Leestafel forum

Hij is nog steeds een van de meest tot de verbeelding sprekende figuren van de vorige eeuw; John F. Kennedy. President van de Verenigde Staten van 1961 tot 1963. Jong, flamboyant, populair, ambitieus, en getrouwd met de minstens zo tot de verbeelding sprekende Jackie Kennedy. Dit boek beslaat zijn gehele presidentschap, van de dag van zijn inauguratie, tot de dag dat zijn moord door Lee Harvey Oswald de wereld schokte.

Lees verder... http://www.leestafel.info/bill-oreilly-en-martin-dugard

Willeke

Ik heb over dit boek gehoord afgelopen zondag. De spreker was heel enthousiast.

Grappig dat je die aftelling zo storend vond Willeke.
Het lijkt me een soort spanning opvoeren, nog even... nog zoveel dagen, uren, minuten het is gedaan met J.F. Kennedy.
Het doet me denken aan een spannende film waarbij je de teller van een tijdbom steeds in beeld ziet.
Maar dat komt in het boek niet zo over?

Dettie

O, ik vond het zó storend.
En dan zei hij ook iedere keer nog dingen als..."Kennedy vierde die avond zijn verjaardag. Wat hij niet wist was dat het zijn láátste verjaardag zou zijn.", of, "Kennedey ging picknicken, wat hij niet wist was dat het zijn laatste...........etc."
Zucht.
Het leek me erg Amerikaans, maar jij zou het dus ook niet storend vinden?
Misschien ligt het gewoon aan mij hoor. Ik houd er niet zo van als dingen nog eens extra gezegd moeten worden in een boek. In een goed boek voel je dat zonder dat het ook nog eens gezegd moet worden.

Maar verder was ik zéér enthousiast over dit boek hoor.

Wat ik heel goed vond aan dit boek is dat het hoewel het een geschiedenisboek is, het zéér toegankelijk is voor een groot publiek. Het leest echt als een roman. Terwijl er tegelijktijd ontzettend veel historische feiten en verslagenin verwerkt zijn. De schijvers hebben zich héél erg goed gedocumenteerd. Het is dus én aantrekkelijk voor mensen die anders niet zo snel zo'n boek zoudenlezen, én voor mensen die wat meer willen weten van wat er aan historisch feitenmateriaal en dossiers aanwezig is.
Vooral notules en oogetuigenverslagen van vergaderingen en grote beslissingen vind ik altijd smullen.

WilV schreef:O, ik vond het zó storend.
En dan zei hij ook iedere keer nog dingen als..."Kennedy vierde die avond zijn verjaardag. Wat hij niet wist was dat het zijn láátste verjaardag zou zijn.", of, "Kennedey ging picknicken, wat hij niet wist was dat het zijn laatste...........etc."
Zucht.
Het leek me erg Amerikaans, maar jij zou het dus ook niet storend vinden?
Misschien ligt het gewoon aan mij hoor. Ik houd er niet zo van als dingen nog eens extra gezegd moeten worden in een boek. In een goed boek voel je dat zonder dat het ook nog eens gezegd moet worden.

Maar verder was ik zéér enthousiast over dit boek hoor.

O ja, daar zou ik me scheel aan ergeren, vooral omdat het écht zo was. In een thriller zou het misschien de spanning opbouwen omdat je dan denkt wat gaat er dan gebeuren? Maar in een non-fictieboek vind ik dat inderdaad niet prettig.
Dat heb je ook met die soort documentaires waarbij met zo'n 'dreigende' stem verteld wordt, hij weet dat het zijn laatste bezoek zal zijn. Daar griebel ik van.
Het is inderdaad erg Amerikaans wat jij nu vertelt.

Dettie

En áls het dan eenmaal stoort wordt het in je hoofd ook nog eens steeds groter.

Dat aftellen zou ik zelf niet storend vinden maar dat benadrukken van het feit dat hij bijna zal sterven wél. Dat is irritant. Dat past zoals Dettie al zegt helemaal niet bij een non-fictie. Verder lijkt me dit een boeiend boek. Je hebt het mooi beschreven Willeke!

Ja het is een heel boeiend boek, ik heb het met heel veel plezier gelezen. Het leest heerlijk weg én het gaat ergens over.

Mij lijken vooral die onbekende feitjes leuk. Dingen die je nog niet wist over Kennedy zoals dat van dat zwemmen. Grappig.

Ja daar houd ik ook van. Van die leuke anekdotes.
De man was ook behoorlijk ziek bij tijd en wijle, hij had de ziekte van Addison, en had veel last van zijn rug. Hij liep binnenshuis altijd met een stok, iets wat totaal niet past bij ons beeld van hem.
Vandaar dat zwemmen trouwens, voor zijn rug.

De dialogen rondom belangrijke beslissingen zoals bij de Cubacrisis, toen de wereld bijna in een atoomoorlog terecht kwam, vind ik ook wel smullen, Je kijkt letterlijk mee achter de schermen.

Ja die anekdotes zijn leuk vind ik, van die kleine weetje wardoor zo'n man ene mens wordt.

De cubacrisis weet ik nog. Er werd steeds naar de radio geluisterd en op een dag begon was het grote bericht daar, er kwam geen oorlog. Ik was toen zeven maar die enorme opluchting kan ik me nog herinneren. Achteraf besef je pas dat het de Cubacrisis was en hoe spannend het eigenlijk was.
'De wereld hield de adem in' staat daarover bij Wikipedia.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Cubacrisis

Dettie

Dat was net voor mijn tijd, ik wist er wel iets van maar niet zo heel veel.
Het wordt in het boek beschreven als een machtsstrijd tussen Chroesjtsov en Kennedey, wie het eerst met zijn ogen knipperde had verloren, met als inzet de wereldvrede. Door het Varkensbaaiincident van kort daar voor, waar Kennedey de nodige fouten maakte, dacht Chroesjtsov dat het een makkie was, maar dat viel tegen, en uiteindelijk moest hij buigen.

Het boek van O'Reilly leest interdaad erg vlot, maar als Kennedy-boek is het nonsens.`
Ik publiceer in mei 2013 naar aanleiding van de 50e verjaardag van de moord een omvangrijk boek over de moord, en ken dus het dossier.
Om maar één voorbeeld te geven, op het cruciale moment laat O'Reilly Oswald rechtstaand schieten, geleund tegen de zijkant van het raam van het Sniper's Nest.
Dit is onzin. De vensterbank op de vijfde verdieping (6th floor voor de Amerikanen) bevond zich 25cm boven de grond. Enkel het onderste gedeelte van het raam was geopend. Oswald kan dus niet rechtopstaand hebben geschoten. O'Reilly heeft gewoon de (onbetrouwbare maar voor de Warren Commissie heilige) verklaring van getuige Brennan overgenomen.
De anekdotes in het boek zijn leuk, maar alle pijnpunten van het onderzoek blijven totaal onbesproken, het boek aanvaardt zonder enig onderzoek de bevindingen van de Warren Commissie, en die zijn - zoals uit bovenstaand voor het boek typisch voorbeeld blijkt- op vele punten voor kritiek vatbaar.
De blockbuster JFK van Oliver Stone is zeker geen aanrader als historisch verslag van wat er op 22 november gebeurde, maar het boek van O'Reilly is dat nog veel minder.
Het is (door de ghoswriter) erg goed geschreven, maar zoals je van een nieuwsanker van Fox kan verwachten is de waarheid niet de eerste bekommernis van de schrijver. Een bestseller op de markt gooien, dat was het doel, en dat is ook grandioos gelukt.
Als lectuur op een regenachtige zondag een aanrader, als Kennedy-boek mag het bij de hoge stapel in de prullenmand.

Dag Flip, welkom op dit forum en de beste wensen voor 2013.

Met veel belangstelling heb ik jouw kritiek gelezen. Is het niet zo dat er steeds nieuwe feiten aan het licht komen o.a. door de onderzoekstechnieken die erg veranderd zijn sinds de moord op Kennedy. De Warrencommissie sloot haar werk af in 1964.
Nu kunnen we een gebeurtenis via bijv. de computer nabootsen en dan blijkt dat sommige dingen gewoonweg helemaal niet kunnen.
Maar in hoeverre kun je als leek de bevindingen van een moord nader bekijken? In hoeverre mag je bij de officiële rapporten komen?
Je kunt als schrijver niet zomaar wat zeggen, dus zul je je moeten baseren op wat er bekend is en dat lijkt me lastig. Ook het uitgangspunt van een boek speelt mee, wil je een lekker vlot lezend boek presenteren met allerlei weetjes of een doorwrocht werk dat verder zoekt dan wat nu bekend is. Ik krijg de indruk dat O'Reilly het eerste wilde zoals jij ook schrijft. Niets mis mee natuurlijk er verschijnen meer van dergelijke boeken dan intensief uitgezochte werken.
Des te beter dus dat jij de laatste aanpak hanteert.

Dettie

En wat er ook geschreven wordt, wat ik ook lees, bij mij zal altijd het gevoel blijven dat ik -en jullie- het nooit echt zullen weten!

Hallo Flip,

Ik lees je reactie net pas. Ik heb de recensie geschreven en vond het een toegankelijk beeld geven van het leven van Kennedey. Ik heb het boek vooral met die blik gelezen, en niet zozeer als een reconstructie van de moord. Het viel me wel op dat de schrijvers op het laatst wat lijntjes open hielden, en vraagtekens zette waar ze verder niet op in gingen. Er zijn vast wetenschappelijker boeken over Kennedey geschreven, maar ik vond van dit boek de toegankelijkheid juist een pluspunt. Juist mensen die niet zo snel de meer wetenschappelijke boeken zullen lezen komen zo toch in aanraking met een deel van de geschiedenis. En misschien worden mensen daardoor nieuwsgierig en is het een opstap naar boeken met nog wat meer diepgang. Dat de feiten dan in ieder geval wél moeten kloppen, daar heb je natuurlijk helemaal gelijk in, en daarvoor weet ik te weinig van de feiten af. Ik ben dan ook erg nieuwsgierig naar jóuw boek.

Willeke