Ja het is altijd lastig als je het boek niet meer bij de hand hebt. Dan kan je niet even iets opzoeken. De grote lijnen blijven wel hangen maar die details he.
Dettie
Hülga Cigdem - De importbruid (debuut)
Wat een leuke toespraak van de schrijfster over haar inburgering! Ik heb echt respect gekregen voor haar doorzettingsvermogen!
Vanmiddag heb ik het boek "De Turkse bruid" van Necla Kelek ('05) uit de bieb opgehaald. "De importbruid" heeft me nieuwsgierig gemaakt naar meer informatie over dit onderwerp.
De achterkant van het boek:
"Al decennialang halen Turkse moslimfamilies in het buitenland meisjes als bruiden naar hun nieuwe vaderland. Deze 'importbruiden' worden vaak gedwongen te werken in de huishouding van hun schoonouders, en komen niet of nauwelijks buiten de deur - ze worden beschermd tegen alle 'slechte' invloeden.
De achtergrond voor dit alles wordt, volgens Necla Kelek, gevormd door de eeuwenoude geschiedenis van de islam in Turkije."
Het is een levensverhaal van een Duitse vrouw van Turkse komaf.
Ik ben benieuwd!
Jeannette
Vanmiddag heb ik het boek "De Turkse bruid" van Necla Kelek ('05) uit de bieb opgehaald. "De importbruid" heeft me nieuwsgierig gemaakt naar meer informatie over dit onderwerp.
De achterkant van het boek:
"Al decennialang halen Turkse moslimfamilies in het buitenland meisjes als bruiden naar hun nieuwe vaderland. Deze 'importbruiden' worden vaak gedwongen te werken in de huishouding van hun schoonouders, en komen niet of nauwelijks buiten de deur - ze worden beschermd tegen alle 'slechte' invloeden.
De achtergrond voor dit alles wordt, volgens Necla Kelek, gevormd door de eeuwenoude geschiedenis van de islam in Turkije."
Het is een levensverhaal van een Duitse vrouw van Turkse komaf.
Ik ben benieuwd!
Jeannette
"De Turkse bruid" is uit! Het is echt een boek waar je nog een tijdje over blijft nadenken vanwege de politieke boodschap in het boek: de integratie van de Turken in Duitsland is mislukt, mede door de traditie van uithuwelijking. De Duits - Turkse Kelek, die ook wel de Duitse Hirsi Ali genoemd wordt, heeft gekeken naar de positie van Turkse vrouwen in de westerse samenleving en haar analyse heeft zij verwerkt in een zeer verontrustend boek! Kelek en Ayaan Hirsi Ali hebben veel contact gehad in hun strijd tegen de positie van de vrouw in de islam. Net als Hirsi Ali is Necla Kelek is vele malen bedreigd vanwege haar opvattingen.
Het boek begint met de geschiedenis van de islam in Turkije en een cultuurhistorische achtergrond van het huwelijk in islamitisch Turkije, om bepaalde rituelen te verklaren. In de Turks islamitische cultuur gaat de familie-eer vòòr de zelfbeschikking van het individu! In die cultuur vindt men het normaal dat er door de ouders, voornamelijk door de moeder, een huwelijkskandidaat uitgekozen wordt.
De kern van het boek vormt het familieverhaal van de schrijfster. Haar moeder werd al op jonge leeftijd uitgehuwelijkt en na een aantal jaren in Istanbul gewoond te hebben, emigreerde de familie naar Duitsland. Daarnaast is er een verslag van interviews met importbruiden uit Turkije in Duitsland; en de laatste hoofdstukken gaan over een aantal praktische constateringen: moslims trouwen zo vroeg mogelijk, de bruiloft is de belangrijkste gebeurtenis in het leven van een islamitisch gezin en de toename van het dragen van hoofddoekjes door islamitische vrouwen in Duitsland. Kelek constateert: Duitsers tolereren teveel! In Duitse steden zijn Turkse wijken waardoor er geen integratie is met Duitsers. Haar oordeel: de bittere waarheid is dat de integratie is mislukt!
In de discussie over de strenge opvoeding van de dochter in de “De importbruid” opperde ik: Zou je als traditionele Turkse moeder jezelf beschermen door niet teveel van je dochter te houden en haar streng opvoeden omdat je weet dat je haar al weer jong moet afstaan aan haar schoonfamilie?
Wat las ik blz. 153 in de "De Turkse bruid": “Veel dorpskinderen kunnen tot op de dag van vandaag vertellen - hoe ze snel na hun geboorte aan een kinderloos familielid zijn gegeven en als vijf- of zesjarige met de schapen de bergen in werden gestuurd. In de gesprekken die ik had met de 'importbruiden' duiken zulke verhalen steeds weer op. Kinderen moeten geen te hechte band met hun moeder hebben, want ze behoren niet haar, maar de stam toe.”
”De Turkse bruid” bevat veel opzienbarende constateringen.
Iets opmerkelijks over moeders en zonen: (blz. 154): ”De absolute verering van de moeder is tot de dag van vandaag de pijler van het islamitisch leven, en de relatie van zonen tot hun moeder grenst in islamitische gezinnen soms aan heiligenverergering.” De zoon maakt zich niet los van de moeder, ook niet na zijn huwelijk. Volgens Kelek is de moeder de grote liefde van de man, alleen kan hij met haar geen geslachtsverkeer hebben. ”De aangetrouwde vrouw blijft daar en tegen haar leven lang de vreemde. Liefde kan ze van haar echtgenoot niet verwachten. De liefde is voorbehouden aan de moeder en aan Allah. In de liefde tussen de man en vrouw is niet voorzien. Omdat de zoon niet met de moeder naar bed mag, bezorgt zij hem een seksuele partner die hem moet bevredigen en bij wie hij kinderen moet verwekken.”
(blz. 214) ”De hoogste status die een vrouw in de Turks islamitische familie kan bereiken is die van schoonmoeder. Pas dan mag ze zelf beslissen, een bruid voor hem uitzoeken, wier leven ze mag bepalen en wie ze bevelen mag geven.”
Over de hoofddoek: (blz. 162): “De sluier was dus niet, zoals deze tegenwoordig vaak ten onrechte wordt voorgesteld, een teken van geloof, maar een maatregel om vrouwen tegen de opdringerigheid van mannen te beschermen en werd tegelijkertijd een instrument om vrouwen af te schermen en buiten te sluiten.”
Over de typische importbruid (blz. 170): “De typische importbruid is meestal net achttien, komt uit een dorp en heeft vier of zes jaar onderwijs achter de rug waardoor ze gebrekkig heeft leren lezen en schrijven. Ze wordt door haar ouders uitgehuwelijkt aan een man van Turkse afkomst uit Duitsland die ze niet kent en die misschien familie van haar is. Ze komt na de bruiloft in een Duitse stad terecht, in een Duitse familie. Ze leeft uitsluitend binnen deze familie en heeft geen contact met mensen buiten de Turkse gemeenschap… Ze spreekt geen Duits en kent haar rechten niet.”
Blz. 214: De vrouw moet ervoor zorgen dat de man bevredigd wordt, ze moet hem kinderen schenken en het huishouden doen. Van liefde is geen sprake. De liefde van de zoon is voor zijn moeder of God. De vrouw is de seksuele partner. Het lukt haar pas sociaal op te klimmen als ze zelf moeder van een zoon wordt. De hoogste status die een vrouw in de Turks - islamitische familie kan bereiken is die van schoonmoeder. Pas dan mag ze zelf beslissen, een bruid voor hem uitzoeken, wier leven ze mag bepalen en wie ze bevelen mag geven.”
Blz. 228: ”Het is bij Turkse migranten gebruikelijk dat importbruiden als gratis hulp in de huishouding worden gebruikt.”
Kelek constateert (blz 251):” In Duitsland is gestreden voor gelijke rechten voor man en vrouw, maar dezelfde mensen lijken, als het om de islam gaat, met blindheid gelagen te zijn.”
”De importbruid” is een roman, ”De Turkse bruid” is geen roman, maar een pleidooi voor de integratie van Turken in Duitsland. De hoofdpersoon in ”De importbruid” beantwoordt aan de door Kelek gegeven typering van importbruiden. Na het lezen van ”De Turkse bruid” begrijp ik de levensvisie en het handelen van de schoonmoeder in ”De importbruid” beter. En ik denk dat er niet veel verschil is tussen de Turks islamitische gemeenschap in Duitsland en de Turks islamitische gemeenschap in Nederland.
Door het lezen van ”De Turkse bruid” heb ik meer inzicht gekregen in de positie van de Turks islamitische vrouw in een Turkse gemeenschap in een westers land.
Maar de situatie die Necla Kelek schetst is zeer verontrustend! "De Turkse bruid" is een verontrustend boek!
Jeannette
Het boek begint met de geschiedenis van de islam in Turkije en een cultuurhistorische achtergrond van het huwelijk in islamitisch Turkije, om bepaalde rituelen te verklaren. In de Turks islamitische cultuur gaat de familie-eer vòòr de zelfbeschikking van het individu! In die cultuur vindt men het normaal dat er door de ouders, voornamelijk door de moeder, een huwelijkskandidaat uitgekozen wordt.
De kern van het boek vormt het familieverhaal van de schrijfster. Haar moeder werd al op jonge leeftijd uitgehuwelijkt en na een aantal jaren in Istanbul gewoond te hebben, emigreerde de familie naar Duitsland. Daarnaast is er een verslag van interviews met importbruiden uit Turkije in Duitsland; en de laatste hoofdstukken gaan over een aantal praktische constateringen: moslims trouwen zo vroeg mogelijk, de bruiloft is de belangrijkste gebeurtenis in het leven van een islamitisch gezin en de toename van het dragen van hoofddoekjes door islamitische vrouwen in Duitsland. Kelek constateert: Duitsers tolereren teveel! In Duitse steden zijn Turkse wijken waardoor er geen integratie is met Duitsers. Haar oordeel: de bittere waarheid is dat de integratie is mislukt!
In de discussie over de strenge opvoeding van de dochter in de “De importbruid” opperde ik: Zou je als traditionele Turkse moeder jezelf beschermen door niet teveel van je dochter te houden en haar streng opvoeden omdat je weet dat je haar al weer jong moet afstaan aan haar schoonfamilie?
Wat las ik blz. 153 in de "De Turkse bruid": “Veel dorpskinderen kunnen tot op de dag van vandaag vertellen - hoe ze snel na hun geboorte aan een kinderloos familielid zijn gegeven en als vijf- of zesjarige met de schapen de bergen in werden gestuurd. In de gesprekken die ik had met de 'importbruiden' duiken zulke verhalen steeds weer op. Kinderen moeten geen te hechte band met hun moeder hebben, want ze behoren niet haar, maar de stam toe.”
”De Turkse bruid” bevat veel opzienbarende constateringen.
Iets opmerkelijks over moeders en zonen: (blz. 154): ”De absolute verering van de moeder is tot de dag van vandaag de pijler van het islamitisch leven, en de relatie van zonen tot hun moeder grenst in islamitische gezinnen soms aan heiligenverergering.” De zoon maakt zich niet los van de moeder, ook niet na zijn huwelijk. Volgens Kelek is de moeder de grote liefde van de man, alleen kan hij met haar geen geslachtsverkeer hebben. ”De aangetrouwde vrouw blijft daar en tegen haar leven lang de vreemde. Liefde kan ze van haar echtgenoot niet verwachten. De liefde is voorbehouden aan de moeder en aan Allah. In de liefde tussen de man en vrouw is niet voorzien. Omdat de zoon niet met de moeder naar bed mag, bezorgt zij hem een seksuele partner die hem moet bevredigen en bij wie hij kinderen moet verwekken.”
(blz. 214) ”De hoogste status die een vrouw in de Turks islamitische familie kan bereiken is die van schoonmoeder. Pas dan mag ze zelf beslissen, een bruid voor hem uitzoeken, wier leven ze mag bepalen en wie ze bevelen mag geven.”
Over de hoofddoek: (blz. 162): “De sluier was dus niet, zoals deze tegenwoordig vaak ten onrechte wordt voorgesteld, een teken van geloof, maar een maatregel om vrouwen tegen de opdringerigheid van mannen te beschermen en werd tegelijkertijd een instrument om vrouwen af te schermen en buiten te sluiten.”
Over de typische importbruid (blz. 170): “De typische importbruid is meestal net achttien, komt uit een dorp en heeft vier of zes jaar onderwijs achter de rug waardoor ze gebrekkig heeft leren lezen en schrijven. Ze wordt door haar ouders uitgehuwelijkt aan een man van Turkse afkomst uit Duitsland die ze niet kent en die misschien familie van haar is. Ze komt na de bruiloft in een Duitse stad terecht, in een Duitse familie. Ze leeft uitsluitend binnen deze familie en heeft geen contact met mensen buiten de Turkse gemeenschap… Ze spreekt geen Duits en kent haar rechten niet.”
Blz. 214: De vrouw moet ervoor zorgen dat de man bevredigd wordt, ze moet hem kinderen schenken en het huishouden doen. Van liefde is geen sprake. De liefde van de zoon is voor zijn moeder of God. De vrouw is de seksuele partner. Het lukt haar pas sociaal op te klimmen als ze zelf moeder van een zoon wordt. De hoogste status die een vrouw in de Turks - islamitische familie kan bereiken is die van schoonmoeder. Pas dan mag ze zelf beslissen, een bruid voor hem uitzoeken, wier leven ze mag bepalen en wie ze bevelen mag geven.”
Blz. 228: ”Het is bij Turkse migranten gebruikelijk dat importbruiden als gratis hulp in de huishouding worden gebruikt.”
Kelek constateert (blz 251):” In Duitsland is gestreden voor gelijke rechten voor man en vrouw, maar dezelfde mensen lijken, als het om de islam gaat, met blindheid gelagen te zijn.”
”De importbruid” is een roman, ”De Turkse bruid” is geen roman, maar een pleidooi voor de integratie van Turken in Duitsland. De hoofdpersoon in ”De importbruid” beantwoordt aan de door Kelek gegeven typering van importbruiden. Na het lezen van ”De Turkse bruid” begrijp ik de levensvisie en het handelen van de schoonmoeder in ”De importbruid” beter. En ik denk dat er niet veel verschil is tussen de Turks islamitische gemeenschap in Duitsland en de Turks islamitische gemeenschap in Nederland.
Door het lezen van ”De Turkse bruid” heb ik meer inzicht gekregen in de positie van de Turks islamitische vrouw in een Turkse gemeenschap in een westers land.
Maar de situatie die Necla Kelek schetst is zeer verontrustend! "De Turkse bruid" is een verontrustend boek!
Jeannette
uithuwelijking
Nog een autobiografisch verhaal over een jong Turks meisje dat uitgehuwelijkt werd.
"De nootjes van het huwelijk" is het autobiografische verhaal van Aysel Caliskan; het levensverhaal is opgetekend door Mariel Croon. Het boek is in 2006 verschenen.
De vader behoort tot de eerste generatie gastarbeiders in Nederland en laat wanneer Aysel drie jaar is, zijn vrouw en kinderen uit Turkije overkomen. De familie komt te wonen in een kleine flat. De ouders spreken geen Nederlands en Aysel moet vaak tolken. Er wordt nog een zoontje geboren, Memo. Memo blijkt geestelijk gehandicapt te zijn; dit is een enorm taboe in de Turkse gemeenschap.
Wanneer Aysel 13 jaar is, wordt ze door haar ouders uitgehuwelijkt in Turkije. Ze gaat bij haar schoonouders inwonen en moet haar schoonmoeder gehoorzamen.
Na anderhalf jaar weet ze te vluchten en komt weer bij haar ouders in Nederland wonen waar ze de zorg krijgt voor haar gehandicapte broertje. Al snel mag ze van haar ouders niet meer naar school en ze dreigt weer uitgehuwelijkt te worden. Aysel vlucht in een huwelijk met een oudere Turkse man en krijgt twee kinderen. Deze tweede echtgenoot blijkt in Turkije nog een vrouw en drie kinderen te hebben!
Aysel wordt verscheidene malen door haar man mishandelt en uiteindelijk durft ze het aan om van hem te scheiden.
Aysel is gaan studeren en werkt nu met verstandelijk gehandicapte allochtonen. Ze heeft voor haar werk diverse prijzen gewonnen.
Veel stereotypen over Turken in Nederland zijn in dit levensverhaal te vinden:
- Meisjes hoeven niet te leren want zij gaan later toch trouwen.
- De familie eer is belangrijker dan het persoonlijk welzijn.
- Op jonge leeftijd krijgen kinderen de zorg voor nog jongere kinderen.
- De kinderen dienen hun ouders te gehoorzamen.
- Op vakantie in Turkije moet de schijn opgehouden worden dat het in Nederland heel goed gaat.
- De moeder is liefdeloos naar haar dochters; zij gaan later immers naar de schoonfamilie.
- Een vrouw moet gewoon maar accepteren dat haar echtgenoot "losse handjes" heeft.
Net als "De importbruid" geeft "De nootjes van het huwelijk" een kijk in de wereld van Turkse vrouwen in Nederland.
In de bibliotheek staat "De nootjes van het huwelijk" op de afdeling 'waargebeurde levensverhalen'.
Jeannette
"De nootjes van het huwelijk" is het autobiografische verhaal van Aysel Caliskan; het levensverhaal is opgetekend door Mariel Croon. Het boek is in 2006 verschenen.
De vader behoort tot de eerste generatie gastarbeiders in Nederland en laat wanneer Aysel drie jaar is, zijn vrouw en kinderen uit Turkije overkomen. De familie komt te wonen in een kleine flat. De ouders spreken geen Nederlands en Aysel moet vaak tolken. Er wordt nog een zoontje geboren, Memo. Memo blijkt geestelijk gehandicapt te zijn; dit is een enorm taboe in de Turkse gemeenschap.
Wanneer Aysel 13 jaar is, wordt ze door haar ouders uitgehuwelijkt in Turkije. Ze gaat bij haar schoonouders inwonen en moet haar schoonmoeder gehoorzamen.
Na anderhalf jaar weet ze te vluchten en komt weer bij haar ouders in Nederland wonen waar ze de zorg krijgt voor haar gehandicapte broertje. Al snel mag ze van haar ouders niet meer naar school en ze dreigt weer uitgehuwelijkt te worden. Aysel vlucht in een huwelijk met een oudere Turkse man en krijgt twee kinderen. Deze tweede echtgenoot blijkt in Turkije nog een vrouw en drie kinderen te hebben!
Aysel wordt verscheidene malen door haar man mishandelt en uiteindelijk durft ze het aan om van hem te scheiden.
Aysel is gaan studeren en werkt nu met verstandelijk gehandicapte allochtonen. Ze heeft voor haar werk diverse prijzen gewonnen.
Veel stereotypen over Turken in Nederland zijn in dit levensverhaal te vinden:
- Meisjes hoeven niet te leren want zij gaan later toch trouwen.
- De familie eer is belangrijker dan het persoonlijk welzijn.
- Op jonge leeftijd krijgen kinderen de zorg voor nog jongere kinderen.
- De kinderen dienen hun ouders te gehoorzamen.
- Op vakantie in Turkije moet de schijn opgehouden worden dat het in Nederland heel goed gaat.
- De moeder is liefdeloos naar haar dochters; zij gaan later immers naar de schoonfamilie.
- Een vrouw moet gewoon maar accepteren dat haar echtgenoot "losse handjes" heeft.
Net als "De importbruid" geeft "De nootjes van het huwelijk" een kijk in de wereld van Turkse vrouwen in Nederland.
In de bibliotheek staat "De nootjes van het huwelijk" op de afdeling 'waargebeurde levensverhalen'.
Jeannette
Wat één boek al niet teweeg kan brengen!
Ik zit vol bewondering jouw heldere toelichtingen te lezen jeanette.
Hoe meer ik hier over lees hoe meer ik denk dat het probleem is dat de gedachten van Turkse mensen in tijd achterlopen op de westerse moderne tijd.
- Meisjes hoeven niet te leren... dat was in de tijd van mijn ouders ook nog het geval.
- De familie is belangrijker... ja, dat was toen ook zo. Je deed je familie de oneer niet aan om samen te gaan wonen, of met iemand van een ander geloof te trouwen. Als er iets 'onfatsoenlijks' in jouw gezin gebeurde werd de hele familie er op aangekeken. (families woonden ook veel dichter bij elkaar) Vrouwen moesten netjes in huis zijn, er netjes bij lopen, fatsoenlijk zijn, niet drinken enz. Deden ze dat wel dan was dat schande voor de familie, dan deugde de familie niet.
- Op jonge leeftijd krijgen kinderen de zorg voor nog jongere kinderen...
Ja, vooral in de grote katholieke gezinnen was dat het geval.
- De kinderen dienen de ouders te gehoorzamen... ook dat was het geval. Hoeveel stellen zijn niet uit elkaar moeten gaan omdat de ouders nee zeiden. Hoeveel kinderen mochten niet het beroep kiezen wat zij wilden? Mochten niet met bepaalde kinderen omgaan omdat ze rood (politiek) of gereformeerd of a-sociaal of wat dan ook waren.
Alleen de laatste twee punten kloppen niet met toen. Wel dat de man het voor het zeggen had maar of 'losse handjes' erbij hoorden dat weet ik niet.
Het lijkt me voor Turkse vrouwen erg verwarrend en moeilijk om zich staande te houden in een maatschappij die zo verschillend is dan zij gewend zijn. Je moet maar de energie op kunnen brengen om al de 'wetten' te trotseren en de kans te lopen je hele familie (in een vreemd land!) kwijt te raken.
Deze boeken laten volgens mij dit dilemma zien. Waar kies je voor als Turkse vrouw zijnde?
Dettie
Ik zit vol bewondering jouw heldere toelichtingen te lezen jeanette.
Hoe meer ik hier over lees hoe meer ik denk dat het probleem is dat de gedachten van Turkse mensen in tijd achterlopen op de westerse moderne tijd.
- Meisjes hoeven niet te leren... dat was in de tijd van mijn ouders ook nog het geval.
- De familie is belangrijker... ja, dat was toen ook zo. Je deed je familie de oneer niet aan om samen te gaan wonen, of met iemand van een ander geloof te trouwen. Als er iets 'onfatsoenlijks' in jouw gezin gebeurde werd de hele familie er op aangekeken. (families woonden ook veel dichter bij elkaar) Vrouwen moesten netjes in huis zijn, er netjes bij lopen, fatsoenlijk zijn, niet drinken enz. Deden ze dat wel dan was dat schande voor de familie, dan deugde de familie niet.
- Op jonge leeftijd krijgen kinderen de zorg voor nog jongere kinderen...
Ja, vooral in de grote katholieke gezinnen was dat het geval.
- De kinderen dienen de ouders te gehoorzamen... ook dat was het geval. Hoeveel stellen zijn niet uit elkaar moeten gaan omdat de ouders nee zeiden. Hoeveel kinderen mochten niet het beroep kiezen wat zij wilden? Mochten niet met bepaalde kinderen omgaan omdat ze rood (politiek) of gereformeerd of a-sociaal of wat dan ook waren.
Alleen de laatste twee punten kloppen niet met toen. Wel dat de man het voor het zeggen had maar of 'losse handjes' erbij hoorden dat weet ik niet.
Het lijkt me voor Turkse vrouwen erg verwarrend en moeilijk om zich staande te houden in een maatschappij die zo verschillend is dan zij gewend zijn. Je moet maar de energie op kunnen brengen om al de 'wetten' te trotseren en de kans te lopen je hele familie (in een vreemd land!) kwijt te raken.
Deze boeken laten volgens mij dit dilemma zien. Waar kies je voor als Turkse vrouw zijnde?
Dettie
Wat toevallig.. ik heb net het verslag zitten maken en ik zie ineens het item weer bovenaan staan!
Dat laatste denk ik, Dettie. Ze was helemaal niet toe aan een kind, en zag haar als een belemmering voor haar eigen ontwikkeling.
Lees het verslag, klik hier http://www.leestafel.info/huelya-cigdem
Marjo
Dat laatste denk ik, Dettie. Ze was helemaal niet toe aan een kind, en zag haar als een belemmering voor haar eigen ontwikkeling.
Lees het verslag, klik hier http://www.leestafel.info/huelya-cigdem
Marjo
Mooi verslag, Marjo!
Ik denk ook Dettie, dat de hoofdpersoon van de "De importbruid" doordat ze zo jong was, niet anders met haar - ongeplande - dochtertje kon omgaan als haar moeder met haar. Wanneer ze i.p.v. een dochtertje een zoontje had gekregen had haar dat ongetwijfeld meer aanzien gegeven in de familie. Dat haar schoonmoeder wel heel liefdevol met haar kleindochter omging, is opmerkelijk. Maar de oma heeft dan inmiddels door het feit dat haar zoon getrouwd is en een kind heeft, de hoogste positie die er voor een vrouw is te behalen binnen een familie in de Turkse gemeenschap bereikt.
Jeannette
Ik denk ook Dettie, dat de hoofdpersoon van de "De importbruid" doordat ze zo jong was, niet anders met haar - ongeplande - dochtertje kon omgaan als haar moeder met haar. Wanneer ze i.p.v. een dochtertje een zoontje had gekregen had haar dat ongetwijfeld meer aanzien gegeven in de familie. Dat haar schoonmoeder wel heel liefdevol met haar kleindochter omging, is opmerkelijk. Maar de oma heeft dan inmiddels door het feit dat haar zoon getrouwd is en een kind heeft, de hoogste positie die er voor een vrouw is te behalen binnen een familie in de Turkse gemeenschap bereikt.
Jeannette
Deze avond heb ik doorgebracht in het gezelschap van onder andere Hulya Cigdem.
Turkse vrouwen hebben veel meer te vertellen binnen de familie dan buitenstaanders denken.
Binnen de Turkse cultuur is sprake van een wij-cultuur. Niet de ik-cultuur die hier in Nederland geldt, maar de onderlinge familieband bepaalt het leven. Kinderen voldoen dus meestal aan het verwachtingspatroon van hun ouders, grootouders, ooms, tantes enz. Ze denken niet zelf na, want dat is niet nodig. De familie bepaalt alles.
Natuurlijk gaat de familie liefdevol om met hun kinderen, en kleinkinderen, zolang ze zich binnen die familie gedragen zoals dat 'hoort'. Pas als er grenzen overschreden dreigen te worden, moet er ingegrepen worden. Dat zal eerder gebeuren als ze in contact komen met buitenlanders (Nederlanders).
Tja, slaan is een zwaktebod, maar dat gebeurt overal toch? Geen excuus overigens!
Van oudsher is het zo dat een vrouw de familie-eer kan bezoedelen. Niet de man, want (die vond ik wel leuk) als de man zich moest gedragen als de vrouw, dan had Allah er wel voor gezorgd dat ook hij een kenmerk van het verlies van zijn maagdelijkheid zou hebben!
Hulya Cigdem is een voorstander van het beperken van importbruiden 'want het binnenhalen van steeds weer op nieuw jonge, niet Nederlands sprekende meisjes houdt in dat de non-emancipatie van de Turkse gemeenschap in stand gehouden wordt. En integratie is juist de bedoeling.
Niet iedereen was het met haar eens, want zei iemand: wat als een Nederlander verliefd wordt op een bv Canadees, en die zou niet naar Canada mogen vanwege beperkingen, zoals Nederland die op wil leggen aan oa Turkse vrouwen? Met andere woorden: mag je persoonlijke vrijheid aan banden leggen?
Het was een leerzame avond, en het blijkt maar weer dat er altijd meerdere kanten aan een zaak zitten. Het is niet eenvoudig...
Turkse vrouwen hebben veel meer te vertellen binnen de familie dan buitenstaanders denken.
Binnen de Turkse cultuur is sprake van een wij-cultuur. Niet de ik-cultuur die hier in Nederland geldt, maar de onderlinge familieband bepaalt het leven. Kinderen voldoen dus meestal aan het verwachtingspatroon van hun ouders, grootouders, ooms, tantes enz. Ze denken niet zelf na, want dat is niet nodig. De familie bepaalt alles.
Natuurlijk gaat de familie liefdevol om met hun kinderen, en kleinkinderen, zolang ze zich binnen die familie gedragen zoals dat 'hoort'. Pas als er grenzen overschreden dreigen te worden, moet er ingegrepen worden. Dat zal eerder gebeuren als ze in contact komen met buitenlanders (Nederlanders).
Tja, slaan is een zwaktebod, maar dat gebeurt overal toch? Geen excuus overigens!
Van oudsher is het zo dat een vrouw de familie-eer kan bezoedelen. Niet de man, want (die vond ik wel leuk) als de man zich moest gedragen als de vrouw, dan had Allah er wel voor gezorgd dat ook hij een kenmerk van het verlies van zijn maagdelijkheid zou hebben!
Hulya Cigdem is een voorstander van het beperken van importbruiden 'want het binnenhalen van steeds weer op nieuw jonge, niet Nederlands sprekende meisjes houdt in dat de non-emancipatie van de Turkse gemeenschap in stand gehouden wordt. En integratie is juist de bedoeling.
Niet iedereen was het met haar eens, want zei iemand: wat als een Nederlander verliefd wordt op een bv Canadees, en die zou niet naar Canada mogen vanwege beperkingen, zoals Nederland die op wil leggen aan oa Turkse vrouwen? Met andere woorden: mag je persoonlijke vrijheid aan banden leggen?
Het was een leerzame avond, en het blijkt maar weer dat er altijd meerdere kanten aan een zaak zitten. Het is niet eenvoudig...
Wat doe je toch veel Marjo.
Er komen heel veel vragen in me op nu ik jouw verhaal lees.
Het lijkt me bizar als je zo gewend bent in het 'wij' te denken om dan in Nederland te komen wonen waar dat totaal niet zo is. Goed we gaan om met familie maar we vragen ze geen toestemming ergens voor, hooguit kinderen aan hun ouders maar verder gaat het niet.
Ik vraag me ook af wat de grenzen zijn. Is de ene familie strenger in de grenzen als de andere of zijn het algemeen geldende grenzen.
Hier in Nederland is een meisje die veel vriendjes heeft een 'afgelikte boterham' en een jongen met veel vriendinnetjes een stoere bink. Ook hier is er nog steeds onderscheid. (er is nog veel te doen aan emancipatie)
Zijn de importbruiden ook verliefd vraag ik me dan af. Of is het huwelijk geregeld door de familie en kennen ze elkaar nauwelijks.
Wat weet ik er eigenlijk weinig van af merk ik nu weer.
En heb je dit nog gevraagd?
Dettie
Er komen heel veel vragen in me op nu ik jouw verhaal lees.
Het lijkt me bizar als je zo gewend bent in het 'wij' te denken om dan in Nederland te komen wonen waar dat totaal niet zo is. Goed we gaan om met familie maar we vragen ze geen toestemming ergens voor, hooguit kinderen aan hun ouders maar verder gaat het niet.
Ik vraag me ook af wat de grenzen zijn. Is de ene familie strenger in de grenzen als de andere of zijn het algemeen geldende grenzen.
Hier in Nederland is een meisje die veel vriendjes heeft een 'afgelikte boterham' en een jongen met veel vriendinnetjes een stoere bink. Ook hier is er nog steeds onderscheid. (er is nog veel te doen aan emancipatie)
Hulya Cigdem is een voorstander van het beperken van importbruiden 'want het binnenhalen van steeds weer op nieuw jonge, niet Nederlands sprekende meisjes houdt in dat de non-emancipatie van de Turkse gemeenschap in stand gehouden wordt. En integratie is juist de bedoeling.
Niet iedereen was het met haar eens, want zei iemand: wat als een Nederlander verliefd wordt op een bv Canadees, en die zou niet naar Canada mogen vanwege beperkingen, zoals Nederland die op wil leggen aan oa Turkse vrouwen? Met andere woorden: mag je persoonlijke vrijheid aan banden leggen?
Zijn de importbruiden ook verliefd vraag ik me dan af. Of is het huwelijk geregeld door de familie en kennen ze elkaar nauwelijks.
Wat weet ik er eigenlijk weinig van af merk ik nu weer.
Dettie schreef:Toch bizar dat grootmoeder dan blijkbaar wel lief kan zijn. Zij moet dat kind ook weer afstaan... Echt begrijpen doe ik het nog steeds niet.
Marjo schreef:Je zou dan aan de schrijfster moeten vragen waarom ze dit zo gedaan heeft.
En heb je dit nog gevraagd?
Dettie
Hulya Cigdem (haar man was er ook gisteren) en ook de andere spreeksters gaven aan dat het steeds meer de gewoonte wordt om aan de betrokkenen van zo'n huwelijk te vragen of ze wel willen. Bij Cigdem zelf (en ook de hoofdpersoon van haar boek) was er sprake van verliefdheid.
Dat neemt dus toe omdat ze inspraak krijgen. En op die manier komen er ook meer importbruidegommen! Vakanties hè!
Ik denk dat wij ons niet kunnen voorstellen hoe dat is een 'wij-cultuur'. Ik niet tenminste. Families zijn heel erg hecht, en Hulya gaf dus ook aan dat zij als schoondochter, hoewel ze er steeds minder zin in had, wist wat de schoonmoeder van haar wilde, en dat deed ze dus ook. Want het hoort zo, iedereen doet het, het wordt verwacht, en je verwacht het zelf ook.
Doordat ze hier in Nederland in aanraking kwam met Nederlanders, ontdekte ze dat het ook anders kon. Pas na twee jaar, zei ze, begon ze zich stukje bij beetje los te werken. Nu is het dus zover gekomen dat de familie haar gezin liever niet meer ziet.
Ik heb dat niet gevraagd nee, vond het toch te persoonlijk. Maar ik denk toch wel begrepen te hebben dat ook dat te maken heeft met het 'wij'-gevoel. En het veel grotere plichtsbesef dat zij hebben.
Iemand uit het publiek merkte inderdaad geregeld op dat het in Nederland ook ooit zo was, dat schijnheilige verschil tussen meisjes en jongens, en wat je zegt, het is vaak nog steeds zo. Alleen zijn wij er veel opener over, en is se.ks blijkbaar veelal nog taboe bij Turken.
Dat neemt dus toe omdat ze inspraak krijgen. En op die manier komen er ook meer importbruidegommen! Vakanties hè!
Ik denk dat wij ons niet kunnen voorstellen hoe dat is een 'wij-cultuur'. Ik niet tenminste. Families zijn heel erg hecht, en Hulya gaf dus ook aan dat zij als schoondochter, hoewel ze er steeds minder zin in had, wist wat de schoonmoeder van haar wilde, en dat deed ze dus ook. Want het hoort zo, iedereen doet het, het wordt verwacht, en je verwacht het zelf ook.
Doordat ze hier in Nederland in aanraking kwam met Nederlanders, ontdekte ze dat het ook anders kon. Pas na twee jaar, zei ze, begon ze zich stukje bij beetje los te werken. Nu is het dus zover gekomen dat de familie haar gezin liever niet meer ziet.
Ik heb dat niet gevraagd nee, vond het toch te persoonlijk. Maar ik denk toch wel begrepen te hebben dat ook dat te maken heeft met het 'wij'-gevoel. En het veel grotere plichtsbesef dat zij hebben.
Iemand uit het publiek merkte inderdaad geregeld op dat het in Nederland ook ooit zo was, dat schijnheilige verschil tussen meisjes en jongens, en wat je zegt, het is vaak nog steeds zo. Alleen zijn wij er veel opener over, en is se.ks blijkbaar veelal nog taboe bij Turken.
Marjo schreef:Deze avond heb ik doorgebracht in het gezelschap van onder andere Hulya Cigdem.
Hulya Cigdem is een voorstander van het beperken van importbruiden .
Wat een interessante avond, Marjo!
Heeft Hulya Cigdem ook aangegeven hoe zij denkt dat het aantal importbruiden beperkt kan worden?
Jeannette
Terug naar “Door leden gelezen boeken en samenleesboeken”
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Bing [Bot] en 11 gasten