Kristian Gidlund - Dit lichaam van mij

[Annemarie]

Toen Kristian Gidlund de ziekte kanker kreeg, besloot hij een blog bij te houden. Zijn schrijnende maar ook inspirerende blog is verwerkt in dit aangrijpende boek.

Lees mijn recensie hier: http://www.leestafel.info/kristian-gidlund

[Dettie]

Ja dat lijkt me ook een schrijnend en aangrijpend verhaal. Hij is sowieso veel te jong natuurlijk.
Het is gewoon een rottige rotziekte.

Ooit las ik het boek van Karel Glastra van Loon getiteld Ongeneeslijk optimistisch dat was ook zo indrukwekkend en vaak was het flink slikken, maar wel prachtig en erg moedig.
Glastra van Loon mocht nog wel het geluk van kinderen meemaken maar als je zo'n dodelijke vorm van kanker krijgt en zo jong bent dan vraag ik me af of je dan zo blij bent dat je kinderen hebt. In die zin dat je ze niet kan zien opgroeien zoals Kristian Gidlund nooit met zijn broer en zus oud en gerimpeld bij elkaar zal zitten. Broer en zus hebben nog een eigen leven maar kinderen moeten het dan zonder hun eigen vader doen. Maar het blijft natuurlijk altijd vreselijk, met of zonder kinderen.

Dettie

[Annemarie]

Nou, het is zeker een rotziekte.

Karel Glastra van Loon ging ook op een indrukwekkende manier met zijn ziekte om inderdaad. Natuurlijk moet het vreselijk zijn geweest om zijn kinderen achter te moeten laten maar volgens mij is zijn vrouw Karin een heel lieve moeder die haar kinderen goed opgevangen heeft. Dat scheelt natuurlijk enorm.

[Dettie]

Ja dat geloof ik onmiddellijk dat het een lieve moeder is, maar ik verwees eigenlijk meer naar het feit dat Kristian Gidlund het zo erg vond dat hij geen kinderen zou krijgen en ik vraag me dan af, als je deze ziekte zo jong krijgt, en hij blijkt niet meer te verhelpen, of je dan niet blij moet zijn dat je geen kinderen hebt.
Zij zullen dan nooit opgroeien met hun vader, en moeder blijft alleen achter met de zorg voor de kinderen. Hooguit is het voor de moeder fijn dat er nog een stukje van hem is in de vorm van de kinderen, maar kinderen blijven toch individuutjes met een eigen karakter. Vervangen kunnen ze hun vader niet maar de zorg om de kinderen is dan wel alleen voor de moeder.
Misschien is het dan juist wel een zegen dat er geen kinderen zijn.

Dettie

[Annemarie]

Kristian wilde ook geen kinderen achterlaten. Hij wilde gewoonweg niet sterven. Hij wilde een gezin stichten en nog lang en gelukkig met zijn vrouw en kinderen leven. Zo had hij zich dat altijd voorgesteld.

[Willeke]

Wat een mooi versalg van een volgens mij indrukwekkend boek Annemarie.
De titel staat genoteerd hier.

[Annemarie]

Dank je wel Willeke. Ja, het is echt indrukwekkend. Ik heb al de hele dag een brok in mijn keel.

[Dettie]

Kristian wilde ook geen kinderen achterlaten. Hij wilde gewoonweg niet sterven. Hij wilde een gezin stichten en nog lang en gelukkig met zijn vrouw en kinderen leven. Zo had hij zich dat altijd voorgesteld.

ja dat kan ik me voorstellen! Het lijkt me afschuwelijk zo jong en dan al dit!
Ik bedoelde het niet vervelend hoor of doordrammerig, ik zat een beetje hardop te denken.
Kan me ook voorstellen dat het boek je heel erg raakt en je al de hele dag met een brok in je keel loopt.
Het lijkt me erg aangrijpend om te lezen.

Dettie

[Annemarie]

Het is ook helemaal niet vervelend of doordrammerig overgekomen hoor. Dit soort onderwerpen zetten gewoon aan het denken. Er is denk ik geen goed en geen slecht scenario wat kinderen betreft. Dat verschilt per persoon en per partner. De ene partner vangt het zo goed op dat de kinderen opgroeien tot gelukkige volwassenen. Dan heb je als overleden ouder een prachtige erfenis nagelaten. De ander raakt van verdriet bijvoorbeeld aan de drank en maakt er een potje van wat zijn weerslag op de kinderen heeft. Het is en blijft heel moeilijk om iemand kwijt te raken en als zo iemand dan ook nog eens heel jong is, dan is het extra moeilijk.