Sue Klebold - Het besef van een moeder

[Annemarie]

Dylan, de zoon van Sue Klebold, schoot in 1999 samen met zijn vriend Eric op de Columbine High School 13 mensen dood waarna ze zelfmoord pleegden. Meer dan twintig anderen raakten (ernstig) gewond. Dylan's moeder worstelt nog altijd met de gruweldaad van haar kind en haar liefde voor hem.

Lees mijn recensie hier: http://www.leestafel.info/sue-klebold

[Dettie]

Tjonge, dat is heftig. Hoewel deze zinnen me ook wel mijn wenkbrauw doen optrekken:

"Sue legt keer op keer uit dat ze werkelijk geen slechte ouders waren. Ze gaven hun kinderen cornflakes met weinig suiker en ze mochten niet al te lang televisiekijken. Het gezin ging keurig naar de kerk en Dylan en Byron waren goedgemanierd."

Ben je goede ouders als je naar de kerk gaat en cornflakes met weinig suiker geeft, en goedgemanierd bent, vraag ik me dan af. Is dat niet erg kort door de bocht?
Maar ik ben ervan overtuigd dat je wereld vergaat als jouw kind zoiets doet. Het lijkt me afschuwelijk en ik denk ook dat ouders daar weinig aan kunnen doen. Het zit in iemand zelf, hoe lief, goed, aardig je ook bent geweest tegen de dader, het blijft vaak een raadsel waarom mensen zoiets doen.
Knap van die moeder dat ze het boek geschreven heeft, het zal opnieuw weer alle pijn oprakelen en ze zal weer de confrontatie met de buitenwereld aan moeten gaan, maar denkelijk zal het ook bevrijdend werken. Ik hoop het tenminste voor haar.

Hoe is het boek geschreven Annemarie? Als een verslag? Een relaas? Of met heel veel gevoel, zoiets als Not without my daughter bedoel ik dan. Daarin staan veel eigen gevoelens en gedachtes in.

Dettie

[Annemarie]

Ja, daarom heb ik de zinnen ook zo erin gezet. Dat gevoel had ik er dus zelf ook bij. Ze schrijft heel veel van dat soort dingen. Ik ging er een beetje door denken dat het gezinnetje perfect moest zijn en dat Dylan zijn gevoelens daarom niet met zijn ouders deelde. Nare gebeurtenissen werden zo snel mogelijk vergeten en er werd ook niet veel over gesproken. Het is moeilijk oordelen hoe het nu echt zat. Het is en blijf een mysterie waarom Dylan het heeft gedaan.

Ik vind het ook heel knap van de moeder. De opbrengst van het boek gaat geloof ik ook naar een goed doel. Ze heeft het beslist niet geschreven om er zelf beter van te worden.

De stijl is beslist niet zoals Not without my daughter. Dat las echt als een roman. Hoewel de auteur haar gevoelens zeker wel met de lezer deelt, voelt het toch meer als een verslag. Het is in meerdere delen opgedeeld maar er zit ook veel herhaling in. Ze heeft het zo goed mogelijk proberen te verwoorden maar er spreekt ook grote verwarring uit het boek. Ze probeert iets te verklaren en te verdedigen wat ze zelf niet begrijpt. Dat besef maakt dat het verhaal me toch wel heeft geraakt.

[Renate]

Toevallig stond er vandaag ook een interview met haar in De Volkskrant, dat ik heb gelezen. Het lijkt me een interessant boek.

Wat betreft het goede ouders zijn, wat is een goede ouder? Ik denk dat veel mensen de omschrijving van Sue toch wel zullen zien als de beschrijving van goede ouders. Voor het ouderschap krijg je geen gebruiksaanwijzing en kinderen kunnen anders zijn, dan je misschien verwacht. Zeker in de VS zijn dingen als naar de kerk gaan en dergelijke toch heel belangrijk. Mensen verwachten misschien ook niet altijd dat hun kinderen echt grote problemen hebben. En niet alleen met kinderen. Kijk maar naar de reacties van mensen tegenover mensen die met depressies kampen. Zeker als het om mensen gaat die eigenlijk alles mee lijken te hebben, wil men vaak niet begrijpen dat ze depressief kunnen zijn.

Ergens moest ik ook denken aan het boek van Lionel Shriver 'We moeten het over Kevin hebben'.

[Annemarie]

Ik denk dat niemand na het lezen van dit boek zal beweren dat Sue Klebold een slechte moeder is. Toch draait goed ouderschap natuurlijk om meer dan verantwoorde maaltijden en niet te veel tv. Dat weet Sue Klebold ook en natuurlijk beschrijft ze nog meer aspecten van het ouderschap. Toch kon ik het niet helpen dat ik me soms wat ongemakkelijk voelde als ik las hoe perfect alles wel niet was. Ze doet zo haar best om te benadrukken dat ze heus een goede moeder voor Dylan was, dat sommige dingen haast wat ongeloofwaardig worden. Andere dingen vertelt ze dan juist even snel tussen neus en lippen door en die dingen vind ik eigenlijk erger dan zij omschrijft. Zo kwam Dylan een tijdje voor zijn dood in aanraking met de politie en dat was best een zorgwekkend vergrijp.

Het boek gaat ook eigenlijk niet over goed of fout maar dat je als ouders tegen dingen aan kunt lopen je niet kunt voorzien. Dylan was geen jongen bij wie alle alarmbellen afgingen als je hem zag. Hij had vrienden en deed het goed op school. Eigenlijk was hij heel gewoon. Pas na zijn dood kwamen er zorgwekkende dingen aan het licht.

[Dettie]

ja dat wordt ook duidelijk in de recensie Annemarie. Dat het vooral de strijd van de moeder is. Dat zij enorm worstelt met de vraag, hoe heeft het zover kunnen komen. Je gaat volgens mij dan alles af in je wanhoop omdat je je natuurlijk enorm schuldig voelt. Had je het niet kunnen zien aankomen? Had je écht niets in de gaten? Waarom heb je het niet opgemerkt? enz enz. Maar helaas is het vaak zo dat niemand iets doorheeft. Anders zou het ook niet gebeuren.

Dettie

[Annemarie]

Het boek is ook interessant voor andere puberouders. Ze schrijft ook over dingen die ze over het hoofd heeft gezien. Omdat ze simpelweg niet wist dat het mogelijk op een depressie kon wijzen. Ze hoopt dan ook dat andere ouders wel op tijd in kunnen grijpen zodat hun kind hulp kan krijgen.

Dylan wordt niet zozeer als een moordenaar aangemerkt (hoewel ze wel tig keer laat merken dat ze dat feit erkent) maar vooral als een depressieve tiener die geen andere uitweg dan zelfmoord zag.

[Dettie]

Ja dat gebeurt bij sommige tieners. Maar dan is wel de vraag natuurlijk waarom moesten er zoveel mee met hem de dood in, die niet depressief waren en niet dood wilden. Is dat naderhand wel duidelijk geworden toen de videobanden en dagboekfragmenten opdoken?
Ik vraag me dan af, hoe zou die broer van hem nu tegen alles aankijken? Wordt daar ook over geschreven? Of is het alleen de moeder die probeert alles op een rij te krijgen en antwoord probeert te vinden op de vraag 'hoe is het mogelijk dat dit gebeurd is?'

Dettie

[Renate]

Als ik het interview met de moeder lees, werd Dylan ook op school gepest, iets waar de school weinig aan deed, omdat de pestkoppen lid waren van de schoolsportteams. Bovendien was er dus een tweede jongen, die vooral mensen wilde doden. Voor Dylan was het misschien ook een vorm van wraak op de pestkoppen.

[Annemarie]

Ja, dat klopt. Het is allemaal heel dubbel want dat is vooral een verklaring die achteraf opduikt. De moeder geeft aan het niet te hebben geweten terwijl ze ook weer over voorvallen schrijft die toch echt over pesten gaan. Eric zou min of meer het brein achter het plan zijn geweest maar tegelijkertijd is dat ook het enige scenario dat het leed van de moeder van Dylan nog enigszins draaglijk maakt. Ik vind dus dat het verhaal vol tegenstrijdigheden zit, wat ook logisch is omdat het vanuit een intens verdrietig hart is geschreven.