Hans Warren - Geheim dagboek 2001

[WilV]

Net het geheime dagboek van Hans Warren 2001 uit.

Zelden een boek met zoveel gemengde gevoelens en innerlijke dialogen gelezen. Wat een beleefde manier is om te zeggen dat ik al lezen constant heb zitten schelden in mijzelf.
Deernis is toch wel het woord wat het meest boven komt drijven.
Een oude man in zijn laatste levensjaar met alle pijn, schaamte, ongemak en machteloosheid die daarbij komt kijken,
Levend met zijn 40 jaar jongere partner, in wat je op zijn vriendelijkst gezegd toch een turbulente relatie kunt noemen.
Het is lastig oordelen omdat de partner letterlijk geen stem in het geheel heeft, behalve dan op de laatste bladzijdes waar hij het dagboekschrijven overneemt en zijn liefde, en onmacht verklaart. Objectief is zo’n dagboek dus niet, maar je ontkomt er niet aan het gevoel dat het bloed onder je nagels gehaald wordt. Het eindeloze gesleep naar uitjes met zo’n zieke man die het allerliefst gewoon lekker thuis wilde blijven, het gescheld, soms zelfs fysiek geweld, het alsmaar zeggen dat er gesimuleerd word, dat er expres gevallen wordt…het is om razend van te worden. En ik zat alsmaar ik mezelf te roepen…láát die man toch, luister naar hem, koop ik vredesnaam een verhoog toilet, handvaten, een rolstoel, schakel een wijkverpleegkundige , dóe iets. Maar vooral wees aárdig.
Tegelijkertijd is het ook de schrijver zelf die weinig communiceert over zijn ware toestand, pijnen en onmacht. Uit stukken die na de publicatie van dit dagboek verschenen begreep ik dat ook zijn vrienden geen idee hadden hoe het écht met hem ging, en dat dat ook niet bespreekbaar was.
Toch, en misschien wel daardoor, is dit een boek wat in je hoofd blijft zitten, door de mooie taal, maar vooral door het document wat het is geworden, de letterlijke weerslag van de beleving van een oude zieke man in al zijn onmacht, in zijn laatste jaar, zijn laatste maanden, zijn laatste dagen.
Dit laatste dagboek was mijn eerste, maar ik ga er zeker nog meer lezen.

Wil