Haruki Murakami: De opwindvogelkronieken

[Marjo]

Nou, ik kan het nog wel omhooghalen na twee dagen, (of later) maar als een boek uit is blijf ik daar niet te lang over nasudderen, hoor. Ik pak een ander boek, en dan is het eerdere 'weg' , afgedaan.
Ik maak me er dan niet druk meer over.

[Dettie]

Nee heb ik ook hoor, er zijn maar weinig boeken die echt blijven spoken in m'n hoofd. En dat zijn meestal boeken zoals Bittere Kou van harry wu over een chinees die 19 jaar in een kamp heeft gezeten en onder vreselijke omstandigheden heeft moeten zien te overleven.
Maar... Huis der Nevelen van Majgull Axelsson hield me ook wel bezig. met dat kind wat ze achterliet...

Dettie

[Roel]

Hallo Berdine,

Ik zei ook meestal, niet altijd dus. Een happy end is ook hét einde voor de bouquet reeks, "feelgood literatuur" e.d. Meestal is het een zwaktebod, omdat de schrijver het niet over zijn hard kan verkrijgen om zijn eigen creatie bv dood te laten gaan. Je moet trouwens als schrijver van goede huize komen om een positief einde eraan te breien.
Happy end's doen vaak geforceerd aan. Als een schrijver een spannend, mysterieus verhaal heeft geschreven, waar ook veel nare dingen in zijn gebeurd, komt zo'n happy ending als ongeloofwaardig over. Natuurlijk de lezer wil juist vaak een happy end, maar in de literatuur komt niet zelden voor, omdat het juist de geloofwaardigheid van het verhaal onderuit haalt.
In de Duitse romantische literatuur kom je een "happy ending" weleens vaker tegen en daar komen de schrijvers ermee weg om ze het positieve einde boven het burgerlijke goed-aflopen uit laten stijgen en de situatie is een groter kader plaatsen.
Ik vond het vroeger al bij sprookjes zo onbevredigend, als op het einde het kwaad was verslagen en we allemaal weer veilig konden gaan slapen. Dat wilde ik niet, er moest spanning blijven en daar hoort ook een beetje angst bij. In de krant stond te lezen dat er uit een nieuw onderzoek is gebleken dat mensen die graag naar griezelfilms kijken, dit doen, omdat ze juist bang gemaakt willen worden. Ik kan dit alleen maar uit eigen ervaring beamen. Zonder die angst gaat voor mij de helft van de griezelfilm verloren.

Ik ben het niet met je eens Roel, dat een boek met een happy end een zwaktebod is. Ik heb ook wel eens een boek gelezen dat, nadat de schrijver zich dermate in de nesten had gewerkt, maar gewoon op hield. Dat vond ìk juist een zwaktebod. Dus ik vind dat je niet mag generaliseren.

[Roel]

Ik heb niet veel humoristische boeken in de literatuur gelezen, die mij konden overtuigen. Het beste zijn dan de tragi-komische boeken, maar alleen humor. Het enige wat mij te binnenschiet is Lucky Jim van Martin Amis. Hier kun je echt om gniffelen.
Trouwens Carmiggelt en Bomans zijn geen goede voorbeelden van humoristische literatuur; het zijn bij uitstek uitstekende voorbeelden van tragi-komische boeken. Bij beide schrijvers tref je een melancholiek ondertoon. Zelfs bij Erik of het insektenboek van Bomans, levert Bomans kritiek op de samenleving via de insekten die Erik ontmoet. De insekten zijn daarmee geen echte dieren, maar mensen in de vorm van insekten.
Bij Carmiggelt is de tragiek met een snufje subtiele humor wat zijn verhalen nog altijd overeind houdt. Ik zie nog de man zijn verhalen op tv voorlezen; die lijzige stem, die voortkabbelt gecombineerd met dat afgeleefde gezicht. Ik vond dat adembenemend.
Humor is op zijn best als het gecombineerd is met tragiek. Denk maar aan de Russische clown Popov, Benny Hill en John Cleese in Fawlty Towers.

Roel

Eigenlijk zou ik het wel weer eens lekker vinden om een happy end te lezen. Het is vaak kommer en kwel en drama en gewoon weer eens een happy end zou voor de variatie wel prettig zijn.
Maar de pech is dat een happy end niet voor volwaardige literatuur wordt aangezien. Net als de vraag of Carmiggelt en Bomans onder literatuur vallen zij waren vaak humoristisch en dat kan niet in literatuur.

Dettie
die zin in een vrolijk boek heeft ;)

[Inge]

Nou, "happy end" is misschien te veel gevraagd, en ik heb er over het algemeen geen problemen mee als er open eindes zijn maar als ik zoveel bladzijden lees zou ik toch willen weten hoe het afloopt met de persoon waar alles mee begint.

V
E
R
K
L
A
P
P
E
R

Oke gedeeltelijk begint het met de kat die verdwijnt maar die komt na een jaar terug. Ergens, als gevolg van het verdwijnen van de kat (Kumiko zegt ergens dat ze haar er niet goed bij voelde dat de kat verdween dat het een slecht voorteken was (zo ongeveer toch)) ook daardoor gaat ze weg. Noem het de druppel die de emmer doet overlopen. Ik dacht van het moment dat de kat terugkomt, komt Kumiko ook terug.... Niet juist gedacht dus..... Vind het nu alleen jammer dat het zo helemaal open en bloot blijft. zelfs geen hintje in de juiste richting. Moest hij bv. iets begonnen zijn met May of met Nootmuskaat of met....... zelfs dan ging het net iets bevredigender geeindigd hebben naar mijn mening. Soit, ik kan er nu een happy end bij fantaseren of een vervolg verzinnen

Inge

Zoals je ziet praat ik niet meer van een happy end. Ze moesten voor mij niet gelukkig weer bij elkaar zijn. Maar er is zelfs geen hint in om het even welke richting. Het stopt gewoon. Afgeknipt met een schaar. De rest is op een of andere manier "afgerond". Kumiko's verhaal niet. En dat blijf ik jammer vinden. En dat is mijn mening.
Ik had niet de bedoeling hier een discussie te starten over wel of niet happy ends in boeken..... Of een happy end literair is of niet.....

Inge

[Roel]

Hoi Inge,

Dat is inderdaad schokkend, als het boek zomaar ophoudt. Dat vind ik wel weer intrigerend en doet me naar het boek uit zien. Ik denk trouwens dat Murakami me zo in zijn greep heeft gekregen (ik ben bezig met verhaal uit Blind women, sleeping willow waar hij uit zijn persoonlijke leven vertelt, tenzij dat hij dit boek aan het schrijven was!) dat ik de rest van zijn oeuvre ook ga lezen.

Je hoeft me niet opgelaten te voelen over de discussie over een happy end literair is of niet. Ik denk dat het zondermeer een interessant onderwerp is.

Groeten,
Roel

Nou, "happy end" is misschien te veel gevraagd, en ik heb er over het algemeen geen problemen mee als er open eindes zijn maar als ik zoveel bladzijden lees zou ik toch willen weten hoe het afloopt met de persoon waar alles mee begint.

V
E
R
K
L
A
P
P
E
R

Oke gedeeltelijk begint het met de kat die verdwijnt maar die komt na een jaar terug. Ergens, als gevolg van het verdwijnen van de kat (Kumiko zegt ergens dat ze haar er niet goed bij voelde dat de kat verdween dat het een slecht voorteken was (zo ongeveer toch)) ook daardoor gaat ze weg. Noem het de druppel die de emmer doet overlopen. Ik dacht van het moment dat de kat terugkomt, komt Kumiko ook terug.... Niet juist gedacht dus..... Vind het nu alleen jammer dat het zo helemaal open en bloot blijft. zelfs geen hintje in de juiste richting. Moest hij bv. iets begonnen zijn met May of met Nootmuskaat of met....... zelfs dan ging het net iets bevredigender geeindigd hebben naar mijn mening. Soit, ik kan er nu een happy end bij fantaseren of een vervolg verzinnen

Inge

Zoals je ziet praat ik niet meer van een happy end. Ze moesten voor mij niet gelukkig weer bij elkaar zijn. Maar er is zelfs geen hint in om het even welke richting. Het stopt gewoon. Afgeknipt met een schaar. De rest is op een of andere manier "afgerond". Kumiko's verhaal niet. En dat blijf ik jammer vinden. En dat is mijn mening.
Ik had niet de bedoeling hier een discussie te starten over wel of niet happy ends in boeken..... Of een happy end literair is of niet.....

Inge

[Inge]

Ik denk trouwens dat Murakami me zo in zijn greep heeft gekregen

Vorig jaar had ik de jacht op het verloren schaap gelezen en was van plan nog meer te lezen. Het heeft een tijd geduurd maar na de opwindvogelkronieken ben ik nu bezig met norwegian wood.
Ik vind zijn verhalen van Murakami boeiend, onconventioneel, verrassend.... Een heel ander manier van vertellen dan dat ik gewoon was... Vind ik heel leuk..... Ik hoop alleen dat het niet is zoals veel schrijvers dat ze op een bepaald moment in een bepaald stramien komen en alles een herhaling van het voorgaande lijkt.....

Inge

[Roel]

Dat zijn verhalen in een bepaald stramien terecht komen, is in feite al gebeurd (dat merk ik aan deze korte verhalen), maar dat hoeft niet negatief te zijn, noem het de Murakami manier, Inge.
En daar binnen kan het verrassend blijven.

Ik denk trouwens dat Murakami me zo in zijn greep heeft gekregen

Vorig jaar had ik de jacht op het verloren schaap gelezen en was van plan nog meer te lezen. Het heeft een tijd geduurd maar na de opwindvogelkronieken ben ik nu bezig met norwegian wood.
Ik vind zijn verhalen van Murakami boeiend, onconventioneel, verrassend.... Een heel ander manier van vertellen dan dat ik gewoon was... Vind ik heel leuk..... Ik hoop alleen dat het niet is zoals veel schrijvers dat ze op een bepaald moment in een bepaald stramien komen en alles een herhaling van het voorgaande lijkt.....

Inge

[WilV]

Ik ben begonnen in de opwindvogelkronieken, en heb nog geen idee wat ik er van vind.

Het is overdonderend en intrigerend tegelijkertijd, maar je blijft wel lezen.

Wordt vervolgd.
Groetjes
Willeke

[WilV]

Ik heb het boek uit.
Ik kan werkelijk geen enkel boek verzinnen waar dit mee te vergeliken is. ik bleef lezen, maar toch was het me af en toe té bizar.

Groeten
Willeke

[Marjo]

Leuk toch, dat bizarre? Hoort helemaal bij Murakami!

[WilV]

Het was het eerste wat ik van hem las, ik was af en toe behoorlijk overdonderd.
Het boek moet ook nog een beetje bezinken, het zit nog erg in mijn hoofd vandaag merk ik. Dat zal ook wel door de vele losse draadjes in het verhaal komen, en door alle verbanden.

Groetjes
Wil