Ik kan me het eerste boek niet meer herinneren, al weet ik zeker dat ik het gelezen heb. Was het beter geschreven dan dit tweede boek? Was het meer een verhaal, geen geromantiseerd?
Dit boek is dat zeker niet, en dat maakt het niet zo toegankelijk.
Lees meer: http://www.leestafel.info/christiane-v-felscherinow
Christiane V. Felscherinow - Christiane F. Mijn tweede leven
Re: Christiane V. Felscherinow - Christiane F. Mijn tweede l
Ik heb het eerste boek wel gelezen, maar kan me er ook niet veel meer van herinneren. Dat wil niet zeggen dat ik het tweede boek niet wil lezen. Ik vind het wat te gemakkelijk om te stellen dat de excuses die opgingen voor haar drugsgebruik toen ze 15 was, nu niet meer opgaan. Nee, het is nu geen verslaafd kind meer, maar een verslaafde volwassene, maar waarom hebben we meer medelijden met een kind in moeilijke omstandigheden, dan met een volwassene? Het verleden is nu eenmaal niet iets, dat je altijd even gemakkelijk achter je laat en ook een verslaving kan door blijven werken. We kunnen ook kijken naar de verheerlijking van het verslaafdenbestaan, zoals bij Herman Brood en andere beroemde verslaafden.
Re: Christiane V. Felscherinow - Christiane F. Mijn tweede l
Het gaat me niet om medelijden, maar om sympathie. Dat is iets anders volgens mij.
Medelijden houdt in dat je meevoelt en tegelijk min of meer vergeeft. Je hoeft niet te begrijpen, het is bijna onvoorwaardelijk. Het klinkt -voor mij - neerbuigend, je staat enigszins boven de ander.
Sympathie vind ik wél begrijpen, en accepteren dat de ander is zoals hij is. Op gelijke voet.
Medelijden heb ik niet, niet voor de jonge Christiane, niet voor de oudere Christiane. Ik weet niet meer of ik sympathie kon opbrengen voor de jongere, maar ik kan me voorstellen dat jongeren die dat boek lezen dat wel doen. En ik denk dus dat ze dat minder zullen voelen voor de oudere.
Vind je mij hard als ik stel dat een volwassen persoon meer dan een kwetsbare puber in staat is om zelf te kiezen voor wel of niet verslaafd blijven? Je kan immers overal hulp krijgen?
Medelijden houdt in dat je meevoelt en tegelijk min of meer vergeeft. Je hoeft niet te begrijpen, het is bijna onvoorwaardelijk. Het klinkt -voor mij - neerbuigend, je staat enigszins boven de ander.
Sympathie vind ik wél begrijpen, en accepteren dat de ander is zoals hij is. Op gelijke voet.
Medelijden heb ik niet, niet voor de jonge Christiane, niet voor de oudere Christiane. Ik weet niet meer of ik sympathie kon opbrengen voor de jongere, maar ik kan me voorstellen dat jongeren die dat boek lezen dat wel doen. En ik denk dus dat ze dat minder zullen voelen voor de oudere.
Vind je mij hard als ik stel dat een volwassen persoon meer dan een kwetsbare puber in staat is om zelf te kiezen voor wel of niet verslaafd blijven? Je kan immers overal hulp krijgen?
Re: Christiane V. Felscherinow - Christiane F. Mijn tweede l
Marjo schreef:Het gaat me niet om medelijden, maar om sympathie. Dat is iets anders volgens mij.
Medelijden houdt in dat je meevoelt en tegelijk min of meer vergeeft. Je hoeft niet te begrijpen, het is bijna onvoorwaardelijk. Het klinkt -voor mij - neerbuigend, je staat enigszins boven de ander.
Sympathie vind ik wél begrijpen, en accepteren dat de ander is zoals hij is. Op gelijke voet.
Medelijden heb ik niet, niet voor de jonge Christiane, niet voor de oudere Christiane. Ik weet niet meer of ik sympathie kon opbrengen voor de jongere, maar ik kan me voorstellen dat jongeren die dat boek lezen dat wel doen. En ik denk dus dat ze dat minder zullen voelen voor de oudere.
Vind je mij hard als ik stel dat een volwassen persoon meer dan een kwetsbare puber in staat is om zelf te kiezen voor wel of niet verslaafd blijven? Je kan immers overal hulp krijgen?
Op zich wel, omdat verslavingsproblematiek vaak heel ingewikkeld is en het krijgen van hulp niet hoeft te betekenen dat mensen niet terug kunnen vallen. Het is heel lastig om van levenswijze te veranderen. Het beëindigen van een verslaving is meer dan het stoppen met gebruiken. Het is ook het achter je laten van je oude milieu en vrienden en het opbouwen van een nieuw leven. Dan wil ik het nog niet hebben op het krijgen van nieuwe vrienden. Van een afstand is het gemakkelijk oordelen en of je het nu medelijden, medeleven, of sympathie noemt, maakt wat mij betreft weinig uit. Dan gaat het er alleen maar om hoe je de zaken wilt definiëren.
Beslissingen die je op jonge leeftijd, als je nog onbezonnen bent, neemt, kunnen het hele leeftijd hun invloed houden. Zelfs als je afgekickt bent, blijft de verslaving in je systeem zitten. Dan hoeven de dingen maar tegen te zitten, om terug te keren naar het oude milieu. Het is niet gemakkelijk om, als je ouder bent, nog nieuwe contacten op te bouwen, zeker als het gaat om contacten buiten het milieu waar je aan gewend bent geraakt.
Re: Christiane V. Felscherinow - Christiane F. Mijn tweede l
Ik ken het milieu niet, je zou best gelijk kunnen hebben.
Zie het dan zo: waar het verhaal over de jongere Christiane meer aansprak, vooral bij de jeugd, zal het verhaal over de oudere vrouw dat niet doen.
Zie het dan zo: waar het verhaal over de jongere Christiane meer aansprak, vooral bij de jeugd, zal het verhaal over de oudere vrouw dat niet doen.
Re: Christiane V. Felscherinow - Christiane F. Mijn tweede l
Weet je ook waarom ze het boek schreef Marjo? vertelt ze dat?
Wil ze er iets mee bereiken?
Vanochtend onder de douche stond ik aan dit boek en Christiane F. te denken. Eigenlijk vind ik het wel bijzonder, je leest zelden over een oudere verslaafde, het gaat bijna altijd over verslaafde jonge mensen. Misschien is dit boek wel een eye-opener, laat het zien hoe opvang wel en niet moet.
Persoonlijk denk ik dat elke behandeling valt of staat met begrip en vooral opvang na een behandeling. Er worden mensen opgenomen om af te kicken en die kliniek of opvangcentrum wordt dan op dat moment hun 'veilige' wereld. Iedereen heeft het daar moeilijk, iedereen is aan het knokken. Er wordt weinig gek of raar gevonden.
Maar dan weer terug in de maatschappij waar de (voor)oordelen levensgroot aanwezig zijn, waar het stigmatiseren heel sterk is, zoiets als 'eens een junk altijd een junk. Als je al bibberig in je schoenen staat omdat je helemaal opnieuw moet beginnen dan is die houding van de wereld om je heen ook erg moeilijk.
Het is voor die mensen opnieuw knokken en vechten om ook buiten het opnamehuis een goed, prettig, veilig thuis te vinden zodat ze die drugs niet meer nodig hebben.
Het is juist dan heel belangrijk dat er goede opvang is en mensen om die persoon heen zijn die hem/haar laten zien dat ze goed bezig zijn. Zijn die er niet dan wordt het vrij zwaar en erg verleidelijk weer terug te vallen. Het is niet alleen aan de verslaafde maar ook aan de houding van de maatschappij om verandering teweeg te brengen.
Dus om te zeggen meer sympathie voor jongeren dan ouderen, nee. Het is voor alle twee net zo'n enorme strijd om aan de roep van die drugs weerstand te bieden. En niet iedereen woont op een plek waar alle hulp voorhanden is en ook al is die er wel dan nog hangt het erg af van de vorm van hulp en begeleiding die verleend wordt.
Dettie
Wil ze er iets mee bereiken?
Vanochtend onder de douche stond ik aan dit boek en Christiane F. te denken. Eigenlijk vind ik het wel bijzonder, je leest zelden over een oudere verslaafde, het gaat bijna altijd over verslaafde jonge mensen. Misschien is dit boek wel een eye-opener, laat het zien hoe opvang wel en niet moet.
Persoonlijk denk ik dat elke behandeling valt of staat met begrip en vooral opvang na een behandeling. Er worden mensen opgenomen om af te kicken en die kliniek of opvangcentrum wordt dan op dat moment hun 'veilige' wereld. Iedereen heeft het daar moeilijk, iedereen is aan het knokken. Er wordt weinig gek of raar gevonden.
Maar dan weer terug in de maatschappij waar de (voor)oordelen levensgroot aanwezig zijn, waar het stigmatiseren heel sterk is, zoiets als 'eens een junk altijd een junk. Als je al bibberig in je schoenen staat omdat je helemaal opnieuw moet beginnen dan is die houding van de wereld om je heen ook erg moeilijk.
Het is voor die mensen opnieuw knokken en vechten om ook buiten het opnamehuis een goed, prettig, veilig thuis te vinden zodat ze die drugs niet meer nodig hebben.
Het is juist dan heel belangrijk dat er goede opvang is en mensen om die persoon heen zijn die hem/haar laten zien dat ze goed bezig zijn. Zijn die er niet dan wordt het vrij zwaar en erg verleidelijk weer terug te vallen. Het is niet alleen aan de verslaafde maar ook aan de houding van de maatschappij om verandering teweeg te brengen.
Dus om te zeggen meer sympathie voor jongeren dan ouderen, nee. Het is voor alle twee net zo'n enorme strijd om aan de roep van die drugs weerstand te bieden. En niet iedereen woont op een plek waar alle hulp voorhanden is en ook al is die er wel dan nog hangt het erg af van de vorm van hulp en begeleiding die verleend wordt.
Dettie
Re: Christiane V. Felscherinow - Christiane F. Mijn tweede l
Ze zegt dat men wilde weten hoe het verder met haar gegaan is. Men dacht dat ze al lang onder de zoden zou liggen, en ze wil even laten weten dat het niet zo is.
Ze vertelt niets over opvang. Soms staat er dat ze ergens heen gaat om af te kicken, en dan weer dat ze terugvalt,. maar over het proces zelf, over haar emoties niets. Sec de feiten. Ik heb het gevoel dat ze even wil laten weten dat al die beroemdheden waar ze mee om ging ook niets bijzonders waren.
Hoe ze teleurgesteld werd door (zogenaamde) vrienden.
Nogmaals: ik ben misschien niet duidelijk: het zijn de jongeren die het eerste boek lezen, toevallig zag ik het vandaag weer in de bieb staan. En ik verwacht dat die jongeren, als ze er al aan beginnen,dit vervolg niet zo zullen waarderen als het eerste.
Het gaat niet om jouw sympathie of de mijne, ik stel dat het niet zo in de smaak zal vallen bij jongeren.
Wat ik verderop zei is een reactie op Renate.
Ze vertelt niets over opvang. Soms staat er dat ze ergens heen gaat om af te kicken, en dan weer dat ze terugvalt,. maar over het proces zelf, over haar emoties niets. Sec de feiten. Ik heb het gevoel dat ze even wil laten weten dat al die beroemdheden waar ze mee om ging ook niets bijzonders waren.
Hoe ze teleurgesteld werd door (zogenaamde) vrienden.
Nogmaals: ik ben misschien niet duidelijk: het zijn de jongeren die het eerste boek lezen, toevallig zag ik het vandaag weer in de bieb staan. En ik verwacht dat die jongeren, als ze er al aan beginnen,dit vervolg niet zo zullen waarderen als het eerste.
Het gaat niet om jouw sympathie of de mijne, ik stel dat het niet zo in de smaak zal vallen bij jongeren.
Wat ik verderop zei is een reactie op Renate.
Re: Christiane V. Felscherinow - Christiane F. Mijn tweede l
Wat een verdrietig verhaal. Ik heb het vooral met zoon Philip te doen.
Re: Christiane V. Felscherinow - Christiane F. Mijn tweede l
Ik reageerde meer op je verslag :
Het zou me verbazen als haar tweede boek net zo’n succes wordt als het eerste. Het mist de romantiek, ze is geen jong meisje meer dat sympathie opwekt omdat haar jeugd zo moeilijk was en het ‘dus’ niet helemaal haar schuld is, dat ze verslaafd raakt. Als volwassen vrouw ‘doet ze het zichzelf’ aan, en zal ze evenveel sympathie krijgen als de eerste de beste zwerver die laveloos op een bankje ligt.
en op Vind je mij hard als ik stel dat een volwassen persoon meer dan een kwetsbare puber in staat is om zelf te kiezen voor wel of niet verslaafd blijven? Je kan immers overal hulp krijgen?
Het komt inderdaad nogal hard over ook al staat ‘doet ze het zichzelf’ aan tussen aanhalingstekens en dat ze zelf kan kiezen verdedigde ik. Het heeft verder dus niets met het boek te maken, ik reageerde op jouw stelling.
Nu over het boek:
Christiane F. is echt een boek geschreven voor kinderen vanaf ca 14-15 jaar en verteld door een toen heel jonge Christiane, een meisje nog.
Toentertijd veroorzaakte Christiane F. een schok omdat in feite voor het eerst zo openlijk over het leven van een jonge drugsgebruiker werd geschreven. Nu wordt dat veel vaker gedaan.
Het 2e boek is meer voor de mensen die toentertijd haar boek hebben gelezen. Dat boek gaat over een volwassen vrouw en het is ook geen jeugdboek. Het ene boek is nauwelijks met het ander te vergelijken.
Het enige is dat zo'n 35 ja na dato dezelfde persoon weer een boek over hetzelfde onderwerp schrijft. Jongeren hoeven dat boek ook helemaal niet te lezen, zij zijn de doelgroep ook helemaal niet.
Ik denk ook dat het boek meer uit nieuwsgierigheid door volwassenen gelezen zal worden om te weten hoe het met dat meisje van toen gegaan is.
Dettie
Het zou me verbazen als haar tweede boek net zo’n succes wordt als het eerste. Het mist de romantiek, ze is geen jong meisje meer dat sympathie opwekt omdat haar jeugd zo moeilijk was en het ‘dus’ niet helemaal haar schuld is, dat ze verslaafd raakt. Als volwassen vrouw ‘doet ze het zichzelf’ aan, en zal ze evenveel sympathie krijgen als de eerste de beste zwerver die laveloos op een bankje ligt.
en op Vind je mij hard als ik stel dat een volwassen persoon meer dan een kwetsbare puber in staat is om zelf te kiezen voor wel of niet verslaafd blijven? Je kan immers overal hulp krijgen?
Het komt inderdaad nogal hard over ook al staat ‘doet ze het zichzelf’ aan tussen aanhalingstekens en dat ze zelf kan kiezen verdedigde ik. Het heeft verder dus niets met het boek te maken, ik reageerde op jouw stelling.
Nu over het boek:
Christiane F. is echt een boek geschreven voor kinderen vanaf ca 14-15 jaar en verteld door een toen heel jonge Christiane, een meisje nog.
Toentertijd veroorzaakte Christiane F. een schok omdat in feite voor het eerst zo openlijk over het leven van een jonge drugsgebruiker werd geschreven. Nu wordt dat veel vaker gedaan.
Het 2e boek is meer voor de mensen die toentertijd haar boek hebben gelezen. Dat boek gaat over een volwassen vrouw en het is ook geen jeugdboek. Het ene boek is nauwelijks met het ander te vergelijken.
Het enige is dat zo'n 35 ja na dato dezelfde persoon weer een boek over hetzelfde onderwerp schrijft. Jongeren hoeven dat boek ook helemaal niet te lezen, zij zijn de doelgroep ook helemaal niet.
Ik denk ook dat het boek meer uit nieuwsgierigheid door volwassenen gelezen zal worden om te weten hoe het met dat meisje van toen gegaan is.
Dettie
Re: Christiane V. Felscherinow - Christiane F. Mijn tweede l
En dus wordt het niet zo'n succes als het eerste boek.
Re: Christiane V. Felscherinow - Christiane F. Mijn tweede l
ha bijdehand!
ja, je hebt denkelijk gelijk daarin, het zal niet zo'n succes worden.
Waar ik op reageerde is ook op "ik ben misschien niet duidelijk: het zijn de jongeren die het eerste boek lezen, toevallig zag ik het vandaag weer in de bieb staan. En ik verwacht dat die jongeren, als ze er al aan beginnen,dit vervolg niet zo zullen waarderen als het eerste."
Ik vind dat appels met peren vergelijken. Het tweede boek is ook niet voor jongeren, zij hóeven het ook niet te waarderen.
Dettie
ja, je hebt denkelijk gelijk daarin, het zal niet zo'n succes worden.
Waar ik op reageerde is ook op "ik ben misschien niet duidelijk: het zijn de jongeren die het eerste boek lezen, toevallig zag ik het vandaag weer in de bieb staan. En ik verwacht dat die jongeren, als ze er al aan beginnen,dit vervolg niet zo zullen waarderen als het eerste."
Ik vind dat appels met peren vergelijken. Het tweede boek is ook niet voor jongeren, zij hóeven het ook niet te waarderen.
Dettie
Re: Christiane V. Felscherinow - Christiane F. Mijn tweede l
Nou ja, nee natuurlijk hoeft dat niet, maar deze schrijfster schrijft niet omdat zij dat zo leuk vindt. Dat straalt het boek niet uit.
Zij wil aandacht, succes en vast ook wel geld. Zou ze niet willen dat ook jongeren die het eerste boek nu nog lezen meteen doorgaan in het tweede?
Ik zal eens opletten waar ze dit boek in de bieb gaan neerzetten. Al zie je tegenwoordig best vaak boeken die voor volwassenen zijn bij de jongerencategorie staan. Dus dan weet ik nog niets.
Het eerste vind je bij allebei de categorieën, en ook nog twee keer bij de Duitse boeken, ook daar voor jongeren én voor volwassenen.
Zij wil aandacht, succes en vast ook wel geld. Zou ze niet willen dat ook jongeren die het eerste boek nu nog lezen meteen doorgaan in het tweede?
Ik zal eens opletten waar ze dit boek in de bieb gaan neerzetten. Al zie je tegenwoordig best vaak boeken die voor volwassenen zijn bij de jongerencategorie staan. Dus dan weet ik nog niets.
Het eerste vind je bij allebei de categorieën, en ook nog twee keer bij de Duitse boeken, ook daar voor jongeren én voor volwassenen.
Re: Christiane V. Felscherinow - Christiane F. Mijn tweede l
In de eerste plaats is blijvend van een verslaving afkomen, vaak bijzonder moeilijk. Kijk bijvoorbeeld naar rokers, die zelfs als ze al longkanker hebben, of extra zuurstof nodig hebben, nog steeds door blijven roken. En dan hebben we het dus over iets dat zich niet in een bepaalde subcultuur afspeelt, maar over iets dat gewoon geaccepteerd is.
Toen ik in therapie zat, was daar ook een vrouw van mijn leeftijd, die op een gegeven moment aan medicijnen verslaafd was geweest en daar van afgekickt was. Later raakte ze aan gokken verslaafd, kortom, de ene verslaving werd min of meer ingeruild voor de andere verslaving.
Heroïnegebruik speelt zich toch af in een bepaalde subcultuur en het is maar de vraag in hoeverre de maatschappij op een ex-verslaafde zit te wachten. Dan is een terugval naar een vertrouwd milieu wel heel aantrekkelijk.
Bij mij in de flat woonde een ex-verslaafde. Ik geloof dat ze nog wel methadon gebruikte. Ze leefde samen met een transgender, die ook min of meer voor haar zorgde, omdat haar gezondheid erg slecht was. M'n vader was met ze bevriend. Inmiddels is de ex-verslaafde overleden en woont haar vriendin (de transgender) alleen in het huis. Het is wel een aardige vrouw en m'n vader heeft regelmatig contact met haar.
Als je meer wilt weten over het proces van afkicken en weer verslaafd raken, zou je misschien eens iets van René Stoute moeten lezen.
Ik sluit niet uit dat de schrijfster dit tweede boek heeft geschreven omdat er mensen zullen zijn die willen weten hoe het nu met haar gaat. Het is een manier om aan geld te komen, nietwaar. De banen zullen wel niet voor het oprapen liggen voor een ex-verslaafde.
Toen ik in therapie zat, was daar ook een vrouw van mijn leeftijd, die op een gegeven moment aan medicijnen verslaafd was geweest en daar van afgekickt was. Later raakte ze aan gokken verslaafd, kortom, de ene verslaving werd min of meer ingeruild voor de andere verslaving.
Heroïnegebruik speelt zich toch af in een bepaalde subcultuur en het is maar de vraag in hoeverre de maatschappij op een ex-verslaafde zit te wachten. Dan is een terugval naar een vertrouwd milieu wel heel aantrekkelijk.
Bij mij in de flat woonde een ex-verslaafde. Ik geloof dat ze nog wel methadon gebruikte. Ze leefde samen met een transgender, die ook min of meer voor haar zorgde, omdat haar gezondheid erg slecht was. M'n vader was met ze bevriend. Inmiddels is de ex-verslaafde overleden en woont haar vriendin (de transgender) alleen in het huis. Het is wel een aardige vrouw en m'n vader heeft regelmatig contact met haar.
Als je meer wilt weten over het proces van afkicken en weer verslaafd raken, zou je misschien eens iets van René Stoute moeten lezen.
Ik sluit niet uit dat de schrijfster dit tweede boek heeft geschreven omdat er mensen zullen zijn die willen weten hoe het nu met haar gaat. Het is een manier om aan geld te komen, nietwaar. De banen zullen wel niet voor het oprapen liggen voor een ex-verslaafde.
Re: Christiane V. Felscherinow - Christiane F. Mijn tweede l
Ze zegt dat ze veel heeft verdiend met het eerste boek en het geld goed heeft geïnvesteerd. Ze komt niets tekort. Ze werkt ook in de boekenbranch. Geld is niet de hoofdmoot, al is het meegenomen.
Re: Christiane V. Felscherinow - Christiane F. Mijn tweede l
Marjo schreef:Ze zegt dat ze veel heeft verdiend met het eerste boek en het geld goed heeft geïnvesteerd. Ze komt niets tekort. Ze werkt ook in de boekenbranch. Geld is niet de hoofdmoot, al is het meegenomen.
Dan heeft ze in dat opzicht geluk gehad. Ik vraag me wel af of het tweede boek dan ook zo'n succes zal worden als het eerste, maar goed, je weet het nooit.
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 11 gasten