Ella Molen - De geur van inkt

[Dettie]

De overgang van het Afrikaanse Abidjan naar Tokyo in Japan kon niet groter zijn. Maar Ella Molen werd daar geplaatst vanwege haar werk bij het Ministerie van landbouw en visserij - ze is geen ambassadrice -.

Ella gaat naarstig op zoek naar een woning vlakbij het kantoor maar dat zijn voornamelijk piepkleine appartementjes met een uitzicht op een muur of autobaan. Ze kan haar geluk niet op als de makelaar haar een huis toont in Denenchoofu, een buitenwijk van Tokyo.

lees verder http://www.leestafel.info/ella-molen

Dettie

[Annemarie]

Wat ik me dan eigenlijk afvraag: waarom zou ze dit boek geschreven hebben?

[Dettie]

Ja dat vroeg ik me ook af. Ze zag de Tsunami en keek of haar huis voorbij kwam drijven. Dat haalde herinneringen op. Ze zat daar 25 jaar geleden (was ik vergeten in de recensie te zetten, staat er nu bij) en ik dacht ook al waarom een boek als je er zulke vervelende herinneringen aan hebt? Ben je dan wel eerlijk ten opzichte van dat land en de mensen.

Dettie

[Annemarie]

Als ik jouw recensie zo lees, staat ze ook helemaal niet voor deze cultuur open. Wat voegt zo'n boek dan toe? Ik begrijp het gewoon niet helemaal.

[Willeke]

Wat vreemd, alle dingen die ze beschrijft komen juist ontzettend gastvrij, aardig en mooi over en dan toch zo ontevreden.

In een ander land, zo is mijn ervaring, willen mensen inderdaad vaak standaard dingen van je weten, maar dat is vaak juist een leuke aanleiding voor een dieper gesprek en bovendien vond ik die belangstelling voor mijn land en mijn beweegredenen altijd juist leuk.

[Dettie]

Ja het zijn steeds die opmerkingen over alles en iedereen die zo tegen gaan staan. Als je alleen al de foto's van haar woonwijk ziet dan zou je daar al heel wat moois over kunnen vertellen. Ze deed boodschappen in een winkelstraatje maar vertelt daar niets over, je zou denken dat de mensen je in vier jaar tijd herkennen of dat ze iets bijzonders hebben wat je opvalt, maar niets van dat al.

Dettie