Joe Jackson - Een overwinning op de zwaartekracht

[Renate]

Ik heb thuis de Engelse versie van dit boek staan, waar ik me dan ook maar even op baseer. Inmiddels is er eindelijk een Nederlandse vertaling uit, die niet schijnt te verschillen van de Engelse versie. De Nederlandse edite bevat wel een nieuwe inleiding van Joe Jackson, die duidelijk maakt waarom dit niet het eerste deel is van z'n autobiografie. Het boek bevat namelijk z'n avonturen tot z'n eerste plaat. Volgens Joe Jackson is succes niet interessant genoeg om over te schrijven. Hij komt in de inleiding overigens nog wel met een aardige anecdote, over een neger die hem racist noemt, op basis van een zin uit z'n nummer 'Is she really going out with him?' Het gaat om de volgende zin: "Pretty women out walking with gorillas down my street". In de tekst heeft het woord 'gorilla' weinig met huidskleur te maken, maar meer met lichaamsbouw en dergelijke.
Joe Jackson weet heel humoristisch te schrijven over de tijd voor hij succes had. Het boek begint met een fraaie anekdote over een optreden in de een of andere club. Dat de dingen nooit gaan, zoals ze idealiter misschien zouden moeten gaan. Eerst is er het wachten in de auto en het mijmeren over de vraag of er een podium is en hoe dat er uit zal zien. Het podium is in dit geval in ieder geval groot genoeg voor het drumstel, maar Joe moet met z'n toetsen gewoon op de vloer staan, hetgeen niet al te aangenaam is. Het is altijd afwachten hoe het publiek is. Zijn ze ongeïnteresseerd, dan is dat in zekere zin goed, omdat het niet voor problemen zorgt. Helaas bestaat het publiek hier op een gegeven moment uit dronken mensen en niet van het prettige soort. Op een gegeven moment hangt er een bepaalde spanning in de lucht, die niet al te prettig is. Er staan een paar dronken meisjes vooraan, bij de toetsen en later komen er ook wat dronken heren bij. Uiteindelijk ontstaat er een vechtpartij en de bandleden verlaten de zaal en sluiten zich op in de bestelbus om af te wachten wanneer de rust is weergekeerd en ze de spullen, of wat er van over is, uit de zaak kunnen halen en hopen betaald te krijgen.
Na deze inleiding begint het verhaal over z'n jeugd als arbeiderskind, z'n astma (iets waardoor ik niet kan begrijpen waarom hij later zo denigrerend doet over rookverboden in de horeca) en z'n liefde voor muziek. Dit alles gelardeerd met anecdotes. Het gaat over hoe hij met vioolles begint, overstapt op de piano en uiteindelijk op het conservatorium terecht komt. Hij schrijft over pogingen om z'n brood met muziek te verdienen en de baantjes die hij moet nemen, als het met de muziek niet lukt, baantjes die hem doen verzuchten dat alle manieren om iets te verdienen met het maken van muziek, beter zijn dan deze baantjes. Joe Jackson heeft ontegenzeggelijk talent, niet alleen voor het maken van muziek, maar ook voor het vertellen van verhalen. Ik heb verschillende (auto)-biografieën van musici, maar dit is nog steeds een van de leukste. Het verhaal wordt min of meer chronologisch verteld, maar er zijn iedere keer zijsprongen, waarin hij over muziek filosofeert en dergelijke.
Ik weet niet of de succesperiode nu werkelijk een minder interessante tijd is om over te schrijven maar vooruit. Ik zou overigens graag meer willen lezen over de achtergronden van de muziek die hij in de loop van z'n carrière heeft gemaakt. Gezien z'n schrijfstijl zou dat best een interessant verhaal kunnen opleveren, maar goed, ik neem wel genoegen met dit boek en blijf verlangen naar meer.

[WilV]

Wat leuk deze recensie te lezen, mijn interesse is gewekt. Wel interessant dat hij juist de periode zonder succes koos. al smaakt dit boek zo te lezen inderdaad naar meer.

Ik was erg gek op zijn muziek vroeger, hij heeft prachtige teksten geschreven!

[Renate]

Op zich is de periode voor het succes inderdaad wel interessanter en in ieder geval herkenbaarder. Verhalen over drank en drugsgebruik kun je zo'n beetje in iedere biografie van een succesvolle popmuzikant lezen.