Berthold Gunster - Ja

[Dettie]

Geen ja-maar maar ja stelt Berthold Gunster

zie http://www.leestafel.info/berthold-gunster

Dettie

[Annemarie]

Leuk! Ik vind het omdenken van Berthold Gunster vaak zeer inspirerend. Ik volg ook de Facebookpagina en daar komen soms echt heel rake teksten voorbij.

[Renate]

Het komt op mij toch weer over als het zoveelste zelfhulpboek, dat je uiteindelijk met een naar gevoel achterlaat, waardoor je nog dieper in de put raakt. Veel is uiteindelijk ook een kwestie van geluk. Het leven is niet zo maakbaar als we wel denken.

[Dettie]

Eigenlijk is dit geen zelfhulpboek, eerder een andere manier van kijken naar iets.
De auteur dringt ook niets op, zegt alleen dat het mogelijk wat makkelijker leven is als je van een probleem een uitdaging maakt.
Maar meldt ook dat mensen met trauma's en zware depressies er misschien er iets aan hebben. Hij laat mensen dingen zien maar het is ana iemand zelf om er wat mee te doen. Hij laat iedereen erg in hun waarde vind ik. Er is geen dwingelandij of geheven vingertje.

Dettie

[Renate]

Ik weet het niet, maar als ik de bespreking zie komt het toch wel een beetje zo over. Misschien zonder geheven vingertje, maar die afkeer van het woordje 'maar' zegt wat mij betreft al genoeg.

[Dettie]

Er is geen afkeer van het woordje ja-maar. De schrijver laat alleen zien dat als je op alles 'ja-maar' zegt, of 'ik ben nu eenmaal zo', of 'nou en?' dat je dan gelijk voor veel dingen de deur dichtgooit, je sluit dan ook alle mogelijkheden die er óók zijn uit.

Er is een citaat van Pipi Langkous 'Ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan.' Dát is omdenken.
Veel mensen zeggen bijv. 'Dat kan ik niet,' ik zelf vraag dan meestal, heb je het wel eens geprobeerd dan? En vaak is dat niet het geval. Maar door te roepen 'Ik kan het niet' sluit je ook gelijk de mogelijkheid om het te leren uit en er mogelijk verder mee te komen.

Wat de schrijver aangeeft is dat je bij een probleem, wat het ook is, eerst kijkt wat het probleem inhoudt, dan helemaal accepteert dat het probleem er is en dan er wat mee gaat doen.
Bijv. iemand die altijd op topniveau heeft hardgelopen, beschadigd zijn knie zodanig dat het niet meer kan. Het probleem is dus dat diegene niet meer hard kan lopen.
Dát accepteren is enorm moeilijk want dat lopen was diegene zijn lust en zijn leven.
Maar je kunt het niet veranderen, hardlopen kan niet meer. Maar hij heeft in als die jaren wel heel veel kennis opgedaan over hardlopen.
Als hij zich blijft focussen in, ja-maar... ik kan niet meer hardlopen, staat alles letterlijk stil, gaat al die kennis verloren.
Diegene kan ook denken, het feit is dat hardlopen niet meer gaat maar ik kan wel sportmensen/hardlopers gaan begeleiden, en zo toch wat met zijn passie doen, alleen op een andere manier dan hij aanvankelijk dacht. Dat is omdenken. Van een probleem een uitdaging maken.

Dit is even kort door de bocht de strekking van omdenken.

Dettie

[Dettie]

Ik loop er nog over na te denken. Wat vind je erg aan het woordje ja-maar Renate. Ik licht het wel steeds toe wat de schrijver bedoelt maar vraag eigenlijk niet waarom de 'afkeer' van de woorden 'ja-maar' je zo tegenstaan, sorry.

Dettie

[Renate]

Omdat het voor mijn gevoel betekent dat je geen bezwaar in mag brengen tegen een optie. En dat vind ik moeilijk. Ik denk dan aan een stukje van een gedicht van Willem Elschot: "Tussen droom en daad staan wetten in de weg en praktische bezwaren en ook weemoedigheid, die niemand kan verklaren."

Je kunt wel zeggen dat het omzeilen van die onmogelijkheid, die achter het maar komt, zoals in het voorbeeld van de hardloper, nieuwe deuren opent, maar die weg kan ook op nieuwe problemen stuiten. Om bij die hardloper te blijven, de man kan misschien wel hard lopen (of kon dat in ieder geval), maar dat wil nog niet zeggen dat hij ook andere hardlopers kan coachen. Om met een bekende trainer te spreken: "Een goed paard is nog geen goede ruiter."