Leestafel forum

Santiago de Compostella en zelfs een stukje verder...

Prachtig boek, zie http://www.leestafel.info/rob-van-den-hove

Dettie

Zó dat klinkt goed. leuk jouw enthousiasme. Ik ben meteen nieuwsgierig.

Wat een heerlijk boek dit. Ik heb het met heel veel pelzier gelezen en kreeg meteen zin om ook de wandelschoenen aan te trekken en me aan die tocht te wagen.

Vooral het contrast tussen de stilte van het eerste stuk en de drukte van het tweede stuk vond ik opvallend,
en dat hij die gedeeltes eigenlijk allebei bijzonder vond, ook het laatste stuk, om alle ontmoetingen.

Wat lijkt het me heerlijk om gewoon maanden niets te moeten alleen maar te lopen met een leeg hoofd.
Dat kan bijna niet zonder dat er iets in je veranderd, zoals bij Rob ook het geval was.
Tegen zijn natuur in gaat hij toch geloven dat toeval niet bestaat en dat er voor hem gezorgd wordt onderweg.

Ja ik was flink onder de indruk van dit verhaal.
Het lijkt me ook heerlijk om zo'n tocht te kunnen maken, ik denk ook dat je zoiets alleen moet doen.
Je moet wel héél goede vrienden zijn om samen zo'n tocht te kunnen lopen.

Wat ik knap vond is hoe het weergegeven wordt Eerst dat krampachtige vasthouden aan het tellen, alsof hij zijn eigen gedachtes niet wil weten en dan langzamerhand die confrontatie met zichzelf aangaan.
Ik denk als je zoiets gepresteerd hebt dat het je een heel stuk verder helpt met alles. Je hebt het toch maar gedaan en
hebt je eigen spoken overwonnen, bent jezelf flink tegengekomen, maar je hebt ook nog eens een enorme sportieve prestatie neergezet.
Ik kan me voorstellen dat na die tijd van stilte en lopen in de mooie natuur het hinderlijk is als dat van je 'afgenomen' wordt.
(Wij gaan al nooit zondags wandelen in de duinen omdat het te druk is, terwijl je dan ook niet eens veel mensen tegen komt. Het liefst komen we niemand tegen, dat is het mooiste, die rust, dan zie je ook het meeste van de natuur.)

Maar ook de mensen die hij tegenkomt zijn zo bijzonder en hun verhalen zetten je ook aan het denken. Het was zoals het was en hij heeft het erg mooi weten te verwoorden.

Dettie

Ja dat vond ik ook mooi inderdaad, dat hele krampachtige tellen en controle houden raakte hij kwijt.
Zijn oprechte verwondering dat alles steeds maar precies net op zijn pootjes terecht kwam vond ik ook mooi.
Inderdaad een boek wat indruk maakte. Het zit nog steeds in mijn hoofd.