Gerarda Mak - Alleen met velen

[Tresoula]

Alleen met velen - Gerarda Mak

Het verhaal van mijn moeder

Achterflap:
Alleen met velen is het ontroerende levensverhaal van Cornelia Catherina Meeuwisse, geboren in 1921 in Hellevoetsluis. Vlak na de oorlog trouwde Cornelia, roepnaam Corrie, met Jan Mak.
Ze kregen elf kinderen.
Corrie vertelde altijd verhalen van vroeger, over haar jeugd voor de oorlog en haar dochter Gerarda luisterde gefascineerd. Tien jaar geleden besloot Gerarda een boek te schrijven over haar moeder.
Alles wat ze zich herinnerde schreef ze op en ze vroeg haar moeder en broers en zussen om aanvullingen.
Zo ontstond een prachtig portret van een vrouw die opgroeide voor de Tweede Wereldoorlog en moeder werd in de jaren vijftig.
Alleen met velen is de voor veel mensen herkenbare geschiedenis van een groot katholiek gezin in de jaren na de oorlog, een tijd waarin de wereld razendsnel veranderde. Het is ook een eerbetoon aan een moeder.
Gerarda Mak is het zevende kind van Corrie en Jan Mak. Ze woont in Westerland in de kop van Noord-Holland.

Mijn mening:
Het verhaal wordt verteld vanuit het gezichtspunt van de moeder van de schrijfster, Corrie Meeuwisse.
Het ademt echt de tijdsgeest, de armoede, de saamhorigheid, de macht van de kerk, naïviteit van de jaren vlak vóór en na de oorlog. De geschiedenis van het gewone volk.
Het begint meteen al erg ingrijpend. Vijf zusjes gaan op stap met vader, met de trein. Ze weten nog niet waar ze heen gaan. Ze genieten, zoals ze van elk uitstapje met hun vader genieten.
Vader brengt de kinderen op aanraden van de pastoor, na veel wikken en wegen, naar een nonnenweeshuis.
Moeder lijdt aan tbc en zal het niet lang meer maken. Vader kan de zorg voor de kinderen niet alleen aan.
Er zijn al klachten van de buren gekomen dat de jongsten op straat zwerven i.p.v. naar school te gaan.
Vaders hart breekt als hij ze achterlaat bij de nonnen. Je voelt de aarzeling van vader, even dacht ik, hij gaat terug en neemt ze toch weer mee naar huis. Maar dat gebeurt helaas niet.
Voor dat het al zo lang geleden is en het verhaal uit de derde hand is, is het toch heel gedetailleerd.
Je volgt de gedachten van een jong meisje, hoe ze de grote wereld probeert te begrijpen, hoe ze dingen die ze niet begrijpt interpreteert. Haar toekomstverwachting, haar dromen en angsten, haar kinderlijke geloof.
En later haar geworstel met haar geloof, haar eigen wens om geen kinderen meer te krijgen en de wil van de kerk. Hoe ze haar normen ondanks alle problemen hoog blijft houden en haar kinderen zo goed mogelijk opvoedt
Corrie krijgt één keer een diepe inzinking. Tijdens een van haar zwangerschappen redt ze een kind uit het water van de verdrinkingsdood . Ze krijgt een miskraam. De pastoor geeft haar te kennen, dat het haar eigen schuld is, ze had tijdens de reddingsactie niet aan haar kind gedacht.
Corrie ziet het verlies als een straf van god, ook het verdriet van haar eerdere miskraam komt naar boven. Ook dat was haar eigen schuld, ze had namelijk geprobeerd geen kinderen meer te krijgen door de jongste langer aan de borst te houden, daarmee had ze gods gave geweigerd.
Gelukkig is er een andere priester die haar er weer bovenop weet te krijgen.

Het einde blijft steeds in mijn hoofd malen.
Corrie overleeft haar man, alle kinderen zijn de deur uit, alle zusters, op één na, zijn overleden.
Ze is veel alleen in een moderne bejaarde woning. Natuurlijk komen de kinderen en kleinkinderen vaak op bezoek.
Ze begrijpt de wereld niet meer, heeft weinig tot geen binding met haar kleinkinderen.
Ik merk deze houding ook bij mijn tantes, beiden in de zeventig.
Niet dat ze levensmoe zijn, maar ze begrijpen, net als Corrie niet, waar hun kleinkinderen over praten, games, provider, links. Ze kunnen de gesprekken niet meer volgen, gruwen van de grote monden die de kinderen tegen hun ouders en andere volwassenen hebben. Het heet assertiviteit, maar ze ergeren zich eraan.
Mijn oma zei altijd: ‘Je kunt ook te láng leven’.

Plotseling ben je dan oud, je hebt je leven naar beste kunnen geleefd, je hebt het gedaan zoals je dacht dat het moest en hoorde. Maar je bent uiteindelijk niet tevreden.
Corrie had achteraf meer tijd met haar kinderen willen doorbrengen.
Wat is het doel van al die inspanning, dat lijden? En uiteindelijk het besef dat het anders had gemoeten?
Het feit dat je goed bent geweest voor je kinderen blijkt niet voldoende. Dat je je huishouden stipt hebt gedaan, dat je braaf naar de kerk bent geweest, een goede buur, een beste vriend, het schijnt niet belangrijk, uiteindelijk.
Hoe dan ook heb ik van het begin tot het einde van het boek genoten.
Hoewel het een dik boek is geworden, bijna 400 bladzijden, leest het als een trein.
Een verhaal over gewone mensen in een turbulente tijd in onze geschiedenis.