Sonja Barend - Je ziet mij nooit meer terug

[Dettie]

Flaptekst:
Sonja Barend was decennialang een van de meest vertrouwde gezichten op de Nederlandse televisie. Haar heldere en betrokken manier van interviewen is een voorbeeld en inspiratie voor velen.

In deze indringende memoires is ze niet langer degene die alleen vragen stelt, maar zoekt ze ook de antwoorden. Vragen die haar al sinds haar jonge jaren achtervolgen over het lot van haar vader en moeder in oorlogstijd. Al zoekende probeert ze inzicht te geven in wat haar gedurende haar hele loopbaan heeft bewogen en de richting van haar televisiewerk heeft bepaald. Daarmee komt Sonja Barend, die voor iedereen al zo vertrouwd was in de huiskamer, nog dichterbij.

"In mijn ogen kan mijn vader geen kwaad doen. Ik heb hem bij elkaar gefantaseerd bij het eindeloos kijken naar die ene foto op mijn werktafel. "

Recensie:
'Mijn familie is een stel zwart-witfoto's met een wit kartelrandje.' In haar autobiografisch relaas, jammer genoeg zonder foto's, poogt de auteur (1940) te achterhalen wat voor man haar Joodse vader – weggevoerd in 1942, omgekomen in Auschwitz - is geweest.
In korte fragmenten, soms klinkend als een ouderwets meisjesboek, wordt een beeld geschetst van een armoedige jeugd, eerst bij grootouders, later bij moeder en stiefvader. Na diverse baantjes komt de kans bij de televisie te gaan werken, de start van een grootse carrière. Verschillende bekende programma's passeren de revue. In andere hoofdstukken komen haar eerste huwelijk en verblijf in Israël aan de orde, waar zij officieel Joods werd.
De relatie met haar tweede man en diens kinderen worden met liefde en humor getekend. Op lichtvoetige toon behandelt ze de drie episodes waarin ze aan kanker leed.
Maar de vragen blijven: wie was mijn vader en hoe kon mijn moeder hem zomaar laten gaan? Ook de moeder, met wie ze net als haar broers een liefdevolle band had, blijft ondoorgrondelijk. Een moedig en mooi geschreven boek van de Koningin van de Talkshow.
Hella Kuipers

Dit boek had ik te leen van een buurvrouw en de bovenstaande recensie geeft goed weer hoe het boek is.
De titel verwijst naar een uitspraak van haar vader toen hij opgepakt en weggevoerd werd. Als rode draad door het boek loopt de vraag 'wie was mijn vader." Moeder vertelt weinig tot niets. Sonja Barend vraagt zich meerdere malen af waarom haar moeder handelde zoals ze deed. Vooral ten opzichte van haar vader. Over haar relatie met Ralph Inbar laat ze weinig los maar over haar tweede man des te meer.
Schokkend is de steeds terugkerende kanker, waarbij ze de behandelingen manmoedig doorstaat.
Aanvankelijk boeide het verhaal me niet zo maar vooral dankzij haar zoektocht naar haar vader wint het boek aan impact.

Dettie

[Marjo]

Dus we zien Sonja zelf nog wel terug? Dat dacht ik toch even dat de titel daar op sloeg...

[Dettie]

Nee de titel slaat op haar vader. Of we Sonja nog terug zien weet ik niet. Dat zal aan haar liggen, ze is inmiddels ook 79 (februari 1940) dus het is nog maar de vraag of ze weer op tv wil.

Dettie

[Marjo]

Dat zou ik dan toch niet zien!

[Dettie]

Haha waarom vraag je het dan?

Dettie

[Marjo]

Alsof je iemand alleen op de televisie kunt zien??

[Dettie]

Sonja Barend zie ik niet dagelijks op straat lopen
Ik snap nu niet meer zo goed wat je bedoelt.

Dettie
confused

[Marjo]

Nee. Ik zie jou ook niet dagelijks op straat lopen.

'We' is men. Men ziet haar nog wel. Maar als jij de televisie noemt, daar heb ik weinig kans, omdat ik geen televisie kijk. Maar waarom zou ik haar niet elders kunnen zien?

[Dettie]

Ja in die zin zien we haar nog wel, we zouden haar zomaar tegen kunnen komen

Dettie