Vilan van de Loo - Van Tim naar Bertje

[Marjo]

In dit geval gaat het om een kat, maar het is vind ik van toepassing op ieder rouwproces.
Het staat ook op het boekje: 'kleine autobiografie van rouwen en liefhebben.'

Lees meer: http://www.leestafel.info/vilan-van-de-loo

[Dettie]

Ja ook een dier kun je natuurlijk vreselijk missen, waarom niet, 17 jaar een kat hebben is niet niks.
Ook al kunnen ze niet praten, toch is het dan stil in huis. Het boek zal mensen wel troosten denk ik zomaar.

Dettie

[Marjo]

Al is ieders beleving de zijne (of hare) dit boekje zou inderdaad best kunnen helpen.

[Annemarie]

Dit lijkt me zeker een nuttig boek. Het verlies van een geliefd huisdier is immers niet voor iedereen even makkelijk te verwerken.

[Renate]

Ik weet het niet. Voor mijn gevoel zit er toch wel een verschil tussen het verlies van een huisdier en het verlies van een belangrijk mens uit je omgeving.
Gedurende m'n leven zijn er verschillende katten overleden en natuurlijk vond ik dat niet leuk, maar het is absoluut niet te vergelijken met het verlies van m'n moeder. Die mis ik nog steeds, ondanks het feit dat het inmiddels bijna 15 jaar geleden is. Met de katten is dat toch anders. Ze zijn er niet meer. Ik heb ook niets met graven, noch voor dieren, noch voor mensen.

[Marjo]

Dat zal bij iedereen anders liggen.

[Renate]

Dat zal wel, maar je kunt een huisdier toch niet vergelijken met een mens. Ergens vind ik dat toch een wat vreemde ontwikkeling.

[Annemarie]

Een huisdier is geen mens maar van mijn twee honden heb ik meer gehouden dan van sommige mensen in mijn leven. Daar is niks vreemds aan. Net wat Marjo schrijft: Dat zal bij iedereen anders liggen. We kunnen niet voor elkaar bepalen hoe en om wie we moeten rouwen.

[Renate]

Ik vind het vreemd om een soort gebrek aan rouw om een huisdier, of niet de wens hebben om een graf voor een dier te hebben, te zien als een gebrek aan liefde. Een dier is een dier en geen mens. Dit soort boeken geven me als het ware het gevoel dat ik niet deug en niet van m'n katten heb gehouden, omdat ik niet jankend op de bank ga zitten, het beest niet laat begraven, of apart laat cremeren, maar gewoon de dierenarts het een en ander af laat handelen en vervolgens de rekening betaal en verder ga met m'n leven. Ik heb van m'n katten gehouden, maar het is niet dezelfde liefde die ik voor m'n moeder heb gevoeld. M'n moeder is onvervangbaar en ik mis haar nog steeds. M'n moeder was een mens, waar ik mee kon praten, m'n kat niet. Ik kan tegen een kat praten en het beest kan op schoot komen en bij me in bed kruipen, maar er is geen wezenlijke communicatie. M'n katten en de katten die m'n ouders gehad hebben zijn niet onvervangbaar, hoe verschillende ze ook waren. Is dat dan een gebrek aan liefde? Het is in feite niet veel anders dan de dood van een door mij bewonderde artiest. Ik betreur het feit dat ze dood zijn en dat ze geen nieuwe muziek meer kunnen maken, maar voor de rest? Je zult mij niet huilend bij het graf van wie dan ook zien. Natuurlijk is het tragisch als ze vroeg zijn gestorven, maar ik voel me geen nabestaande.
Ben ik daarom gevoelloos?

[Annemarie]

Nee, natuurlijk ben je daarom niet gevoelloos, Renate. Iedereen ervaart het op zijn eigen manier. Daarom is eigenlijk niets vreemd. Niet dat anderen wel rouwen om hun dieren en niet dat jij dat niet doet. Als je om een dier gegeven hebt en het een goed leven hebt geboden dan is het goed.