David Adam - Het houdt niet op

[Dettie]

Over mensen met een dwangstoornis

Zie http://www.leestafel.info/david-adam

Willeke

[Annemarie]

Poeh, wat een pittig onderwerp. Een dwangstoornis is heel naar, mensen raken erdoor in een isolement en de omgeving begrijpt het niet. Het lijkt me heel zwaar om te hebben en door de vele varianten is het soms moeilijk om erkenning te krijgen. Net als bij het boekje over pesten zegt ik: goed dat dit soort boeken er zijn!

[Willeke]

Het klinkt raar, maar omdat het zo informatief, kwalitatief goed en zeer leesbaar was, heb ik het met plezier gelezen.
Het kweekt ook echt begrip inderdaad.

[Annemarie]

Dat vind ik niet raar hoor. Ik vind dit soort onderwerpen ook erg interessant. Ik wil mijn medemens graag begrijpen.

[Willeke]

Een beetje kennis maakt een mens doorgaans een stuk milder.
Dat slaat niet op jou hoor, jij bent inlevend genoeg, maar in zijn algemeenheid zouden mensen, vooral bij psychische ziekten, een stuk milder zijn als ze er iets meer van wisten, vooral van de inpakt op mensen, vaak een leven lang.

[Annemarie]

Ja helaas is er nog veel te weinig begrip voor mensen met psychische aandoeningen. Het onbegrip van de buitenwereld maakt het allemaal nog vervelender. Iemand moet al leven met een vervelende ziekte en dan komen daar ook nog berg onbegrip en een flinke dosis vooroordelen bovenop. Heel erg vind ik dat.

[Renate]

Het is niet voor niets dat mensen zeggen dat je beter een gebroken been, dan een depressie kan hebben. Een gebroken been kan iedereen zien en iedereen begrijpt ook dat er iets niet in orde is. Bij een depressie (en dat geldt natuurlijk net zo goed voor andere psychische problemen) is het probleem niet zichtbaar en lijken mensen vaak te denken dat het gewoon een kwestie van doorbijten is.

[Annemarie]

Het is niet voor niets dat mensen zeggen dat je beter een gebroken been, dan een depressie kan hebben. Een gebroken been kan iedereen zien en iedereen begrijpt ook dat er iets niet in orde is. Bij een depressie (en dat geldt natuurlijk net zo goed voor andere psychische problemen) is het probleem niet zichtbaar en lijken mensen vaak te denken dat het gewoon een kwestie van doorbijten is.

Klopt helemaal. Het verbaast me wel altijd dat mensen ook vaak niet bereid zijn de moeite te willen nemen het te begrijpen.

[Renate]

Het is niet voor niets dat mensen zeggen dat je beter een gebroken been, dan een depressie kan hebben. Een gebroken been kan iedereen zien en iedereen begrijpt ook dat er iets niet in orde is. Bij een depressie (en dat geldt natuurlijk net zo goed voor andere psychische problemen) is het probleem niet zichtbaar en lijken mensen vaak te denken dat het gewoon een kwestie van doorbijten is.

Klopt helemaal. Het verbaast me wel altijd dat mensen ook vaak niet bereid zijn de moeite te willen nemen het te begrijpen.

Misschien omdat psychische problemen niet zichtbaar zijn? Mensen die andere problemen hebben, die niet direct zichtbaar zijn, hebben ook vaak problemen met erkenning.

Bij psychische problemen komt daar nog bij dat mensen nooit het idee hebben dat het hun kan overkomen. Bovendien gaat men het vaak vergelijken met dingen waar men zelf last van heeft en die men niet direct als een ernstig probleem ervaart. Bijvoorbeeld bij een depressie denkt men dat het wel net zo iets zal zijn als eens een keer een beetje somber zijn. Dat kent iedereen misschien wel en dan is de redenering dus snel dat er sprake is van aanstellerij, omdat die sombere bui van mensen vanzelf verdwijnt, of opgelost kan worden door iets leuks te doen of iets dergelijks. Dat een depressie wel iets anders is dan een beetje somber zijn, vergeet men dan voor het gemak maar.

[Willeke]

Dat was ook een van de motivaties voor de schrijver om dit boek te schrijven.
Over dwangstoornissen wordt vaak lacherig gedaan, vooral als het vreemde vormen aanneemt, of mensen zeggen dat iemand zich er overheen moet zetten of zich niet moet aanstellen.

Terwijl als je dit boek leest je alleen maar compassie kunt hebben voor mensen die levenslang met deze aandoening worstelen.
En bewondering, veel mensen functioneren ook nog gewoon en lijden in stilte/

[Annemarie]

Dat was ook een van de motivaties voor de schrijver om dit boek te schrijven.
Over dwangstoornissen wordt vaak lacherig gedaan, vooral als het vreemde vormen aanneemt, of mensen zeggen dat iemand zich er overheen moet zetten of zich niet moet aanstellen.

Terwijl als je dit boek leest je alleen maar compassie kunt hebben voor mensen die levenslang met deze aandoening worstelen.
En bewondering, veel mensen functioneren ook nog gewoon en lijden in stilte/

Eigenlijk zouden we daar geen boek voor nodig moeten hebben maar gewoon eens wat meer begrip voor elkaar moeten opbrengen. Helaas gebeurt dat in de praktijk niet en daarom ben ik blij dat dit boek er is!

[Renate]

Dat was ook een van de motivaties voor de schrijver om dit boek te schrijven.
Over dwangstoornissen wordt vaak lacherig gedaan, vooral als het vreemde vormen aanneemt, of mensen zeggen dat iemand zich er overheen moet zetten of zich niet moet aanstellen.

Terwijl als je dit boek leest je alleen maar compassie kunt hebben voor mensen die levenslang met deze aandoening worstelen.
En bewondering, veel mensen functioneren ook nog gewoon en lijden in stilte/

Eigenlijk zouden we daar geen boek voor nodig moeten hebben maar gewoon eens wat meer begrip voor elkaar moeten opbrengen. Helaas gebeurt dat in de praktijk niet en daarom ben ik blij dat dit boek er is!

Helaas vrees ik dat dit soort boeken vooral gelezen wordt door mensen die toch al voor dit soort dingen openstaan en niet door de mensen wier ogen eens geopend moeten worden.

[Annemarie]

Dat was ook een van de motivaties voor de schrijver om dit boek te schrijven.
Over dwangstoornissen wordt vaak lacherig gedaan, vooral als het vreemde vormen aanneemt, of mensen zeggen dat iemand zich er overheen moet zetten of zich niet moet aanstellen.

Terwijl als je dit boek leest je alleen maar compassie kunt hebben voor mensen die levenslang met deze aandoening worstelen.
En bewondering, veel mensen functioneren ook nog gewoon en lijden in stilte/

Eigenlijk zouden we daar geen boek voor nodig moeten hebben maar gewoon eens wat meer begrip voor elkaar moeten opbrengen. Helaas gebeurt dat in de praktijk niet en daarom ben ik blij dat dit boek er is!

Helaas vrees ik dat dit soort boeken vooral gelezen wordt door mensen die toch al voor dit soort dingen openstaan en niet door de mensen wier ogen eens geopend moeten worden.

De feestdagen komen eraan dus dan heeft Leestafel bij deze meteen een goede cadeautip!

[Willeke]

Fijn trouwens, jullie inhoudelijke reacties op dit boek!

Ja, het klopt denk ik, vooral mensen die toch al bereid zijn zich in te leven lezen vaak dit soort boeken,
maar de reden dat ik juist dit soort boeken graag recenseer is toch altijd ook een soort "zendingsdrang"... je weet maar nooit wie je enthousiast kunt maken om zo'n soort boek te lezen, of je weet maar nooit op wiens pad het komt die het herkent en er wat aan heeft, of hulp durft te zoeken.

[Annemarie]

Nou Willeke, dat begrijp ik helemaal en ik ben blij dat je dit boek hebt gelezen om het met ons te delen.