# Geerteke van Lierop - Een zee van glas

[Dettie]

De fragmenten uit het dagboek van de schrijfster zijn ontstaan na de dood van haar vriend die verdronk tijdens een vaartocht met zijn boot. Ze beschrijft hierin haar ervaringen gedurende het eerste jaar. De schrijfstijl van de auteur bestaat uit korte en krachtige zinnen die daardoor indringend zijn en zeggingskracht hebben, zoals deze: ‘Hij neemt nooit meer op’.

Lees verder http://www.leestafel.info/geerteke-van-lierop

Evert van der Veen

[Dettie]

Oei, toen ik de afbeelding bij Bol zocht las ik de recensie van Mirjam Scholten, die is een stuk minder enthousiast.

"Er verschijnen met enige regelmaat boeken van nabestaanden, dikwijls vrouwen, die schrijven over het rouwproces na het verlies van hun geliefde. Nogal eens bevatten deze korte hoofdstukjes, afgewisseld met gedichten. Dit boekje met een wat wonderlijke ondertitel is er zo een, van de hand van een vrij bekende actrice en presentatrice. Betrekkelijk kort nadat zij de liefde van haar leven heeft gevonden, verdrinkt hij. Van de voorgenomen baby komt het dus niet. Zoals alle treurenden vergaat het haar. Vrienden steunen de vrouw, anderen daarentegen laten op den duur weinig of niets meer van zich horen. Iedereen gaat door met zijn leven; het hare lijkt stil te staan. Toch gaat ze snel weer aan het werk. Ook vindt ze een nieuwe liefde. Opvallend is de invloed van de kunst die zij met regelmaat beschrijft, soms confronterend, maar zeker ook troostend en helpend. Op dat punt overstijgt het boekje het niveau van een particulier document. De auteur schrijft mooi, maar soms wat gezocht mooi. Ook komt de woordvolgorde soms enigszins gekunsteld over."

Mirjam Scholten

Wel een ander geluid dan die van Evert.

Persoonlijk houd ik ook niet van dit soort boeken. Rouw en verdriet is iets heel persoonlijks. Zo'n boekje kan eventueel mensen helpen door te lezen hoe bij een ander dat proces verloopt maar het blijft een heel eigen verhaal met eigen gevoelens en visies.

Dettie

[GeeskePV]

..... Over Leven’s-Kunst gesproken ....

Een pure ode aan het Leven en de Kunst.
De eerste in de indrukwekkende hoofdrol, de laatste in twee
imponerende bijrollen, waarvan één als reflecterende metgezel,
de ander als subliem vormgegeven drager van woorden.
Een juweel van een boekje!
(en wat mij betreft een prijs waard ...)

Geeske, De Rijp.

[Dettie]

Dag Geeske,

Ja en zo heeft ieder zijn eigen mening over iets. Zoals gemeld, vind ik dat het overlijden van een geliefde geen openbaar iets is. Dat gevoel en dat verdriet is iets heel persoonlijks van de nabestaanden. Maar dat is mijn mening. Het kan mensen erg helpen om hun verdriet te verwerken omdat ze dingen herkennen die ze zelf ook zo gevoeld hebben en zich dan mogelijk niet zo alleen voelen staan. Als het dan ook nog eens mooi geschreven en verwoord is, is dat erg prettig.
Ik heb zelf ooit een boekje gelezen over een vader en dochter waarvan de vader een hersenbloeding had gekregen en niet kon praten, later ook niet op woorden kon komen, terwijl taal zijn werk was. De dochter schreef een boekje over zijn strijd om de woorden weer terug te vinden, dat vond ik erg mooi en maakte diepe indruk op me. Maar de vader leefde nog en was erbij en wist wat er geschreven werd.

Dettie