Ann-Marie MacDonald - De kraaien zullen het zeggen

[Marjo]

Zoveel over gezegd en geschreven dat ik het ook moest proberen. Maar net als haar eerste boek is het me erg tegengevallen.

De kraaien zullen het zeggen

Het zou hét boek moeten zijn, maar dat is het dus voor mij niet. Laat ik eerst even een korte inhoud geven van deze dikke pil:

In de jaren zestig wordt Jack MacCarthy met zijn gezin overgeplaatst vanuit Duitsland naar Canada, zijn eigenlijke thuishaven. De oorlog is voorbij, de gezinnen leven er rustig. Jack raakt betrokken bij een geheime missie, waarbij hij een Duitse raketgeleerde, die overloopt naar het Westen, helpt. Hij moet daarover natuurlijk zwijgen.
Dochter Madeleine, negen jaar oud, zwijgt op haar beurt over het ergste dat bij haar leven gebeurt: Bijna iedere dag roept haar leraar een aantal meisjes bij zich die moeten nablijven. Hij misbruikt hen, maar niemand doet er haar mond over open.
Op een dag wordt een van deze meisjes vermoord, en de jongeman die haar gevonden heeft, wordt opgepakt. Hem zou een alibi gegeven kunnen worden door Jack, maar die mag niets zeggen vanwege zijn geheime missie, en de jongen wordt veroordeeld tot levenslang.
De gezinnen op de basis vallen snel hierna uit elkaar, en we vinden Madeleine terug als volwassen vrouw. Ze heeft psychische problemen, die ze natuurlijk wijt aan het nablijfklasje. Ze meent zeker te weten dat de leraar de moordenaar was en gaat op zoek naar alle betrokkenen uit die tijd.

Het verhaal belooft wat, en de problemen omtrent de Koude Oorlog, de ruimtevaart, ook heel boeiende onderwerpen.
En toch vond ik het een vreselijk boek. Te langdradig, teveel onnodige details, te zoetsappig misschien ook. MacDonalds eerste boek kon me ook al niet boeien, dus deze schrijfster schrijf ik af..

Ann-Marie MacDonald woont en werkt in Toronto. Ze schrijft boeken en toneel, en ze acteert. Met haar stuk 'Goodnight Desdemona (Good Morning Juliet)' sleepte ze vele toneelprijzen in de wacht. Ook met haar romans is ze succesvol. Van haar debuut Laten wij aanbidden werden er in Nederland meer dan 150.000 exemplaren verkocht.

Uitgever Nijgh & Van Ditmar, ISBN 9038849435 Verschijningsdatum 11/2003 Bindwijze Paperback Aantal pagina's 811 blz.

© Marjo

[Dettie]

Hoi Marjo, Ik heb het boek 'Laten wij aanbidden' van haar gelezen en vond dat een enorm zwartgallig, naargeestig boek. Niet goed ook, er bleven veel dingen over die eigenlijk niet uitgewerkt werden.
Ik stond dan ook niet te springen om 'De kraaien zullen het zeggen' te lezen. Nu ik jouw verslag heb gelezen al helemaal niet meer.
Wat een ellende allemaal, net als in haar eerste boek.

Bernadet

[Marjo]

Ja, dat is dit ook: zwartgallig en naargeestig..ik wilde het woord Oprah niet laten vallen, maar ik vind het wel typisch zo'n soort boek.

[lizzy]

Zowel van "Laten wij aanbidden" en "De kraaien zullen het zeggen" heb ik ontzettend genoten. Schitterende boeken. Het doet iets met je, je wordt meegesleept. Dagen lang zitten ze in je hoofd. Ja, voor mij een schrijfster om te blijven volgen.

[Dettie]

Mooi is dat die verschillende reakties op een schrijfster.
Wat vond jij er mooi aan Lizzy?

Ik vond Laten wij aanbidden een heel akelig verhaal en zo ontzettend zwart. Alles was zo triest en beklemmend, in mijn ogen werd daar een beetje teveel de nadruk opgelegd. Misschien zelfs wel inspelen op het sentiment. Er werd weinig uitgelegd waarom alles zo erg somber en zwart was.

Bernadet

[lizzy]

Het is inderdaad een somber boek, daar zijn de onderwerpen dan ook naar. Incest is nu eenmaal geen vrolijk onderwerp. Zo ook met de "kraaien". die leraar en dan een onschuldige opgesloten. De "kraaien" gaven ook een mooi tijdsbeeld vond ik.

[Marjo]

Toch geloof ik niet dat het alleen het sfeertje was dat me tegenstond. Ook de stijl van de schrijfster beviel me niet. Ik moest vaak denken aan "de kleine vriend" van Donna Tartt. Terwijl ik diens "verborgen geschiedenis" heel goed vond!

[Hendrik]

Zowel van "Laten wij aanbidden" en "De kraaien zullen het zeggen" heb ik ontzettend genoten. Schitterende boeken. Het doet iets met je, je wordt meegesleept. Dagen lang zitten ze in je hoofd. Ja, voor mij een schrijfster om te blijven volgen.

'Laten wij aanbidden' is een van mooiste boeken die ik ooit gelezen heb. Haar vertelkunst is heel poetisch, ze neemt je mee door mooie landschappen en kan bizarre sociale situaties tussen bizarre hoofdpersonen heel geloofwaardig brengen. Ook voel je een grote liefde voor de personen in het boek.
Vooral het stuk dat zich in New York afspeeld vind ik schitterend.
Maar het zeker geen zoetsappig boek, hoewel mij vaak wat te vrouwelijk, er is namelijk een cynistere dreiging in de ondertoon. Er 'wringt' iets, aan het einde van het boek wordt dat duidelijk.
Alleen al voor de taal zou ik iedereen aanraden het te lezen.

'De kraaien zullen het zeggen' kon mij echter niet boeien. Ik kan me moeilijk verplaatsen in een meisje van negen, en ook niet echt in die vader, waar niet zoveel in om gaat terwijl het toch een intelligente man moet zijn. Het meisje is te volwassen, te intelligent, maar tegelijk ook te jong. Verder is er in het begin van het boek weinig dat je een reden geeft om door te lezen. Ik heb het dan ook aan de kant gelegt.

Maar ik kan me heel goed voorstellen dat voor anderen het boek wel fascinerend is. De langdradigheid vind ik herkenbaar, maar omdat 'laten wij aanbidden' ook pas laat in het boek opgang komt ben ik toch nog tamelijk ver gekomen.
Veel langdradige boeken blijken verderop toch de moeite waard om te lezen.

[PetraO.]

Ik vond het allebei heel goede boeken. Het verbaast me dat mensen de boeken als somber ervaren. Al gaan ze dan niet over de vrolijkste onderwerpen, ze zijn zeker niet zonder humor geschreven. Wel realistisch. Het zijn goede sfeertekeningen.

[Hendrik]

Ik vond het allebei heel goede boeken. Het verbaast me dat mensen de boeken als somber ervaren. Al gaan ze dan niet over de vrolijkste onderwerpen, ze zijn zeker niet zonder humor geschreven. Wel realistisch. Het zijn goede sfeertekeningen.

Tja, misschien dat het einde een somber licht over onze herrineringen werpt.
Dat licht in de boeken, die onbenoembare sfeer, vindt ik trouwens heel bijzonder. Ik weet niet hoe ik het uit moet drukken, maar het boek ademt een bepaalde rare toch wel een beetje donkere/wrange sfeer.
Het gevoel van: er is iets mis, maar wat? Een verdrongen verleden? Je hebt echt het gevoel dat er een groot onheil aan zit te komen.
In het tweede boek is dat logisch, daar wordt het voorspelt door de stukjes tussen door vanuit het perspectief van de alwetende verteller.
In het eerste boek is dat - voorzover ik me herriner - niet het geval.

Dat 'iets' herken ik niet uit andere boeken.
Dus ja, dat wrang voorgevoel achtige licht, (en met die beschrijving doe ik het eerste boek absoluut tekort) maakt het boek wel wat somber.