Bij dit boek had ik niet echt de indruk dat het om een autobiografie ging. Maar boeken zoals die van Omar B en Erna Kramer de ex vrouw van Anton Heijboer waren echt autobiografisch. Daar verwacht ik, zeker bij het boek van Erna Kramer, niet echt een vervolg als schrijver op.
Maar ik kan er natuurlijk helemaal naast zitten.
Dettie
Philip Snijder - Zondagsgeld (debuut)
Ik ben wel benieuwd naar zijn volgende boek.
Ik denk, in zijn algemeenheid, dat een eerste boek wel vaak iets is waar een schrijver al zijn hele leven bij wijze van spreke op broedt..alles wat hij zeggen wilde in dat eerste boek,
in de muziek bij singer/songwriters zie je dat ook vaak..alles waar ze een leven over gedacht hebben op het eerste album,
en het tweede valt dan tegen.
Maar of dat bij Snijder ook het geval is betwijfel ik.
Ik ben wel nieuwgierig in welke richting zijn schrijverschap zich zal gaan ontwikkelen..in "echte" fictie, of in de richting van schrijvers als bv vlaamse schrijvers als Mortier of Pleysier, die ook fictie schrijven, maar bij wie je altijd iets van hun achtergrond terug leest.
Wil
Ik denk, in zijn algemeenheid, dat een eerste boek wel vaak iets is waar een schrijver al zijn hele leven bij wijze van spreke op broedt..alles wat hij zeggen wilde in dat eerste boek,
in de muziek bij singer/songwriters zie je dat ook vaak..alles waar ze een leven over gedacht hebben op het eerste album,
en het tweede valt dan tegen.
Maar of dat bij Snijder ook het geval is betwijfel ik.
Ik ben wel nieuwgierig in welke richting zijn schrijverschap zich zal gaan ontwikkelen..in "echte" fictie, of in de richting van schrijvers als bv vlaamse schrijvers als Mortier of Pleysier, die ook fictie schrijven, maar bij wie je altijd iets van hun achtergrond terug leest.
Wil
Ik heb het boek ook uit....
Ik heb eigenlijk maar 1 opmerking....
Het is een mooi, beeldend geschreven boek maar ik heb me toch een paar keer zitten afvragen.... gaat dit ergens naartoe...
Blijkbaar zijn het alleen "vertellingskes"... herinneringen ophalen...
Inge
ps... het boek gaat volgende week naar..... (nog de lijst even controleren)
Ik heb eigenlijk maar 1 opmerking....
Het is een mooi, beeldend geschreven boek maar ik heb me toch een paar keer zitten afvragen.... gaat dit ergens naartoe...
Blijkbaar zijn het alleen "vertellingskes"... herinneringen ophalen...
Inge
ps... het boek gaat volgende week naar..... (nog de lijst even controleren)
Ik ben ook niet onverdeeld enthousiast. Hij kan schrijven, dat is zeker. Maar voor mij was het té gedetailleerd, hoewel je daardoor wel prachtig uitgetekende personen en situaties krijgt. Ik vond het af en toe saai, de samenhang was een beetje vaag en ik miste hier en daar een bevredigend eind. Eigenlijk kun je dit boek qua inhoud wel vergelijken met De helaasheid der dingen. Daar had ik helemaal niet door dat het losse verhalen waren. Dat boek was een eenheid.
maar ik heb me toch een paar keer zitten afvragen.... gaat dit ergens naartoe...
Naar mijn gevoel nam hij langzaam afscheid van zijn jeugd en vooral van de omgeving waar hij in opgegroeid was. Het samen zingen met zijn vader (prachtig trouwens) gaf dat helemáál aan. Zijn vader was een ontwikkeld mens en vond het vreselijk tussen die familie te moeten wonen, hij kon daar zijn ei helemaal niet kwijt. De jongen ontdekt dat eigenlijk pas door dat zingen. Hij past ook niet tussen die familie.
Dettie
Maar voor mij was het té gedetailleerd, hoewel je daardoor wel prachtig uitgetekende personen en situaties krijgt.
Misschien staat het Amsterdamse leven/de mentaliteit te ver van je af?
Ik vond het juist erg leuk dat gedetailleerde omdat ik er veel in herkende. Het ging en was echt zo. Nu ken ik die buurt in die tijd ook, dat zal ook wel schelen.
Dettie
Nee hoor, die mentaliteit ken ik wel. Heb een aantal jaren in Amsterdam gewoond. Bovendien woonden precies hetzelfde soort mensen in onze vorige wijk. Zeer herkenbaar. Maar ik wilde gewoon dat het verhaal verder ging, ik wilde weten wat er vervolgens ging gebeuren en dan kwamen er nog een paar blz. details en moest ik wachten.......
Inderdaad een mooi boek, behalve op het laatst, als het over die vader gaat. Of lag dat aan mijn stemming? (chagerijnig).
Philip Snijder schrijft heel beeldend. Bij die tocht naar het feest in het buurthuis, en ook het feest zelf, zag ik alles voor me. Het deed me sterk denken aan mijn eigen jeugd: dat gehang van die mensen, dat soort feesten, ik herinner ze me als de dag van gisteren.
De stijl van het boek soepel, sober en aangenaam. In mijn ranglijstje met onze debuten staat deze voorlopig op de eerste plaats.
Philip Snijder schrijft heel beeldend. Bij die tocht naar het feest in het buurthuis, en ook het feest zelf, zag ik alles voor me. Het deed me sterk denken aan mijn eigen jeugd: dat gehang van die mensen, dat soort feesten, ik herinner ze me als de dag van gisteren.
De stijl van het boek soepel, sober en aangenaam. In mijn ranglijstje met onze debuten staat deze voorlopig op de eerste plaats.
Ook dit gaat voorbij.
-
Bookiewurm
- Berichten: 66
- Lid geworden op: 10 Feb 2007, 15:06
Met name de eerste paar verhaaltjes (zo noem ik het dan toch maar) vond ik erg beeldend verteld. Vanaf het feest met de citroenbrandewijn had ik het echter wel een beetje gezien met de korte verhaaltjes en vroeg ook ik me af: leid het nog ergens toe.
Boek overigens met plezier uitgelezen, maar wel met de hoop dat de andere debuten me meer enthousiasmeren!
Boek overigens met plezier uitgelezen, maar wel met de hoop dat de andere debuten me meer enthousiasmeren!
-
Bookiewurm
- Berichten: 66
- Lid geworden op: 10 Feb 2007, 15:06
Tijdens de uitreiking van de Academia Debutantenprijs werd dit voorgelezen.
"De lezers hebben geoordeeld. Zij hebben een, veelal onderbouwde, kritische, goed geformuleerde waardering gegeven van de boeken die zij gelezen hebben.
Ik zal enkele quotes citeren uit de veelheid van lezersoordelen.
Philip Snijder, Zondagsgeld
· Dit boek deed me erg denken aan “growing up in the Gorbals” van Ralph Glaser. Net zo’n indringende beschrijving van een jeugd in een gesloten “asociale” gemeenschap. Ik ben benieuwd naar het vervolg op dit boek. Ik hoop tenminste dat Philip Snijder dat nog een keer gaat schrijven.
· Een komisch indringende beschrijving van een jeugd op het Amsterdamse Bickerseiland. Haarscherpe typering van een volksbuurt. “Als je niet bij eigen hoort, ben je niet van ons.”
· Goed geschreven.
· Zeer goed; levendige omschrijvingen, leerzaam en een tweede lezing waard.
· Mooi boek, herkenbaar.
· Fantastisch, hoe het leven in de arme volkswijk prachtig wordt verwoord. Er is zo een film van te maken.
· Ofschoon dit onderwerp heel wat belooft (deed me denken aan D. Verhulst) vind ik de stijl niet pakkend genoeg. De roman hield mijn aandacht niet vast.
· Voor mij de winnaar! Schrijver zet een tijdsbeeld neer dat weinig mensen zullen associëren met de “love en peace”periode van de zeventiger jaren. Goed en beeldend geschreven: je ziet de familie (familie flodder) in optocht door de wijk trekken op weg naar een familiefeest. Maar ook zeer roerend hoe een kleine jongen samen met opoe de kar moet trekken naar de opkoper die uitgerekend naast de school staat! Knap om in acht verhalen z’n volledig beeld te schetsen. Een veel belovend debuut.
· Dit moet wel autobiografisch zijn. Het is met veel gevoel voor detail geschreven. Je moet een groot observator zijn met een geweldig geheugen om zo lang na dato deze periode zo te beschrijven. Dit wordt op termijn waardevol historisch materiaal, waardevol literair materiaal is het nu al. Ik ben 500 mtr van het Bickerseiland geboren en de beschrijving van de omgeving was zo trefzeker, dat ik het water van het Westerdok kon ruiken ook al ben ik er 25 jaar niet geweest. Ik ga binnenkort nog maar eens kijken, dat moet nu wel. Ik wil Philip Snijder bedanken, hij heeft mij in ieder geval een groot genoegen gedaan.
· Slecht geschreven
· Een juweeltje! Schitterend.
· In het verlengde van Ketelbinkie en Ciske de Rat: een schelmenverhaal. In een vlotte schrijfstijl wordt de juiste toon en sfeer gezet. Heel herkenbaar voor een jochie van dat andere eiland, Rozenburg
· Onbekende wereld die rustig voort kabbelt.
· Leuk geschreven, maar voor mijn gevoel onaf.
· Voor mij de winnaar. Een mooi en geestig boek. Gaf goed de onmacht aan van het jongetje die voelt dat hij de buurt ontgroeit.
· De tocht van de familie, met grootmoeder in het midden, naar de feestzaal zal ik nooit vergeten. Geweldige sfeertekening, dit hele boek. De echte winnaar wat mij betreft.
Door de berekeningsformule van de waarderingscijfers van de lezers kunnen we eventueel een ranglijst opstellen van 1 t/m 5, maar dat hebben we nooit gedaan en zullen we ook nooit doen. Het gaat niet om een honderdste seconde, een centimeter meer of minder, een borsthaar verschil. Het gaat om een geheel van persoonlijke waarderingen van deze vijf boeken.
De lezers hebben besloten dat vandaag de Academica DebutantenPrijs en de Academica Award uitgereikt gaan worden aan Marieke van der Pol voor haar roman Bruidsvlucht."
Dettie
"De lezers hebben geoordeeld. Zij hebben een, veelal onderbouwde, kritische, goed geformuleerde waardering gegeven van de boeken die zij gelezen hebben.
Ik zal enkele quotes citeren uit de veelheid van lezersoordelen.
Philip Snijder, Zondagsgeld
· Dit boek deed me erg denken aan “growing up in the Gorbals” van Ralph Glaser. Net zo’n indringende beschrijving van een jeugd in een gesloten “asociale” gemeenschap. Ik ben benieuwd naar het vervolg op dit boek. Ik hoop tenminste dat Philip Snijder dat nog een keer gaat schrijven.
· Een komisch indringende beschrijving van een jeugd op het Amsterdamse Bickerseiland. Haarscherpe typering van een volksbuurt. “Als je niet bij eigen hoort, ben je niet van ons.”
· Goed geschreven.
· Zeer goed; levendige omschrijvingen, leerzaam en een tweede lezing waard.
· Mooi boek, herkenbaar.
· Fantastisch, hoe het leven in de arme volkswijk prachtig wordt verwoord. Er is zo een film van te maken.
· Ofschoon dit onderwerp heel wat belooft (deed me denken aan D. Verhulst) vind ik de stijl niet pakkend genoeg. De roman hield mijn aandacht niet vast.
· Voor mij de winnaar! Schrijver zet een tijdsbeeld neer dat weinig mensen zullen associëren met de “love en peace”periode van de zeventiger jaren. Goed en beeldend geschreven: je ziet de familie (familie flodder) in optocht door de wijk trekken op weg naar een familiefeest. Maar ook zeer roerend hoe een kleine jongen samen met opoe de kar moet trekken naar de opkoper die uitgerekend naast de school staat! Knap om in acht verhalen z’n volledig beeld te schetsen. Een veel belovend debuut.
· Dit moet wel autobiografisch zijn. Het is met veel gevoel voor detail geschreven. Je moet een groot observator zijn met een geweldig geheugen om zo lang na dato deze periode zo te beschrijven. Dit wordt op termijn waardevol historisch materiaal, waardevol literair materiaal is het nu al. Ik ben 500 mtr van het Bickerseiland geboren en de beschrijving van de omgeving was zo trefzeker, dat ik het water van het Westerdok kon ruiken ook al ben ik er 25 jaar niet geweest. Ik ga binnenkort nog maar eens kijken, dat moet nu wel. Ik wil Philip Snijder bedanken, hij heeft mij in ieder geval een groot genoegen gedaan.
· Slecht geschreven
· Een juweeltje! Schitterend.
· In het verlengde van Ketelbinkie en Ciske de Rat: een schelmenverhaal. In een vlotte schrijfstijl wordt de juiste toon en sfeer gezet. Heel herkenbaar voor een jochie van dat andere eiland, Rozenburg
· Onbekende wereld die rustig voort kabbelt.
· Leuk geschreven, maar voor mijn gevoel onaf.
· Voor mij de winnaar. Een mooi en geestig boek. Gaf goed de onmacht aan van het jongetje die voelt dat hij de buurt ontgroeit.
· De tocht van de familie, met grootmoeder in het midden, naar de feestzaal zal ik nooit vergeten. Geweldige sfeertekening, dit hele boek. De echte winnaar wat mij betreft.
Door de berekeningsformule van de waarderingscijfers van de lezers kunnen we eventueel een ranglijst opstellen van 1 t/m 5, maar dat hebben we nooit gedaan en zullen we ook nooit doen. Het gaat niet om een honderdste seconde, een centimeter meer of minder, een borsthaar verschil. Het gaat om een geheel van persoonlijke waarderingen van deze vijf boeken.
De lezers hebben besloten dat vandaag de Academica DebutantenPrijs en de Academica Award uitgereikt gaan worden aan Marieke van der Pol voor haar roman Bruidsvlucht."
Dettie
Een van de beruchtste achterbuurten van Europa was het getto van Glasgow, de Gorbals. De herinnering aan dit slum der slums is nog altijd een zere plek op de Schotse ziel.
De Gorbals ontstonden eind vorige eeuw als pleisterplaats voor de vele, voornamelijk joodse emigranten die westwaarts vluchtten voor de onderdrukking en uitbuiting in het tsaristische Rusland en het Habsburgse rijk. De bannelingen troffen in het getto vooral antisemitisme en onderdrukking. De orde werd bewaard door de plaatselijke maffia. Werk zoeken betekende post vatten bij de fabriekspoort in de hoop dat iemand gewond afgevoerd zou worden. De ledematen van de kinderen waren vergroeid door ondervoeding en te zware arbeid.
De troosteloosheid bleef niet onopgemerkt. In de jaren dertig werd de Gorbals zelfs een favoriet gespreksonderwerp in met socialisme flirtende universitaire kringen in Cambridge en Oxford. Het proletariaat was hoogst interessant, vonden de studenten. Maar een schrijnender contrast dan tussen de Gorbals en Oxford was niet denkbaar, laat staan dat iemand van het ene uiterste naar het andere zou verhuizen.
Ralph Glasser overbrugde de kloof per fiets, zijn zuurverdiende overhemden en pyjama achterop gebonden. Rechtstreeks uit het getto maakte hij de onwaarschijnlijke sprong naar de kringen van de gegoede klasse. Alleen al deze bizarre levensloop rechtvaardigt een autobiografie. Glasser had er drie delen voor nodig. Growing up in the Gorbals (1986) beschrijft zijn jeugd in het getto, het tweede deel Gorbals Boy at Oxford (1988) gaat over zijn studietijd en Oxford in de oorlogsdagen, en hij heeft nu zijn drieluik afgesloten met Gorbals Voices, Siren Songs.
Voor het hele artikel http://www.nrcboeken.nl/recensie/achterbuurt
Dettie
De Gorbals ontstonden eind vorige eeuw als pleisterplaats voor de vele, voornamelijk joodse emigranten die westwaarts vluchtten voor de onderdrukking en uitbuiting in het tsaristische Rusland en het Habsburgse rijk. De bannelingen troffen in het getto vooral antisemitisme en onderdrukking. De orde werd bewaard door de plaatselijke maffia. Werk zoeken betekende post vatten bij de fabriekspoort in de hoop dat iemand gewond afgevoerd zou worden. De ledematen van de kinderen waren vergroeid door ondervoeding en te zware arbeid.
De troosteloosheid bleef niet onopgemerkt. In de jaren dertig werd de Gorbals zelfs een favoriet gespreksonderwerp in met socialisme flirtende universitaire kringen in Cambridge en Oxford. Het proletariaat was hoogst interessant, vonden de studenten. Maar een schrijnender contrast dan tussen de Gorbals en Oxford was niet denkbaar, laat staan dat iemand van het ene uiterste naar het andere zou verhuizen.
Ralph Glasser overbrugde de kloof per fiets, zijn zuurverdiende overhemden en pyjama achterop gebonden. Rechtstreeks uit het getto maakte hij de onwaarschijnlijke sprong naar de kringen van de gegoede klasse. Alleen al deze bizarre levensloop rechtvaardigt een autobiografie. Glasser had er drie delen voor nodig. Growing up in the Gorbals (1986) beschrijft zijn jeugd in het getto, het tweede deel Gorbals Boy at Oxford (1988) gaat over zijn studietijd en Oxford in de oorlogsdagen, en hij heeft nu zijn drieluik afgesloten met Gorbals Voices, Siren Songs.
Voor het hele artikel http://www.nrcboeken.nl/recensie/achterbuurt
Dettie
Erg genoten van dit boek. Ik denk, dat dat voornamelijk kwam door de herkenning van de sfeer in de buurt. Ik woonde in de 60er jaren op de Oostelijke eilanden. Niet asociaal, wel armoede, saamhorigheid. Kinderen liepen in een grote groep naar school, zoals ook Snijders vertelt.
De hele buurt was je thuis, niet, zoals nu, alleen je fysieke huis. Iedereen kende iedereen en iedere volwassene had gezag over de kinderen.
Bij ons hingen de vrouwen 's avonds ook uit de ramen,met dat door Snijder genoemde kussentje. Bemoeiden zich met het spelen van de kinderen, als we een slingeraar te kort kwamen, kwam er wel een 'tante' zodat wij konden touwtje springen. Je weet wel. zo'n hele groep tegelijk. Schuilhokkie, diefie-met-verlos.
Bij ons hingen de mannen gelukkig niet op de straathoek, de meesten werkten en kwamen om zes uur stipt thuis.
Bij mij kwam er veel nostalgie los.
De hele buurt was je thuis, niet, zoals nu, alleen je fysieke huis. Iedereen kende iedereen en iedere volwassene had gezag over de kinderen.
Bij ons hingen de vrouwen 's avonds ook uit de ramen,met dat door Snijder genoemde kussentje. Bemoeiden zich met het spelen van de kinderen, als we een slingeraar te kort kwamen, kwam er wel een 'tante' zodat wij konden touwtje springen. Je weet wel. zo'n hele groep tegelijk. Schuilhokkie, diefie-met-verlos.
Bij ons hingen de mannen gelukkig niet op de straathoek, de meesten werkten en kwamen om zes uur stipt thuis.
Bij mij kwam er veel nostalgie los.
Ja bij mij kwamen ook veel herinneringen boven. Ik ben er niet opgegroeid maar kwam er wel vaak door die collega die er woonde. Ik haalde haar elke dag op met m'n brommertje.
Ik vond die hechte buurt wel erg leuk en spannend.
Jeetje schuilhokkie en diefie-met-verlos... jammer eigenlijk dat het niet meer gedaan wordt. En waar ik woonde gingen we ook altijd met samen met kinderen uit de straat naar school. En als je geluk had dan kwam je de melkboer tegen en dan kreeg je een cent en dan... hup gelijk naar het snoepwinkeltje van tante Jans.
*Zucht* nostalgie, nostalgie.
Dettie
Ik vond die hechte buurt wel erg leuk en spannend.
Jeetje schuilhokkie en diefie-met-verlos... jammer eigenlijk dat het niet meer gedaan wordt. En waar ik woonde gingen we ook altijd met samen met kinderen uit de straat naar school. En als je geluk had dan kwam je de melkboer tegen en dan kreeg je een cent en dan... hup gelijk naar het snoepwinkeltje van tante Jans.
*Zucht* nostalgie, nostalgie.
Dettie
Sorry, Marjo, het was niet de bedoeling te zeggen dat er nu niet meer wordt gespeeld.
Voor mij waren de verhalen van Snijders een herinnering aan m'n eigen jeugd. Het gesamenlijk naar en van school lopen, op straat spelen, volwassenen die in ons spel een rol hadden.
Zelf zie ik hier in de stad kinderen op straat hangen en niet met rode wangen hollen en liedjes zingen bijvoorbeeld.
Als je als volwassene wat zegt, kijken ze verstoord op. Jij in jouw wereld, wij in de onze.
Maar het zal niet overal hetzelfde beeld zijn, hoop ik.
Voor mij waren de verhalen van Snijders een herinnering aan m'n eigen jeugd. Het gesamenlijk naar en van school lopen, op straat spelen, volwassenen die in ons spel een rol hadden.
Zelf zie ik hier in de stad kinderen op straat hangen en niet met rode wangen hollen en liedjes zingen bijvoorbeeld.
Als je als volwassene wat zegt, kijken ze verstoord op. Jij in jouw wereld, wij in de onze.
Maar het zal niet overal hetzelfde beeld zijn, hoop ik.
Terug naar “Door leden gelezen boeken en samenleesboeken”
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 92 gasten