He, wat jammer dat het uit is..dus ben ik maar alvast weer vooraan begonnen. Het is prachtig. Deed me denken aan H M van den Brink, vanwege de stijl. Niet het verhaal, dat zeer zeker niet!
Lees het verslag, klik hier http://www.leestafel.info/harry-oltheten
Marjo
Harry Oltheten: Wit licht (debuut)
Ik heb het boek nu uit en je verrast me telkens weer Marjo.
Wat maakt voor jou het verschil met een boek als Zwerver? De taal in dit boek?
Dit boek gaat over een man die zichzelf totaal kapot drinkt, hij leeft van fles naar fles, dat is het allesoverheersende.
In het boek Zwerver was ook een man die veel dronk en over zijn leven vertelde, persoonlijk vond ik die taal poëtischer dan in dit boek.
In dit boek heeft de man door geluk nog een huis en zit zijn tijd uit in een winkeltje waar hij ook gewoon doordrinkt.
In dit geval laat de hoofdpersoon wel merken dat hij een beter, vrij luxe, leven heeft geleid en een vrouw had die hem bedroog. In Zwerver had de vrouw zelfmoord gepleegd en was de man daardoor van de rel geraakt. Het verhaal van Zwerver raakte mij dieper, was rauwer, echter dan dit boek. Eigenlijk vond ik Zwerver meer een heer dan deze man.
Deze man scheldt, vloekt, kotst overal, is onbeschoft en in Zwerver probeert diegene nog enige waardigheid te tonen.
Ik ben er echt benieuwd naar waarom je het een wel mooi vindt en het ander niet.
Harry Oltheten heeft de man wel levensecht neergezet, je ziet hem door de straten scharrelen, maar wat ik wel vond is dat er erg veel toevalligheden waren. Zijn ex die hij tegenkomt, de man van Imma, de vrouw, een ex liefje, in de winkel die hem opzoekt...
Het is iemand aan de zelfrand van de maatschappij maar het échte zoals in Zwerver weet Oltheten niet neer te zetten. Hooguit hoe een zware alcoholist zich lichamelijk voelt, wat ook keer op keer verteld werd. Ik werd op het laatste een beetje misselijk van al het oprispende zuur en gestoorde ingewanden. In dit boek doet de man het zichzelf aan, hij weet dat hij teveel drinkt en weet dat hij moet stoppen wil hij het redden, hij doet alles zichzelf aan, is ook erg met zichzelf bezig en hoe hij er uit ziet en ik lees toch steeds zelfmedelijden.
In Zwerver is de man ontredderd, kapot, lees je wat er echt in hem omgaat.
Bij H.M. van den Brink was het juist het ingetogen verhaal, het stille, wat mij raakte. Dat vind ik in dit boek niet.
Ik vond het geen slecht boek, zeker niet, maar als verhaal vond ik dit boek niet overtuigend. Sorry.
Dettie
Wat maakt voor jou het verschil met een boek als Zwerver? De taal in dit boek?
Dit boek gaat over een man die zichzelf totaal kapot drinkt, hij leeft van fles naar fles, dat is het allesoverheersende.
In het boek Zwerver was ook een man die veel dronk en over zijn leven vertelde, persoonlijk vond ik die taal poëtischer dan in dit boek.
In dit boek heeft de man door geluk nog een huis en zit zijn tijd uit in een winkeltje waar hij ook gewoon doordrinkt.
In dit geval laat de hoofdpersoon wel merken dat hij een beter, vrij luxe, leven heeft geleid en een vrouw had die hem bedroog. In Zwerver had de vrouw zelfmoord gepleegd en was de man daardoor van de rel geraakt. Het verhaal van Zwerver raakte mij dieper, was rauwer, echter dan dit boek. Eigenlijk vond ik Zwerver meer een heer dan deze man.
Deze man scheldt, vloekt, kotst overal, is onbeschoft en in Zwerver probeert diegene nog enige waardigheid te tonen.
Ik ben er echt benieuwd naar waarom je het een wel mooi vindt en het ander niet.
Harry Oltheten heeft de man wel levensecht neergezet, je ziet hem door de straten scharrelen, maar wat ik wel vond is dat er erg veel toevalligheden waren. Zijn ex die hij tegenkomt, de man van Imma, de vrouw, een ex liefje, in de winkel die hem opzoekt...
Het is iemand aan de zelfrand van de maatschappij maar het échte zoals in Zwerver weet Oltheten niet neer te zetten. Hooguit hoe een zware alcoholist zich lichamelijk voelt, wat ook keer op keer verteld werd. Ik werd op het laatste een beetje misselijk van al het oprispende zuur en gestoorde ingewanden. In dit boek doet de man het zichzelf aan, hij weet dat hij teveel drinkt en weet dat hij moet stoppen wil hij het redden, hij doet alles zichzelf aan, is ook erg met zichzelf bezig en hoe hij er uit ziet en ik lees toch steeds zelfmedelijden.
In Zwerver is de man ontredderd, kapot, lees je wat er echt in hem omgaat.
Bij H.M. van den Brink was het juist het ingetogen verhaal, het stille, wat mij raakte. Dat vind ik in dit boek niet.
Ik vond het geen slecht boek, zeker niet, maar als verhaal vond ik dit boek niet overtuigend. Sorry.
Dettie
Laatst gewijzigd door Dettie op 20 Jun 2009, 13:18, 1 keer totaal gewijzigd.
Ha nou ja, als iedereen die het niet met mij eens is zich moet verontschuldigen!!
Het is al lang geleden dat ik dit boek las, maar ik weet dat ik het wilde herlezen. Dat zal niet vanwege het verhaal zijn, daar heb je vast een punt (dat ik al verwachtte, ha!). Het was de manier van schrijven, die mij aanstond.
Ik heb diverse zinnen aangehaald in mijn verslag. Die vormen de reden dat ik dit boek zo mooi vond.
Het is al lang geleden dat ik dit boek las, maar ik weet dat ik het wilde herlezen. Dat zal niet vanwege het verhaal zijn, daar heb je vast een punt (dat ik al verwachtte, ha!). Het was de manier van schrijven, die mij aanstond.
Ik heb diverse zinnen aangehaald in mijn verslag. Die vormen de reden dat ik dit boek zo mooi vond.
Ik heb het boek nu voor de tweede keer gelezen.
Wat ik wel mooi vind is de grote liefde die Rob de Keizer voelt voor zijn 'Jean' . Hij wil haar echt helpen, echt redden, in hoeverre dat kan met dat benevelde hoofd van hem.
De 'lelijke' verpleegster in het ziekenhuis vind ik ontroerend, zij is degene die precies begrijpt wat Rob de Keizer voelt, een enorme eenzaamheid, want zij voelt die ook.
Dettie
Wat ik wel mooi vind is de grote liefde die Rob de Keizer voelt voor zijn 'Jean' . Hij wil haar echt helpen, echt redden, in hoeverre dat kan met dat benevelde hoofd van hem.
De 'lelijke' verpleegster in het ziekenhuis vind ik ontroerend, zij is degene die precies begrijpt wat Rob de Keizer voelt, een enorme eenzaamheid, want zij voelt die ook.
Dettie
Ik was ook niet kapot van het verhaal. Te veel toevallige ontmoetingen en een raar einde. De schrijfstijl vond ik wel erg goed, maar het verhaal dus minder. Een gelijkenis met Over het water zag ik niet. Net wat Dettie zegt, de verstilde sfeer van dat boek was zo mooi. Die sfeer vind ik in Wit licht niet terug. De langzaam neerwaartse gang van Rob vond ik knap neergezet. Het lijkt me dat dat zo gaat bij een alcoholist.
Al met al ben ik dus niet laaiend enthousiast.
Al met al ben ik dus niet laaiend enthousiast.
Terug naar “Door leden gelezen boeken en samenleesboeken”
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 10 gasten