Alex Boogers - Alleen met de goden

[berdine]

Uiteindelijk vind ik het toch wel een goed boek. Met name omdat je beseft dat het deels autobiografisch is en je ziet hoe hard de jongen in dit boek knokt om boven zijn milieu uit te stijgen, om zijn eigenwaarde te behouden eigenlijk. Het is goed geschreven, zonder de tegenwoordig zo populaire kromme zinnen. Het had alleen aan kracht gewonnen als het 100 pagina's dunner was geweest. Nu is er erg veel herhaling. Maar ratelen deed het niet bij mij, Marjo. In het midden komt er een beetje golfslag, maar ik blijf het kabbelen noemen. Geen onaangenaam kabbelen hoor. En er was één stukje, wanneer Nelis hem komt vertellen over de hond en hij in gedachte de hond toespreekt om bij hem te blijven, dat ronduit ontroerend was.

[Marjo]

Ik bedoelde dat ik zijn manier van schrijven een soort staccato vind hebben. Tjak, tjak...
Maar ik snap wel als jij dat eerder benoemt als eh... swoesj, swoesj. (?)

[KTamvijg]

Ik ben het wel met Berdine eens dat het boek aan kracht gewonnen zou hebben als het 100 pagina's dunner was geweest. En hoewel het m.i. inderdaad kabbelde, las het ook weer als een trein en bleef de vaart erin. Ik vond het een heel mooi boek waar ik met mijn onderwijsachtergrond ook nog iets van kon leren..... hoe het in dit soort gevallen niet moet, maar gelukkig ook.....hoe het wel moet!