"Klein leed" is een biografisch boek over de depressie en slapeloosheid. van de schrijfster. De titel is een understatment, want het is behoorlijk groot leed dat haar leven langdurig voor een groot deel bepaalde.
Ik vond het een heel eerlijk boek, ik was onder de indruk. Vooral ook omdat ze met veel zelfspot en humor schrijft. Het is een dun boekje, je leest het zo uit, maar toch zit het wel even in je hoofd, althans bij mij.
Ze houdt ook een vurig en wat mij betreft overtuigend pleidooi tegen euthenasie bij een depressie, omdat je dan totaal vertekend tegen de wereld aan kijkt , waar je dan behoefte aan hebt is aan hulp, niet aan een dokter die zegt..inderdaad, Uw leven is ook waardeloos, ik ga U helpen er een einde aan te maken.
Ze eindig haar betoog met de prachtige zin
"Wat ik zeggen wilde is dat als ik dood wil, ik nog lang niet dood hoef"
Voor ieder die iets meer over depressie wil weten zonder meteen een topzwaar boek te lezen is dit boek een aanrader.
Wil
Betsy Udink - Klein leed
Toevallig hoorde ik vandaag de heer Van Dam (van De dikke Van Dam) op de radio die ook een zware depressie had gehad. Toentertijd (jaren 70-80 vorige eeuw) waren depressies nog niet echt 'bekend'. Er was wel wat met hem maar een depressie werd het toen nog niet genoemd. Hij hoorde via een Engelse radio voor het eerst daarover en was enorm opgelucht, het had een naam! Is ook erg.
Het lijkt me een interessant boekje willeke.
Dettie
Het lijkt me een interessant boekje willeke.
Dettie
Je zult wel stapels met nog te lezen hebben maar als je het wil lezen roep je maar, ik heb het hier.
Het is een dun boekje, en je leest het zo uit.
Ik vind het altijd zo knap als mensen zonder er een "huilboek" van te maken, met zelfrelativering en zelfspot over dat soort zaken kunnen schrijven.
En haar scherpe pen bewoner ik ook zeer.
Ik las in een column in een krant over dit boek, met name over haar pleidooi tégen euthanasie bij depressie. Maar ze schrijft ook zeer scherp over haar apotheker, en de architect van het gebouw van haar psychiater die het zo ontworpen heeft dat de héle wereld je van buitenaf in de wachtkamer ziet zitten. Terwijl je daar als patient nu net niet op zit te wachten. En ook zichzelf spaart ze niet trouwens.
Wil
Het is een dun boekje, en je leest het zo uit.
Ik vind het altijd zo knap als mensen zonder er een "huilboek" van te maken, met zelfrelativering en zelfspot over dat soort zaken kunnen schrijven.
En haar scherpe pen bewoner ik ook zeer.
Ik las in een column in een krant over dit boek, met name over haar pleidooi tégen euthanasie bij depressie. Maar ze schrijft ook zeer scherp over haar apotheker, en de architect van het gebouw van haar psychiater die het zo ontworpen heeft dat de héle wereld je van buitenaf in de wachtkamer ziet zitten. Terwijl je daar als patient nu net niet op zit te wachten. En ook zichzelf spaart ze niet trouwens.
Wil
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 78 gasten