Jan de Hartog - Het ziekenhuis

[berdine]

Korte inhoud: Jan de Hartog woonde in de jaren 60 van de vorige eeuw in Houston en begon samen met zijn vrouw vrijwilligerswerk te doen in het Jefferson Davis Ziekenhuis. Dit was een liefdadigheidsziekenhuis voor de allerarmsten in de stad, overwegend zwarte mensen. De twee instanties die de kosten voor hun rekening namen voerden een verbitterde politieke strijd om zo weinig mogelijk bij te hoeven dragen. Dit resulteerde in mensonterende toestanden in het ziekenhuis. Met slechts de helft van het benodigde budget was er geen geld voor voldoende personeel en middelen. De patiënten vervuilden in hun bedden of zaten dagen te wachten op hulp, als ze al niet in een of ander kamertje werden vergeten. De overbelaste, uitgeputte doktoren en verpleegsters deden wat ze konden, maar het was nooit genoeg.
Jan de Hartog en zijn vrouw probeerden door middel van wervingsacties, lezingen en gesprekken met verantwoordelijken de toestand in het ziekenhuis te verbeteren. Ze liepen voortdurend op tegen onwil en bureaucratie. Uiteindelijk heeft het verschijnen van dit boek een ommekeer weten te bewerkstelligen.

Ongelooflijke toestanden trof Jan de Hartog aan in het Jefferson Davis Ziekenhuis. Patiënten zaten dood te bloeden in de wachtkamers, de kakkerlakken dreven in de waterglazen op de nachtkastjes met de volle ondersteken ernaast, patiënten werden op matrassen gelegd in het vuil van de vorige patiënten, omdat de matrassen en lakens op waren. De bedden werden met hechtpleisters bij elkaar gehouden en de doktoren gleden uit in het bloed en de troep op de grond.
Zorgvuldig vertelt hij over het werk, de doktoren en het verplegend personeel. Ook de verantwoordelijke oprichter, de leidinggevenden van de betrokken instanties en die in het ziekenhuis zelf - hoezeer je hen ook met hun kop tegen de muur wilt slaan - worden door hem begripvol beschreven. Hij laat iedereen, ook de tegenstanders, in hun waarde. Steeds probeert hij langs diplomatieke weg een nieuwe manier te vinden om aan geld of personeel te komen. Soms heeft het enig resultaat, maar vaak loopt het dood op bureaucratie, onverschilligheid of machtswellust. Gelukkig is zijn strijd niet voor niets geweest, al moest hijzelf uit Houston vluchten. Want als laatste redmiddel beweerden zijn tegenstanders dat De Hartog wel een communist moest zijn en dat was destijds iets vreeswekkends.
Het boek is nauwelijks gedateerd. Er wordt heel veel over "negers" gesproken, maar dat was toen een normaal woord. Ook aan het feit dat de honden losliepen, merk je dat het lang geleden is. Maar het verhaal an sich heeft de tijd overleefd. Een indrukwekkend, goed geschreven boek!

[Renate]

Is het niet Jan den Hartog, die ook boeken als Hollands Glorie heeft geschreven?

Ik zie dat het toch Jan de Hartog is. De rest klopt wel.

[berdine]

Ja dat dacht ik ook altijd, dat het den Hartog was, maar dat is dus niet zo. Hij schrijft ook veel beter dan ik altijd heb gedacht. Dus de twee andere boeken van hem die ik in de kast heb staan toch maar eens lezen.