukje bij beetje dringt tot hem door wat er gebeurd is. Elke keer wordt hij zich er een beetje meer van bewust dat ze toch echt dood is. Hij wil haar niet los laten, heeft het gevoel dat ze nog leeft of dat ze nog op een manier leeft als hij bij haar blijft. Maar zijn geheugen is zijn vijand, elke keer als er weer een stukje van het ongeluk wordt beleefd... ja het was een ongeluk... wordt hij weer overspoeld door radeloosheid en een grenzeloos verdriet.
Hoe moet hij hier mee leren leven?
Dat is het ene verhaal, een verhaal over een student (nog niet echt een man), wiens leven totaal ontregeld wordt door een vroegtijdig verlies. Het andere verhaal (veel boeiender wat mij betreft) gaat over een jongeman die het leger in moet maar eigenlijk totaal niet geschikt is voor zijn taak. (wie wel?) Dit verhaal begint ten tijde van de Eerste Wereldoorlog. Het geeft een mooi beeld van de totale absurdheid van het begin van deze oorlog. De troonopvolger van Servie wordt vermoord en plots moet een Poolse jongeman gaan strijden tegen Rusland omdat Rusland een pakt heeft met Servië en Duitsland zich miskent voelt en overtuigd van zijn eigen militaire superioteit denkt in een paar maanden Frankrijk te kunnen veroveren.
De soldaat geeft zich over aan de Russen, wordt opgesloten in een krijgsgevangenkamp. Ontsnapt in een periode waarin de bolsjewieken hun revolutie uitvoeren. Loopt van Oost Rusland naar West Rusland...
Dit verhaal, hoewel ik het hier wat kort vertel (wordt zo al een lang verhaal) vond ik werkelijk boeiend. De hoofdpersoon was geloofwaardig en oprecht, je hebt het gevoel dat je zo iemand zo kunt leren kennen. De setting is ook intrigerend, vooral omdat je vanuit een totaal ongewoon perspectief een blik op de geschiedenis krijgt voorgeschoteld.
Maar ja, hoe is het nu met Leo?
Zijn aanvankelijke verdriet is realistisch weergegeven. Hij is een rouwende met de reacties waar rouwenden doorheen gaan. We krijgen stukjes en beetjes van de voorgeschiedenis te zien. Die boeiend zijn omdat we daarmee beter begrijpen hoeveel hij van haar hield en de manier waarop hij het zich herinnert aangeeft hoezeer hij in de war is.
Maar helaas, het verhaal slaat een lange tijdspanne over. Hij pakt zijn leven weer op, en nu leren we de ware hoofdpersoon kennen. Een ideaaltype van de metro-man, recht uit een 'chicklit' of 'ladlit' geplukt en zo plat als een dubbeltje. Met een dikke vettige en zoete saus van sentiment eroverheen.
Inmiddels walg ik van de hoofdpersoon en lees alleen maar door vanwege het andere verhaal. Maar het boek heeft al zijn aantrekkingskracht verloren. Het was qua taal al vrij gewoontjes, maar nu is er geen reden meer om door te lezen. Hoewel het boek bijna uit is laat ik het twee weken liggen. Vannacht heb ik het toch nog maar even uitgelezen omdat het nu eenmaal gratis is. Mijn eindoordeel?
De waarschuwing staat op de voorkant: het is een liefdesgeschiedenis. Soms zijn dat best leuke boeken, vaak niet. Maar de achterflap misleidt de potentiële koper. En dat neem ik het boek kwalijk.
Als liefdesgeschiedenis is het wat het is. Gewoon een boek voor mensen die van dat soort boeken houden. (niets mis mee natuurlijk)
Maar 'een fascinerende en ontroerende geschiedenis van liefde en oorlog, van rouw en hoop, toeval en lot'? ,br> Dat is het maar zo nu en dan. En tussendoor moet je worstelen door Leo's gezemel en geflirt met een mix van kwantum-fysica en een esoterische knutsel-uw-eigen-religie bouwpakket.
En oh ja, het einde is voorspelbaar.
Leo, een vriendelijke, gevoelige, extraverte jongeman verliest zijn vriendin met wie hij al een aantal jaren een relatie had. Hij beschouwde haar als de liefde van zijn leven.
We zien hem in een ziekenhuis in Zuid-Amerika. De twee waren op vakantie toen het gebeurde... maar wat? De realiteit dringt maar langzaam tot hem door. Zijn geest heeft zich afgesloten voor de grauwe werkelijkheid.
Stukje bij beetje dringt tot hem door wat er gebeurd is. Elke keer wordt hij zich er een beetje meer van bewust dat ze toch echt dood is. Hij wil haar niet los laten, heeft het gevoel dat ze nog leeft of dat ze nog op een manier leeft als hij bij haar blijft. Maar zijn geheugen is zijn vijand, elke keer als er weer een stukje van het ongeluk wordt beleefd... ja het was een ongeluk... wordt hij weer overspoeld door radeloosheid en een grenzeloos verdriet.
Hoe moet hij hier mee leren leven?
Dat is het ene verhaal, een verhaal over een student (nog niet echt een man), wiens leven totaal ontregeld wordt door een vroegtijdig verlies. Het andere verhaal (veel boeiender wat mij betreft) gaat over een jongeman die het leger in moet maar eigenlijk totaal niet geschikt is voor zijn taak. (wie wel?) Dit verhaal begint ten tijde van de Eerste Wereldoorlog. Het geeft een mooi beeld van de totale absurdheid van het begin van deze oorlog. De troonopvolger van Servie wordt vermoord en plots moet een Poolse jongeman gaan strijden tegen Rusland omdat Rusland een pakt heeft met Servië en Duitsland zich miskent voelt en overtuigd van zijn eigen militaire superioteit denkt in een paar maanden Frankrijk te kunnen veroveren.
De soldaat geeft zich over aan de Russen, wordt opgesloten in een krijgsgevangenkamp. Ontsnapt in een periode waarin de bolsjewieken hun revolutie uitvoeren. Loopt van Oost Rusland naar West Rusland...
Dit verhaal, hoewel ik het hier wat kort vertel (wordt zo al een lang verhaal) vond ik werkelijk boeiend. De hoofdpersoon was geloofwaardig en oprecht, je hebt het gevoel dat je zo iemand zo kunt leren kennen. De setting is ook intrigerend, vooral omdat je vanuit een totaal ongewoon perspectief een blik op de geschiedenis krijgt voorgeschoteld.
Maar ja, hoe is het nu met Leo?
Zijn aanvankelijke verdriet is realistisch weergegeven. Hij is een rouwende met de reacties waar rouwenden doorheen gaan. We krijgen stukjes en beetjes van de voorgeschiedenis te zien. Die boeiend zijn omdat we daarmee beter begrijpen hoeveel hij van haar hield en de manier waarop hij het zich herinnert aangeeft hoezeer hij in de war is.
Maar helaas, het verhaal slaat een lange tijdspanne over. Hij pakt zijn leven weer op, en nu leren we de ware hoofdpersoon kennen. Een ideaaltype van de metro-man, recht uit een 'chicklit' of 'ladlit' geplukt en zo plat als een dubbeltje. Met een dikke vettige en zoete saus van sentiment eroverheen.
Inmiddels walg ik van de hoofdpersoon en lees alleen maar door vanwege het andere verhaal. Maar het boek heeft al zijn aantrekkingskracht verloren. Het was qua taal al vrij gewoontjes, maar nu is er geen reden meer om door te lezen. Hoewel het boek bijna uit is laat ik het twee weken liggen. Vannacht heb ik het toch nog maar even uitgelezen omdat het nu eenmaal gratis is. Mijn eindoordeel?
De waarschuwing staat op de voorkant: het is een liefdesgeschiedenis. Soms zijn dat best leuke boeken, vaak niet. Maar de achterflap misleidt de potentiële koper. En dat neem ik het boek kwalijk.
Als liefdesgeschiedenis is het wat het is. Gewoon een boek voor mensen die van dat soort boeken houden. (niets mis mee natuurlijk)
Maar 'een fascinerende en ontroerende geschiedenis van liefde en oorlog, van rouw en hoop, toeval en lot'? ,br> Dat is het maar zo nu en dan. En tussendoor moet je worstelen door Leo's gezemel en geflirt met een mix van kwantum-fysica en een esoterische knutsel-uw-eigen-religie bouwpakket.
En oh ja, het einde is voorspelbaar.
levende in de wereld van 'Schaduw van de wind' Carlos Ruiz Zafon.
Mooi verslag Hendrik.
Het staat op de site http://www.leestafel.info/danny-scheinmann
Wat ik zo vreemd vond in het begin is dat je dacht dat Leo zwaar gewond was, en ineens staat hij op, gaat met de politie mee enz.
Bij de plek waar het busongeluk plaatsvond reageren mensen ook zo vreemd. En dan dat 'gedoe' met Eleni om haar vervoerd te krijgen enz.
Zelf vind ik ook wat jij zegt, het is een liefdesgeschiedenis maar echt een geweldig boek, nee.
Dettie
Het staat op de site http://www.leestafel.info/danny-scheinmann
Wat ik zo vreemd vond in het begin is dat je dacht dat Leo zwaar gewond was, en ineens staat hij op, gaat met de politie mee enz.
Bij de plek waar het busongeluk plaatsvond reageren mensen ook zo vreemd. En dan dat 'gedoe' met Eleni om haar vervoerd te krijgen enz.
Zelf vind ik ook wat jij zegt, het is een liefdesgeschiedenis maar echt een geweldig boek, nee.
Dettie
Laatst gewijzigd door Dettie op 17 Mei 2009, 15:02, 2 keer totaal gewijzigd.
Het zijn inderdaad een mooie weergaven van hoe wij het boek gelezen en ervaren hebben.
Dat is ook de bedoeling van een leesverslag natuurlijk.
Maar ik merk dat ik ook mijn twijfels heb.
Het zegt soms meer over ons zelf dan over het boek.
Ik vind een recensie toch iets anders.
Ik vraag me af wat zo'n uitgeverij nu eigenlijk precies wil met zo'n actie.
En net nu ik dit typ, gaat de bel en krijg ik mijn twee presentexemplaren overhandigd... Hoera!
Al met al heb ik wel goede herinneringen aan dit boek.
Zeker voor een debuut vind ik het knap en goed gedaan.
De man kan schrijven! Dat staat vast.
Hij moet sommige kneepjes van het vak alleen nog wat beter in zijn vingers krijgen. Vooral het schrijven over een ik-persoon in de tegenwoordige tijd lukt hem nog niet overtuigend genoeg.
Grada
die nog steeds de neiging heeft om met Ariadne te ondertekenen
Dat is ook de bedoeling van een leesverslag natuurlijk.
Maar ik merk dat ik ook mijn twijfels heb.
Het zegt soms meer over ons zelf dan over het boek.
Ik vind een recensie toch iets anders.
Ik vraag me af wat zo'n uitgeverij nu eigenlijk precies wil met zo'n actie.
En net nu ik dit typ, gaat de bel en krijg ik mijn twee presentexemplaren overhandigd... Hoera!
Al met al heb ik wel goede herinneringen aan dit boek.
Zeker voor een debuut vind ik het knap en goed gedaan.
De man kan schrijven! Dat staat vast.
Hij moet sommige kneepjes van het vak alleen nog wat beter in zijn vingers krijgen. Vooral het schrijven over een ik-persoon in de tegenwoordige tijd lukt hem nog niet overtuigend genoeg.
Grada
die nog steeds de neiging heeft om met Ariadne te ondertekenen
'Do you think it's a whoozle?'
Ik ben het helemaal met je eens Grada.
Gemiste tijd was een "verantwoord tussendoortje", dat ik met plezier gelezen heb. En ja de auteur heeft een rdelijk tot goed debuut neergezet.
Mijn exemplaar is inmiddels uitgeleeend geweest, en weer terugbezorgd; ook mijn vriendin heeft over dit boek dezelfde gedachten.
En inmiddels ben ik ook twee exemplaren rijker....jawel de postbode voor de deur, met die boeken ga ik een van mijn dochters en mijn buuf blij maken.
groetjes, irene
Gemiste tijd was een "verantwoord tussendoortje", dat ik met plezier gelezen heb. En ja de auteur heeft een rdelijk tot goed debuut neergezet.
Mijn exemplaar is inmiddels uitgeleeend geweest, en weer terugbezorgd; ook mijn vriendin heeft over dit boek dezelfde gedachten.
En inmiddels ben ik ook twee exemplaren rijker....jawel de postbode voor de deur, met die boeken ga ik een van mijn dochters en mijn buuf blij maken.
groetjes, irene
Dettie, ik begrijp het niet helemaal.
Ik had niet de indruk dat Leo zwaargewond in het ziekenhuis lag.
Het busongeluk is toch juist meegevallen?
Leo is er ongedeerd van af gekomen.
Zelfs Eleni had niet dood hoeven gaan, als ze niet de pech had gehad dat ze net op die plek zat.
Leo kan zich lange tijd dingen niet herinneren, maar dat is psychologisch verklaarbaar - vind ik.
Dat alles met brokstukken weer terugkomt, dat hij eerst denkt dat het anders gegaan is dan in werkelijkheid, dat vind ik juist goed gedaan van Scheinmann.
Ariadne
Ik had niet de indruk dat Leo zwaargewond in het ziekenhuis lag.
Het busongeluk is toch juist meegevallen?
Leo is er ongedeerd van af gekomen.
Zelfs Eleni had niet dood hoeven gaan, als ze niet de pech had gehad dat ze net op die plek zat.
Leo kan zich lange tijd dingen niet herinneren, maar dat is psychologisch verklaarbaar - vind ik.
Dat alles met brokstukken weer terugkomt, dat hij eerst denkt dat het anders gegaan is dan in werkelijkheid, dat vind ik juist goed gedaan van Scheinmann.
Ariadne'Do you think it's a whoozle?'
Pagina 9
Pas dan dringt tot Leo door dat hij op bed ligt en dat hij buiten bewustzijn moet zijn geweest.
Pag 10 Hij hijst zich overeind. Zijn hoofd tolt en hij zet zijn handen op het bed om zichzelf te ondersteunen.
Pag 15
Er trekt een pijnscheut door zijn been. Hij kijkt omlaag en ziet dat zijn spijkerbroek aan flarden is en doordrenkt met bloed. Daarna voelt hij zijn handen kloppen. Ze zijn opengehaald en bloeden. [...]
Zijn rechterschouder is zwaar gekneusd en zijn heupgewricht stuurt krachtige waarschuwingsschoten langs zijn rug omhoog. [...] Maar het ergst is zijn rechterknie. Die kan hij niet buigen of zelfs maar voelen.
En hup hij loopt naar buiten met de politieman mee.
Dettie
Pas dan dringt tot Leo door dat hij op bed ligt en dat hij buiten bewustzijn moet zijn geweest.
Pag 10 Hij hijst zich overeind. Zijn hoofd tolt en hij zet zijn handen op het bed om zichzelf te ondersteunen.
Pag 15
Er trekt een pijnscheut door zijn been. Hij kijkt omlaag en ziet dat zijn spijkerbroek aan flarden is en doordrenkt met bloed. Daarna voelt hij zijn handen kloppen. Ze zijn opengehaald en bloeden. [...]
Zijn rechterschouder is zwaar gekneusd en zijn heupgewricht stuurt krachtige waarschuwingsschoten langs zijn rug omhoog. [...] Maar het ergst is zijn rechterknie. Die kan hij niet buigen of zelfs maar voelen.
En hup hij loopt naar buiten met de politieman mee.
Dettie
Okay, ik snap nu wat je bedoelt, Dettie.
'Ongedeerd' kun je dat alles inderdaad niet noemen.
Ik bedoelde dat hij geen zware verwondingen heeft en zelfs nog in leven is in tegenstelling tot Eleni.
Maar zijn reacties interpreteer ik wel anders dan jij (misschien ook minder streng
).
Leo is psychisch totaal verlamd door de schok.
Hij heeft eerst helemaal niets door over zijn eigen toestand: de gescheurde kleren, het bloed, de glassplinters, zijn schouder, zijn knie, dat alles dringt niet tot hem door .
Zijn hele wezen gaat allereerst uit naar wat er met Eleni gebeurd is.
Hij heeft al die tijd nauwelijks contact met zichzelf, ook niet met de pijn die zijn lichaam moet voelen, maar die zijn geest niet of alleen ergens aan de zijlijn van zijn bewustzijn registreert.
Hij reageert als verdoofd, alsof hij zich van zichzelf distantieert.
Dus laat hij zich ook automatisch meevoeren met de politieagent.
Ik vind dat wel invoelbaar.
Grada
'Ongedeerd' kun je dat alles inderdaad niet noemen.
Ik bedoelde dat hij geen zware verwondingen heeft en zelfs nog in leven is in tegenstelling tot Eleni.
Maar zijn reacties interpreteer ik wel anders dan jij (misschien ook minder streng
).
Leo is psychisch totaal verlamd door de schok.
Hij heeft eerst helemaal niets door over zijn eigen toestand: de gescheurde kleren, het bloed, de glassplinters, zijn schouder, zijn knie, dat alles dringt niet tot hem door .
Zijn hele wezen gaat allereerst uit naar wat er met Eleni gebeurd is.
Hij heeft al die tijd nauwelijks contact met zichzelf, ook niet met de pijn die zijn lichaam moet voelen, maar die zijn geest niet of alleen ergens aan de zijlijn van zijn bewustzijn registreert.
Hij reageert als verdoofd, alsof hij zich van zichzelf distantieert.
Dus laat hij zich ook automatisch meevoeren met de politieagent.
Ik vind dat wel invoelbaar.
Grada'Do you think it's a whoozle?'
Het gaat mij er niet om of het wel of niet invoelbaar is.
Maar iemand die bewusteloos is geweest, flinke verwondingen heeft, klaarblijkelijk zo erg dat hij z'n knie niet eens voelt, laten ze zo het ziekenhuis uit wandelen? Dát vond ik vreemd.
Het kwam voor mij in ieder geval vreemd over omdat ik juist de indruk had dat het toch wel pittig was. En dan mag hij zo vertrekken van de artsen met bloedend been, glassplinters in z'n handen enz.
Dettie
die nu vast te horen krijgt, ja maar het is geen Nederland
Maar iemand die bewusteloos is geweest, flinke verwondingen heeft, klaarblijkelijk zo erg dat hij z'n knie niet eens voelt, laten ze zo het ziekenhuis uit wandelen? Dát vond ik vreemd.
Het kwam voor mij in ieder geval vreemd over omdat ik juist de indruk had dat het toch wel pittig was. En dan mag hij zo vertrekken van de artsen met bloedend been, glassplinters in z'n handen enz.
Dettie
die nu vast te horen krijgt, ja maar het is geen Nederland
O! Bedoelde je dat? Zég dat dan... 
Dus je vindt het wel invoelbaar op zich?
Hij is een poos bewusteloos geweest in het ziekenhuis en in de tussentijd zijn zijn verwondingen niet behandeld.
Die glassplinters in zijn been zouden toch al lang al weggehaald kunnen zijn en de wonden gedesinfecteerd en verbonden? Vreemd dat dat niet gebeurd is. Dat heb ik me inderdaad afgevraagd. Zoiets doet wel afbreuk aan de geloofwaardigheid van een boek voor mij. Klopt!
Grada
Dus je vindt het wel invoelbaar op zich?
Hij is een poos bewusteloos geweest in het ziekenhuis en in de tussentijd zijn zijn verwondingen niet behandeld.
Die glassplinters in zijn been zouden toch al lang al weggehaald kunnen zijn en de wonden gedesinfecteerd en verbonden? Vreemd dat dat niet gebeurd is. Dat heb ik me inderdaad afgevraagd. Zoiets doet wel afbreuk aan de geloofwaardigheid van een boek voor mij. Klopt!
Grada'Do you think it's a whoozle?'
Dus je vindt het wel invoelbaar op zich?
Daar ben ik nog niet over uit. Maar ik knapte een beetje af op die vreemde gang van zaken. En als het al begint met iets vreemd vinden dan lees je het boek toch anders.
Bovendien heb ik het nogal gehaast gelezen omdat ik het erg laat kreeg, ik heb er niet écht tijd voor genomen. Misschien was mijn indruk dan anders, positiever/negatiever, geweest.
Dettie
Terug naar “Door leden gelezen boeken en samenleesboeken”
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 22 gasten