Linda Polman, 'k zag twee beren

[WilV]

Linda Polman heeft me voor de tweede keer in een paar maanden aan het denken weten te zetten. Ging haar vorige boek over de internationale hulpverlening, dit boek gaat over de vredesmissies van de VN.

In de werkelijkheid zijn deze twee boeken in omgekeerde volgorde geschreven.
Dit boek zelfs al in 1997, wat wel maakte dat ik over sommige conflicten even goed in mijn geheugen moest graven.
Polman reisde mee met de VN missies en schetst een tamelijk ontluisterd beeld.
Allereerst al over het tot stand komen van de missies, wat vooral te maken heeft met politiek en macht en belangen en niet zo zeer met de noden en hulpvragen van de mensen ter plekke.
En daarna vooral over de uitvoering van de missies.
In Somalie is ze bij het grootste VN Fiasco ooit. In Haïti wordt instant-inval gepleegd door het Amerikaanse leger om daarna de totaal anarchie en chaos over te laten aan een paar clubs ongewapende VN troepen zonder enig fatsoenlijk mandaat terwijl de bevolking bijna omkomt van de honger. En dan moet het hoofdstuk over Rwanda nog komen.
Polman beschrijft hoe ze terecht komt in een menigte van honderdvijftigduizend vluchtelingen op een bergplateau ter grote van drie voetbalvelden, waar geen voedsel is en erger, geen water, waar mensen al vijf etmalen staan, letterlijk staan, want voor liggen is geen ruimte. Mensen worden doodgetrapt ten doodgedrukt en als ze vluchtten doodgeschoten, en de VN staat er letterlijk bij en kijkt er naar. De titel ik zag twee beren is een snijdende aanklacht..hi hi hi ha ha ha..ik stond erbij en ik keek erna. Alleen al bij dit incident 4000 doden voor zover die te tellen waren en duizenden en duizenden gewonden waaronder heel veel baby’s en kinderen
Tot waanzinnig makende onmacht van de VN soldaten overigens. Die geen goede uitrusting hebben en geen mandaat.
Zij doen in de situatie zoals die is vaak nog wat ze kunnen. De opdrachtgevers dáár gaat het mis. En dan moet Screbenica in de periode dat Polman dit boek schreef nog komen.

Ik lees ook kranten dus helemaal uit het niets komen dit soort verhalen natuurlijk niet, maar ik ben wel altijd iemand die de VN missies bepleit als het alternatief zoals ten tijd van Bush is dat er maar zo landen binnen gevallen worden. En dat vind ik toch wel. Maar toch..waarom dan niet met een goed mandaat, waarom niet met veel meer macht . toerusting en mogelijkheden???
Die vraag krijg je niet uit je hoofd. En dat is de verdienste van Polman. Die lakoniek en met humor schrijft trouwens .En betrokken. Vooral het hoofdstuk over Rwanda , waar ze van toeschouwer ineens deelnemer wordt maakte een diepe indruk. Wat een wáán zin.

Geen makkelijk boek dus, hoewel de toon licht is in het af en toe zware kost, vooral het Rwana hoofdstuk, maar wel een boek wat je zoals gezegd aan het denken zet. Een boek wat iedere politicus die gaat over dit soort missies zou moeten lezen.

Wil