Leestafel forum

Verbijsterend verhaal. En dan lees ik ergens dat een lezer hier om heeft zitten lachen...nou ja!
Zeker is de toon van het verhaal ironisch, soms is er die droge humor die ook Verhulst zo goed hanteert, maar ik werd somber van dit verhaal.
Lachen! Nou, echt niet. Verre van.

Lees meer: http://www.leestafel.info/rodaan-al-galidi

Nee, het is diep triest wat er met de asielzoekers gebeurt. Bij ons heeft iemand nu ook eindelijk de status gekregen dat hij mag blijven. Zo lang ik hier woon ken ik die man al. De spanning vreet aan mensen, het is onmenselijk om zo behandeld te worden, maar ja, die ongelofelijke hoeveelheid onlogische regeltjes...
Bedankt voor je mooie verslag, kan me voorstellen dat lachen een van de laatste dingen is die je doet.

Dettie

Dit boek had mijn aandacht al getrokken. Ook ik vind dat Nederland verkeerd met asielzoekers omgaat. Dat eeuwige wachten en nietsdoen is funest voor de menselijke geest. En waarom mogen mensen die in een asielzoekerscentrum verblijven niks? Hoe moeten ze dan integreren? Juist na alles wat ze meegemaakt hebben, kunnen ze wel wat afleiding gebruiken. Ik blijf me over deze gang van zaken verbazen.

En dan die inburgeringscursus. Hier staat een artikel van De Volkskrant over de belachelijke vragen die hij moest beantwoorden: http://www.volkskrant.nl/recensies/schr ... ~a3040601/

Het is diep triest allemaal en als Rodaan Al Galidi Nederland moet verlaten, zou dat ronduit belachelijk zijn. Een dieptepunt.

Het lijkt me inderdaad een triest verhaal. Maar ja, we zijn in Nederland gek op regeltjes, zolang ze tenminste bedoeld zijn voor anderen.
De vragen bij de inburgeringstoets zijn inderdaad te gek voor woorden. Maar ja, als je op de een of andere manier afhankelijk bent van de overheid, dan meent men je altijd als een soort kind te kunnen behandelen.
Ik krijg zelf vaak genoeg een punthoofd van de sociale dienst. Regels die veranderen, regels die men niet uit wil leggen en vragen naar de bekende weg. Allerlei gegevens die men in feite al heeft, of waar men gemakkelijk de beschikking over kan krijgen, moet je iedere keer weer inleveren.

Ik kende vluchtelingen die 10 jaar op hun verblijfsvergunning hebben moeten wachten. Ze waren fantastische muzikanten, werden overal gevraagd om op te treden. Waren geweldige lieve vrijgevige mensen, hun kinderen spraken alleen maar Nederlands want ze waren hier opgegroeid maar voordat ze e i n d e l i j k mochten blijven. Na 10 jaar! was het eindelijk zover. Niet normaal.

Dettie

Nederland verzuipt helemaal in alle regels. Wat mensen die op een verblijfsvergunning wachten betreft: daar zou een vaste termijn voor moeten komen. Wie bijvoorbeeld binnen twee jaar geen uitsluitsel heeft gekregen, zou automatisch een verblijfsvergunning moeten krijgen. Die vluchtelingen waar jij over schrijft, Dettie, vormen geen uitzondering. Het gebeurt heel vaak. En ook heel vaak dat ze dan alsnog weg moeten. Met kinderen die alleen Nederlands spreken. Ik heb daar eens een documentaire over gezien. Echt schrijnend.

"Wat u zegt zal geloofd worden als het geloofwaardig is en niet geloofd als het niet geloofwaardig is.’ Met andere woorden: hij had er beter aan gedaan een geloofwaardige leugen te vertellen dan te proberen de verwarrende waarheid te vertellen"

Alleen al van deze zin werd ik treurig, en de rest van het verhaal is ook niet bepaald vrolijk stemmend.
Een belangrijk boek in deze tijden lijkt mij. Het kan nooit kwaad je eens in een ander te verplaatsen.
Dit boek staat in ieder geval hoog op mijn lijstje. Ik zag dat hij veel publiciteit kreeg de afgelopen weken. Fijn!

Twee van mijn dochters zijn op Lesbos geweest in de kersttijd. Een van hen gaf ik dit boek om te lezen, en ze komt er niet doorheen. Het is voor haar zo herkenbaar na alle verhalen, die ze gehoord en deels meegemaakt heeft. Het is zo triest zegt ze, te emotioneel om het te lezen.

Daar kan ik me van alles bij voorstellen, al lezend ziet ze dan alles letterlijk weer voor haar ogen verschijnen.

Precies.

Vanavond was de schrijver te te gast bij Adriaan van Dis in De Wereld Draait Door.