Dirk De Wachter - De kunst van het ongelukkig zijn

[Dettie]

lees de recensie,

zie http://www.leestafel.info/dirk-de-wachter

Dettie

[Marjo]

'Wat Dirk de Wachter schrijft in dit boek, is me recht uit het hart gegrepen. Om me heen zie ik mensen worstelen (en soms ikzelf ook) met dingen waar liever niet over gesproken wordt. Verdriet, eenzaamheid, dood, dit alles is bijna een taboe aan het worden, met alle gevolgen van dien. Het enige wat mag, is blij zijn en juichen en springen van plezier. '

Vind je dat nou echt? Ik heb die ervaring helemaal niet.

[Dettie]

ja dat vind ik echt. Je mag eventjes verdriet hebben of eventjes praten over je niet fijn voelen maar dan moet het toch snel weer over zijn of heb je hulp van buitenaf nodig. Alleen bij échte vrienden mag het langer duren. De hele maatschappij is gericht op vrolijk en blij zijn, zelfs met een tenalady haha.

Dettie

[Marjo]

Dat laatste begrijp ik niet helemaal, maar ook verder heb ik niet de ervaringen die dit boek beschrijft. Of ik ga alleen om met echte vrienden, ha ha.
Maar echt, ik zie het niet zo somber in. Je zou toch ook niet willen dat het precies andersom was?
En ik denk dat er een aardige mix is, genoeg negatiefs, genoeg positiefs.

[Dettie]

Ik zie het leven ook niet somber in, maar neem facebook, als je iets leuks/vrolijks plaatst dan heb je hele rijen duimpjes en likes etc.
Maar zo gauw je wat meer serieuze dingen plaatst, wat niet eens somber of verdrietig is, maar wel om over na te denken, dan mag je blij zijn met één of twee reacties. Het is gewoon opvallend.

Wat ik zou willen is dat het normaal is dat mensen hun verdriet, angst, somberheid, vrolijkheid, vreugde gewoon kunnen uiten, maar alleen de laatste twee 'mogen'. De andere ook wel, maar héél eventjes. De meeste mensen gaan met een wijde boog om verdriet, angst, kwetsbaarheid, eenzaamheid en dergelijke heen. Dat willen ze liever niet horen, dat is teveel gedoe, te moeilijk.

Dettie

[Marjo]

Ik zie dat niet, omdat ik niet op die fora actief ben.
Ik heb wel zitten denken: ik ben ook opgevoed met de boodschap: niet zeuren, doorgaan, morgen is er weer een dag.
Bedoelt de schrijver dit misschien?

[Dettie]

De schrijver haalt o.a. facebook aan, dat het daar altijd maar vrolijk moet zijn.
Wat jij zegt, niet zeuren maar doorgaan speelt zeker mee in het verhaal van Dirk De Wachter. Dat is dus misschien juist wel het punt. Dat er geen ruimte is voor verdriet of angst of kwetsbaar zijn etc. Want het mag niet, want je moet niet zeuren maar doorgaan. Je moet vrolijk en blij zijn.
Hij pleit voor meer luisteren naar elkaar, voor elkaar klaarstaan, een engagement aangaan met mensen en niet allen alleen voor zich leven enz. En daarbij moet ook ruimte zij voor uithuilen bij iemand, verdriet en gevoelens delen, etc. Hij zegt dat mensen dat nu nergens meer kwijt kunnen behalve bij een psycholoog of psychiater.

Dettie

[Marjo]

Dat laatste daar ben ik het nog steeds niet mee eens, ik denk dat er genoeg luisterende oren zijn. Maar als je opgevoed bent met dezelfde boodschap van niet zeuren etc, dan is het lastig om zomaar hulp te vragen, een oor te vragen. En dan doe je dat bij iemand die er immers voor betaald wordt. Het probleem is hetzelfde maar de insteek anders.

[Dettie]

Naar mijn beleving zijn er niet zoveel luisterende oren. Mogelijk wel in het begin, maar het moet niet te lang duren. Is er bijvoorbeeld iemand overleden dan moet je na een paar weken wel ophouden met huilen of laten merken dat je nog verdriet hebt en vaak begint dan het hele rouwproces pas.

Maar wat jij zegt klopt ook, geen hulp durven vragen en dan deskundige hulp zoeken want die wordt er voor betaald. Maar ik denk dat dát nu juist ook het probleem is wat De wachter aankaart.

Dettie

[Marjo]

Jammer dat jouw ervaringen slechter zijn op het gebied van luisterende oren. Ik heb nog nooit een reactie gehad zoals jij beschrijft, dat ik er over op moet houden.